Dag 9, Bamfield and again a shitty day on sea.

De nacht was weer helder. Windstil en je hoort je hart kloppen als je aan de rand van het water naar de hemel staart. Vervolgens laat je gewoon alles lopen.

We ontwaken om 7.00 uur en willen in Bamfield ontbijten om geen vistijd te verliezen. We maken de cabin schoon en dan varen we via het Trevor Channel naar Bamfield. Onderweg vertelt Bill dat als we de horizon goed in de gaten houden we misschien walvissen kunnen spotten. We zien wel veel zeeleeuwen, maar geen walvis. Het kan op dit gedeelte van het channel fink tekeer gaan, want het verlengde komt uit op de pacific ocean. Gelukkig is vandaag de zee weer zo vlak als een spiegel. We genieten van al het zeehonden- en zeeleeuwengeweld in deze stille overtocht.

In Bamfield wonen ongeveer 200 mensen en 12 ganzen. Althans.. zo zien de dames er daar uit. We wandelen door deze “ wereldstad” en brengen een bezoek aan Bamfield Canadian Coast guard. Mia is jarig dus wordt er op allerlei manieren getracht Nederland te bereiken. Het is windstil, dus rooksignalen werken niet. Er is geen bereik, alle telefoons zijn leeg, dus hoe kunnen we het lang zal ze leven nu ten gehore brengen…? Erik koopt zijn souveniertje en omdat er maar 1 weg door Bamfield loopt zien we alles twee keer.

Het enige restaurant is gesloten dus eten we ons ontbijt toch maar op de boot.

De hengels worden klaargemaakt om de terugweg te trollen. Met een laatste restje stroom uit de celphone van Erik krijg ik toch nog verbinding met Mia! Hiep Hiep Hoera!

Op de radar verschijnen weinig visjes..Helaas zien we na een uur varen wel vier hengels gebogen staan, maar geen tikken van aanbeten. Dat betekent dat we gaan wisselen, want een dag geen vis is een dag zonder VVG. De hengels worden omgezet om te gaan jiggen en de eerste hengel die beneden ligt ( we zullen geen namen noemen) levert gelijk vis op. De vissoorten , voornamelijk Lingcod en Rockfish worden bij elke nieuwe plaats omhoog getrokken. Het weer is vandaag weer prachtig, ondanks de beloofde regenbuien. We kleuren helemaal rood, zoals de krabben na een hete douche.

De vallen worden geleegd en opnieuw levert het hijsen een enorme vangst op. Later horen we dat Bill en Brenda nog nooit zo’n goede vangst hebben gehad als dit weekend. We lijken het geluk over te brengen op de mensen waar we mee omgaan. De dag vordert en Bill kondigt “ de last 5 minutes” aan. Nog eenmaal de lijnen te water en dan inhalen en opruimen. De terugweg over het gladde water gaat beduidend sneller dan de heenweg. Bill laat een witschuimend spoor achter. De zeeleeuwen zwaaien ons na. Het was een geweldige trip in een prachtige omgeving. Thanks!

Om 17.30 uur naderen we de haven en we zien een beer aan de rand van de PA Inlet lopen. Mistroostig zoekend naar vis.. We zijn allemaal flink moe van dit weekendje varen, maar gaan niet naar bed, zonder een hapje eten : garnalen, krab, lingcod, salade en uiteraard een lekker toetje… (gemiddeld zijn we inmiddels 2 kilo zwaarder; hopelijk kan alles nog mee op de terugreis)

Morgen laten we onze lijnen weer strekken in de omgeveing van French Creek. De coho lijkt er nog steeds te zitten, al wordt het wel steeds minder.

Quote van de dag: no quota no fish