Wisserbach may 2009, Germany.

Wie had ooit gedacht dat wij met zijn allen nog in Mei 2009 aan de Wisser zouden kunnen staan. Wat een voorbereiding. Barrières zijn nog nooit zo hoog opgeworpen om leden van het VVG te beletten de lijnen te strekken.
Bijzonder dit jaar was wel de tussenkomst van ene Walter Luger en zijn mogelijke broer/neef, die  werkelijk alles in staat hebben gesteld om de concentratie in de aanloop naar het weekendje Wissenbach te verstoren.
Maar niets is minder waar. Zelden stond een groep vissers zo gemotiveerd langs een stroompje van gemiddeld 8 meter breed water te vissen.

Om een indruk te geven volgen hier enkele van deze toonzettende mailberichten, waar menig andere vliegvisgroep van had gezegd:”als het zo moet, dan maar niet”. Maar niet het VVG:

24-4-2009:
Halt dort, Holländer! Hier spricht die Polizei! Walter Lüger ist mein Name – Oberoberunterfeldwebel von der Wisserbach-SS. Und jetzt rasch die Hände hoch, sonst knallt’s!
Wo sind Ihre Papiere? Ihren Jagdschein bitte!
?
Kein Spaβ jetzt! Ihren Jagdschein brauche ich. Denn Sie angeln nicht, Sie jagen! Auf unsere hochgermanischen, einheimischen vollgeschützten Waldsangvögel! Ich habe Sie genau beobachtet, Herr Vandelöhr. Sie haben jetzt achtunddreissig mal mit Ihrer Rute geworfen, und sie haben noch nicht einmal das Wasser getroffen. Sie zielen ja auf die Bäume! Wo die hochgermanischen Waldvögel nesteln! Und Jagen ohne Jagdschein kostet Ihnen eine fikse Beköhrung! 
ja, aber…
Wollen Sie mich verarschen? Nix aber! Gucken Sie mal hinter Ihnen. Verflucht noch mal, das ist der Beweis! Die Tannen und Fichten hängen voll mit Goldköpfen. Und mit Vorfachmaterial, wie Engelhaar. Nur noch ein paar Lichter dazu und es sind komplette Weihnachtsbäume! Und das so kurz nach Paaschen! Auch diese Waldruhefriedensstörung kostet Ihnen eine tüchtige Beköhrung.
Und jetzt ab nach Hause. Und übermitteln Sie Herrn Hermanns meine besten Grüβe! Nett von ihm, dass er uns über Ihren Jagdausflug angerufen hat.

En niet alleen Erik, maar Ook Onno met zijn Popper en Bert met zijn Schwachere Fliegen worden zeer aangevallen door Luger. Een reactie kan niet uitblijven:

Sehr geëhrte Herren/Damen des Deutschen Fliegenfischer Verband,
 
Erstens möchte Ich Mich vörstellen.
Ich bin einer der Mitglieder der VVG (Vughts Fliegenfisch Genoβschaft) Wir sind acht enthousiasten Fliegenfischer die jeder Donnerstagabend in unsere Bindestube probieren Fliegen zu binden und Spaβ zu haben durch/mit starke Geschichten, unter das Genoβ von wenige Belgischen Bieren.
Bis heute waren alle unsere Genoβschaft-Fliegenfisch-Trips besonderes Zuccesfoll und sehr Erfolgreich.
Ankommende Wochenende haben funf der VVGers eine Fliegenfischtrip nach die Wieserbach gepländ, aber die Vorspaβ wurde uns vonab letsten Wochen richtig um Seife geholfen und  entnommen.
 
Aber laβ Mich aber gleich mit dem Tür ins Haus fallen, und Diese ist kein Schwalbe !
Wir, und Ich special, füllen Uns richtig im Kreuz gegriffen durch einer Ihrem Mitarbeiter.
Er zieht richtig alles aus der Schrank um unseres Fliegenfisschentrip im Kiem zu schmören.
Ich woll dah nicht umhehn drehen, seine Name ist:
Walter Lüger          Letstem Mal präsentierte diese Wende-Arsch sich als:
Oberoberunterfeldwebel von der Fliegenreinheitsinspektionsaufsichtsgruppe.

Dieser dreckige, braune Unterarm Holer legt auf jeder Schnecke Salz. Mit Seine tief beim grunde Activitäten probiert Er Uns auf Vorhände zu demötivieren und das Fliegenfischen unmöglich zu machen.
Es reicht zu weit um alle Ausfluchten, die dieser Minuskükkel verwendet, auf zu nennen, aber nehmen Sie von Mich an das Ein und Ander nicht gering ist.
Die letste Mahl machte er es so bunt das er meine Fliegen wie Schwachfliegen erstempelte.
Nur frage Ich Ihnen….. Im schertz habe ich jemahls, in einem benebelte situation und im schertz meine Fliegen wie "Schwacheren" angedeutet aber das war viele Jahren her.
Meine selbstgebunden Fliegen fangen immer und uberal.
Wo holt dieser Flapdrolle die övele Mut her um das mich, nach Jahren her noch nach zu tragen.

Daarum; 
Gerne vernehme(n) Ich/Wir ob die vernanten Actionen die dieser Walter Lüger gesetzmäβig sind und ob dieser Actionen bei Ihnen bekant sind.
Aber erstens vernehme(n) Ich/Wir ob Herr Walter Lüger überhaupt wohl besteht. Denn im VVG bestäht das Vermuten das es um eine Molle geht, das ein und ander hier oben beschrieben einer der Mitglieder der VVG betreft. Wann es so ist sind wir genotwendigd um harte, richtige, edoch rechtfahrdige Maβregeln zu nehmen.
 
Unter Uns gesprochen und geschwegen. Wir vermuten das es der Martin Westbache angeht. Sonst ist selbstverständig das wir "pro umgehende" Aussliesung von Ihnen entfangen. So das wir die, eventuel zu nehmen, Maβregeln noch vor dieses Wochenende dürfen efectueren.
 
Mit collegialen fliegefisch Grüβen
und viele Schtrakke Lienen gewünst
 
G. Martens
 
Waarbij het een zaak wordt dat zich uitstrekt tot  de top van het vliegvissen van Duitsland en ook de organisator zich in het complot lijkt te begeven:

D.F.V.
Sehr geehrter Herr Martens!

Herzlichen Dank für Ihren E-Mailbericht vom 4. Mai, den wir ordnungsgemäβ erhalten haben. Gut, dass Sie uns Ihre Sorgen mitteilen. Ein Angelausflug nach Deutschland soll jedem Gastangler nämlich Spaβ machen und Leuten die Freude an ihrer liebsten Freizeitgestaltung im Voraus verderben, gehört eindeutig nicht zum Aufgabenbereich des D.F.V.
Wir nehmen Ihre Bemerkungen selbstverständlich durchaus ernst und werden eine eingehende Untersuchung einleiten, von der die ersten Schritten sogar bereits fertiggestelt worden sind.
Ich kann Ihnen nämlich schon jetzt mitteilen, dass Ihre Vermutungen in Richtung von Herrn Westbeek absolut grundlos sind. Wir haben Herrn Westbeek in den vergangenen Jahren kennengelernt als einen Prachtkerl. Er ist ein phantastischer Starkfliegenbinder (das kann nicht jeder sagen), ein Gott wenn es sich um Wurftechnik handelt und dazu auch noch ein sehr, sehr bescheidener Mensch. Ich würde Ihnen empfehlen, ihm von heute an jeden Donnerstag seine Tassen Kaffee und seine Hoegaarden gratis zu schenken.
 Der Oberoberunterfeldwebel Luger ist bei uns bekannt und wir werden überprüfen, ob er in der Tat sein Büchlein zu bauβen gegangen ist.
 Diese Untersuchung dauert allerdings einige Wochen und während dieser Zeit kann Ihre Gruppe im Interesse der Untersuchung leider nicht im Wisserbach angeln gehen. Wir vertrauen darauf, dass Sie das verstehen und haben Herrn R. Pijnacker auch schon mitgeteilt, dass er Ihre Angelscheine nicht zusenden soll.
Teilen Sie Ihrer Gruppe das Ergebnis Ihres Briefes mit?
Viel Vergnügen am Donnerstagabend wünscht Ihnen
 
D.F.V.
Hans-Fritz LUGER
Vorsitzender

En tot slot de reactie van de pachter van de Wisser aan het woord, om maar aan te geven dat het leven van een VVG-er niet over rozen gaat..:

Gutentag, hier Herrn Pijnacker selbst.

Koennen Sie mir sagen welchen Unverlat Iherer Verein es in seinem Kopf holt mir 56 emails zu chicken, damit er seine Angelscheine bekommen kann.
Es isst doch nicht zu fassen dass Sie von mir verlangen zu antworten wenn Ich jedesmal abschrifte empfange von mitglieder Ihres Vereins die oder:
Schwachfliege binden, oder:
Die umwelt verschmutzen mit selbstgebaute Fliegen, oder:
Angelscheine benoetigen weil sie deutlich, klipp und klar angeben  auf der Jagd zu gehen ……
Ich werde mich weiter nicht bekummern um Ihre Scheine und werde das Geld das ich schon 3 Woche her empfangen habe, benutzen,  um meine Computer von Virussen und sonstigen smutzige Sachen entfernen zu lassen.
Ich hoffe Sie werden ein schoenes Wochenende haben an Iherer schoenen Bache der Zandelij, wo es viele, viele , ja sogar sehr viele Fische gibt. Aber wo sie sich aufhalten und ob sie sich sehen dieses Jahr noch sehen lassen, weiss keiner…..
Ich hoffe Ihnen hiermit informiert zu haben und ich zeichne auch namen D.F.V. Vorsitzender
Hans-Fritz LUGER,

Mit freundlichen Grussen,

Robert Pijnacker
Niederlande

Het  VVG heeft wel voor meer hete vuren gestaan en besluit op donderdagavond, zonder in het bezit te zijn van alle vergunningen en een kaart, toch af te reizen naar de Wisser.

Uiteindelijk ontvang ik om 00.05 op 8 mei en om 9.54 uur de laatste vergunning voor het vissen op de Sieg (net als we zijn vertrokken..).
We moeten het met de kaart in ons hoofd doen.. Robert stuurt nog een allerlaatste groet en biedt ons een dagje vissen op de Sieg aan. Toch sjofeltjes…!

Vrijdag, 9.45 depart chez Martens ( Jochem gefeliciteerd!)
Erik arriveert en steekt zijn duim op.   Ik zwaai terug. Samen rijden we naar Martens , waar de koffie en het gebak ons toelachen. Erik steekt bij aankomst zijn duim op  en iedereen zwaait terug. Jochem is jarig en naast de glimlach van een trotse moeder en jarige Job, zie ik ook glinsteroogjes  in  4 paar mannenogen..  Volgens planning vertrekken we na een korte stop bij de apotheker , zonder iets vergeten te hebben…, naar Duitsland. Erik steekt bij het verlaten van de Apotheker zijn duim op , en iedereen zwaait terug.
De reis verloopt goed. We rusten op onze vertrouwde tussenstop. Ook Erik wordt door menigeen herkent na verloop van jaren, want als hij zijn duim na het betalen opsteekt , zwaait iedereen terug. Om 14.00 uur parkeer ik de wagen bij het Hotel Romertal. Ein alter Bekannter groet ons bij binnenkomst met een stem die in het porseleinen museum in Urk zeker verboden zou worden. Het streekduits is na 5 minuten alweer een beetje opgepakt. We verstaan, zeker met het volume van onze gastheer, ieder woord Laut und Deutlich. We oefenen ons Duits een beetje aan de bar. Je hoort en merkt dat we vooruitgaan, want op onze uitspraken krijgen we een antwoord terug en er wordt zelfs gelachen. De eerste Kölschjes worden gretig naar binnen geslagen. De plaatselijke stamgast, die bij het uitreiken van verstand blijkbaar niet direct vooraan heeft gezeten, weet ons na 5 streepjes op zijn viltjes en even zoveel pilsjes later te vertellen waar de grote vissen in de Wisser zitten (zou het toch Luger in schaapskleren zijn geweest..?) Hij leek ons in ieder geval te kennen want Erik stak gewoon zijn duim op  en hij zwaaide meteen terug..

Afijn, de eerste dorst is gelest, de kamers bekeken en dan vertrekken wij: op naar de VVG stek van dit weekend. Het is een kwartiertje rijden. Minder tijd dan vorig jaar lijkt het wel , toen we er gemiddeld 35 minuten per keer in 3 keer rijden over hebben gedaan.
Het water aan de Wisser staat hoger dan vorig jaar. Het is niet helemaal helder, maar je kunt toch veel en goed zien op de stukken waar het minder hard stroomt. Het weer is prima. Halfbewolkt, windje erbij. Het heeft waarschijnlijk de laatste dagen toch wel geregend. De pakken worden gehesen en we gaan uit elkaar. Paul, Bert en Erik starten bij de zuivering. Mart en ik lopen vanaf de tuinen richting het begin van de strekke. Erik draait zich nog even om, steekt zijn duim op  en Mart en ik zwaaien terug.
Ongemerkt betrap je jezelf erop dat je meer dan vorig jaar op verdachte bewegingen in het struikgewas let. Het “Luger” effect zet je op scherp. En niet alleen Luger. Ook een rattenval in de beek blijkt op scherp te staan als ik mijn vlieg die eraan vast is geslagen los wil maken. Dat ging maar net goed..!
Ik herken veel van de voorgaande jaren. Martin start in de riffeltjes en pakt zijn eerste bruine forelletje. Ik start met een olive snowshoe onder de bomen en pak mijn eerste kopvoorntjes. Herinneringen komen. Beelden versterken en het beeld van een stijgende vis komend vanuit zijn ligplaats met een heldere ondergrond krijgt weer een plaats in het geheugen. We hebben een prachtige middag. We zien de ijsvogel wegvliegen, blijkbaar verschrikt van onze uitrusting. Een school grote vissen (sneep, barbeel, forel) wordt zeer voorzichtig benaderd. Maar de eerste stap in het water is al voldoende voor een alarm. Alle vis verdwijnt in een diepe poel onder een stuikgewas. Alle technieken worden uit de kast gehaald om bij deze visrijke plaats een aanbeet te krijgen en dan zo’n vette vis aan je #4-tje te voelen hangen. Maar het stroomt hard en zelfs de zwaarste vliegen lijken niet diep genoeg te reiken. Tussendoor legt Martin uit hoe je eenvoudig je lijn kunt verplaatsen in de stroming. Iets dat me later nog menig visje opleverde. We zien nog een tweede diepe poel met hele grote jongens of meisjes. En dat het ook in de Wisser diep kan zijn laat Martin me zien. En dat een 50+er nog zeer snel kan handelen is mij ook duidelijk geworden. Mart zet in zijn enthousiaste jagersdrift net een stapje te ver in de richting van een poel en voelt geen vaste bodem meer onder zijn voeten. Gelukkig is de kant dichtbij… Net geen wet suit. Ik meen een licht gniffelen vanuit de struiken te ontwaren. Zou der Walter toch…? Time Flies. De middag heeft mij een paar mooie Döbel opgeleverd. Niet groot maar wel gevarieerd en op verschillende patroontjes, naast de snowshoe, was de redtag goudkop en een hare’s ear succesvol. Mart had veel vertrouwen in en aanbeten op de goudkop palaretta.
Bij de laatste brug op het traject zie ik nog een paar grote forellen liggen. Het blijft bij kijken, want de tijd zit erop. Om 21.00 uur sluit de keuken en de schnitzels van de chefkok in het Römertalhotel, zijn na een dag vissen niet te versmaden.
Iedereen heeft een mooie middag gehad. De vangsten wel wat minder dan we gewend zijn, maar de omgeving de natuur en de rust maken de trip uiteindelijk toch weer de moeite meer dan waard.
Het is een drukte van belang. “Die Hölle geht hier wirklich los heute nacht“ aldus onze luidruchtige (schijnbaar dove) nog sterk in de krullen stekende , 70 jarige hoteleigenaar.  Erik steekt zijn duim op  en alle gasten zwaaien hem toe. Die von Löhr kent ook werkelijk iedereen. We bestellen kölschbier en nog een, en nog een en we eten alle schalen tot de laatste kruimel leeg. Ons verzoek om een beetje muziek, wordt met graagte ingevuld door de eigenaar. De plaatselijke humpapa muziek, doet denken aan lange tafels en meters bier. De plaat blijft steken en na 4 keer hetzelfde nummer gehoord hebben vinden we het genoeg. We pakken nog een afzakkertje op de hotelkamer en op de rondvraag of iedereen het naar zijn zin heeft gehad antwoordt iedereen :”jawohl” en Erik? Zijn duim zegt voldoende: 

Zaterdag 9 mei, halfbewolkt, zonnig, kraakhelder water
De plaatselijke aardverschuivingen van de nacht hebben de nacht voor enkelen tot een van de kortste in hun prille bestaan gemaakt. En als ik aan Erik vraag hoe zijn nacht was, krijg ik niks te horen. Maar volgens mij was die wel goed getuige de vorm van zijn hand:    We ontbijten in kamer 10 en genieten van de lucht van sauzen, die 7 uur opgesloten hebben gezeten in een donkere ruimte. De spanning stijgt. Dag 2 begint. Der Luger ligt op de loer. Het is lekker weer. Nog wel wat fris, maar het lijkt een mooie heldere dag te worden. Het is volle maan geweest. De Wisser is kraakhelder. Het water is tot rust gekomen. Er is maar heel weinig wind. Bij de brug aangekomen zien we een eerste grote dikke kring……. De groepen verdelen zich. Paul en Bert willen de Wisser  stroomafwaarts van de zuivering gaan verkennen. Mart gaat mee. Erik wil richting de tuintjes en ik wil met een droge vlieg eerst even de plek bij de brug verkennen. Nog niet achter de brug. Dat laat ik nog even onberoerd. Voor een andere VVG-er.
Ik kom op de plaats en zie opnieuw een mooie rise. Heel voorzichting waad ik mij op een plaats waar ik een goede worp kan maken en ik op ongeveer 10 meter van de riseplaats sta. Ondanks het voorzichtige waden zie ik nog 2 forellen wegschieten. Je kunt niet voorzichtig genoeg stappen. Mijn eerste worp met als keuze de snowshoe, olive, is boven verwachting redelijk goed. Maar de worp leidt niet tot aanbeten. Ik wissel en plaats 5 minuten later mijn eigen gebonden bibio in de buurt van de plaats waar ik de laatste kring zag. Intussen is Erik bij mij komen staan. Ik vraag hoe het is. Hij zegt niet veel maar aan zijn   te zien, gaat het wel. En net als ik wil aanzetten voor een nieuwe cast, mist een flinke forel volledig mijn vlieg. Hè… hoe kan zo’n vis die missen?
Op nog geen 5 meter van mij vandaan. Een nieuwe cast en nog een en.. bammm weg vlieg. Bonk, bonk, ee sprong, en een mooie dril, nog een sprong. Even valt de lijn stil..hij zal toch niet….  Ik reel me te pletter en de lijn trekt weer strak en doet mijn #4tje diep buigen. Hier doe je het toch voor hoor.. !Wat een mooie vis. Erik is ook enthousiast en zet na 5 minuten werk 2 grote grijnzen vast op de plaat. Die van mij en van mijn minder vrolijk kijkende  bruine / beekforel.

Erik vist vanaf de stek verder.  Ik wandel richting de zuivering. En zie Martin de putjes afvissen. We trekken verder de Wisser stroomop en komen uiteindelijk weer bij de brug.  Erik staat nog op dezelfde plaats. Martin bejaagt de poel achter de natuurlijke stuw bij de brug en ik geniet van het schouwspel. Mart loopt verder en net als ik ook een gokje in deze poel wil wagen, hoor ik Erik joelen. Aan de stand van de mondhoek te zien is het een beste. En de kromming van zijn hengel bewijst mijn gelijk. Ook hier komt een prachtige vis aan het oppervlak. En als je Erik vandaag of morgen vraagt, hoe voelde dat nou? Zal hij niet veel zeggen, maar zal hij dat met een   beantwoorden. Erik waadt na een tijdje verder en Martin sluit vervolgens voor aan. Ook nu, net als ik weer een poging wil wagen om nog een zware nimf uit de doos van Theo te testen, die overigens een prachtige actie vertonen in het snelstromende water, hoor ik : Ja hoor! Aan de andere kant mijn richting uit komen. Het zal toch niet dat Luger alsnog hier op deze hoogtij dag het feestje komt verstoren? Nee het is Martin, die met een brede grijns om zijn mondhoek een mooie  bruine forel van meer dan 30 cm probeert uit te drillen. Paul en Bert net terug van hun verkenning (mooi watertje gezien, maar niet veel vis) slaan deze dril gade en ik maak een mooi plaatje. Prachtige ochtend zeg! En opnieuw op een mooie droge vlieg (vorige week donderdag nog door Mart (voor)gebonden!)

We struinen daarna het Wissertraject richting de brug en tuinen verder af. We vangen vis, het weer is fantastisch, de Umgebung prachtig. Luger in geen velden of wegen te bekennen.
Om 1 uur is het dan verzamelen. Ook Paul en Bert hebben het goed gehad. Paul heeft op de Sieg 😉 een prachtige regenboog van 50 cm gevangen. Puntgaaf. Prachtige foto’s en een mooi verhaal. Het vlees op de BBQ smaakt goed (en nog vele uren later ook..) en Paul pakt nog een blankvoorntje vanaf de vijver. Hij demonstreert niet veel later hoe je een palaretta kunt omtoveren in een fladderende streamer..

Het lijkt alsof een deel van de VVG erdoor zit. De nacht was kort. Er zijn mooie vissen gevangen. Gaan we door? Nicht im Frage. Natuurlijk pakken we de middag nog even mee. En ook Erik laat zien dat dit een goed besluit is en steekt er nog maar een op  .
Ik vertrek met Paul  richting het stuk vanaf de fabriek richting eerste brug van het traject. Dat stuk wordt door tijdgebrek vaak overgeslagen, maar laat ook een paar mooie poelen zien en heel wat riffeltjes. Erik haakt aan en we maken mooie platen, vangen onze visjes en Paul vangt nog een mooie bruine forel vanonder uit een diepe put.  We krijgen bericht van Bert met” 15 – 35 “-bericht.
Da’s mooi zeggen wij. Die hebben in ieder geval ook een viske…
We zetten een crocodile dundee actie op film, na het ontdekken van een vreselijke slang en net als we de laatste grote forellen vanonder de eerste brug willen wegtrekken, worden we gebeld door onze vismaten aan gene zijde van de bruggen. Honger en de tijd doen ons besluiten om een einde te maken aan deze vistrip. En het is net op tijd. Want het begint te regenen en de druppels nemen in aantal en omvang toe.

Bij de auto gekomen verraden 4 stralende ogen dat er iets bijzonders moet zijn gebeurd deze middag… En als wij ons enthousiaste verslag hebben gedaan, kunnen de heren zich niet meer inhouden. Ze hebben die middag iets meegemaakt wat ze in hun rijke visleven niet eerder meemaakten. Was het een hedge? Wat het een wonder? Was het Luger zelf die uit medelijden  op onverklaarbare redenen te hulp is geschoten? We zullen het nooit weten. Feit is dat in slechts een tijdbestek van nog geen 2 uur de heren de een na de andere 35 cm grote bruine forel wisten te verschalken op allemaal droge vliegen. Welke maakte eigenlijk niet uit. Hoe je viste maakte eigenlijk ook niet eens zoveel uit. De forellen pakten, als je de vlieg in de buurt van een rise plaatste, gewoon steeds de vlieg. En de foto’s?  De een nog mooier dan de ander. Het is mooi om die verhalen te horen. Het ingehouden enthousiasme, maar het inwendige jubelen is duidelijk zichtbaar (en herkenbaar..).  En Erik had maar 1 uitdrukking over na het horen van dit relaas:  , was zijn eenvoudige commentaar. Dit maak je echt maar een keer mee in je leven. En mooi dat je daar getuige van kunt zijn.
Het is mooi geweest. Het zit erop. Luger heeft het VVG er niet onder kunnen krijgen. Daarvoor was de groep te sterk en de motivatie te groot. We sluiten de vistrip met een pizza en een dronk op dit weekend.
En bij het wegrijden van onze verblijfstek, zien we nog net 2 reeën in de wei grazen.  Paul rijdt ons safe and met sound van allerlei pluimage (en dus niet alleen trompet..) richting Vught. Mannen; het was weer een prachtige viservaring. Die lijsten we weer in!

Om 0.45 uur sta ik weer in de Esscheweg en zwaai ik Erik uit. En Erik? Die heeft maar een enkel commentaar:  Thumbs UP! 

hfh 

To pictures Wisserbach 2009

Finest hour “an der Wisserbach” 2009, Germany.

“Finest hour an der Wisserbach” nader verklaard.

Hoe kan een dik uurtje vliegvissen bepalend en onvergetelijk zijn voor twee vliegvissers ? Dit tijdens een trip van twee dagen, met vijf vrienden, naar een klein riviertje in Duitsland ?

Aan het eind bleven er toch een aantal vragen onbeantwoord.

Ik moet deze belevenis gewoonweg van me af schrijven want dit schijnt, therapeutisch gezien, het beste te werken als verwerking van heftige gebeurtenissen. Helaas voor jullie is het onderstaande wat uitgebreider als therapeutisch verantwoord. Maar ik hoop dat jullie het mij vergeven.

Ik ben overigens wel benieuwd hoe Martin het een en ander een plaats wil gaan geven.

Welnu: Gebruikelijk gaan we op de tweede dag van de trip tussen de ochtend- en middagsessie gezamenlijk ergens lekker bbq-en, bij voorkeur in de ‘bush’.

Dit keer werd er gekozen om in de kasteeltuinen van “Schluss Volperhausen” onze bbq op te stellen. Nadat we ons tegoed hadden gedaan aan worst, chevapcici en (te zoute) speklapjes, dit alles met brood, saus en een lekker Duits pilsje, moest er nog even overlegd worden wie er de middagsessie op welk traject wilde vissen.

Martin gaf aan dat zijn oude knoken en spieren wellicht wat rust gegund moest worden want het kilometers stoempen en banjeren door de ‘bush’ en het water begon zijn tol te eisen. Ook de verschillende halve liters “Kölsch” van de vorige avond zullen hier zeker debet aan geweest zijn.

“Ach ik denk dat ik maar eens lekker op een bankje ga zitten genieten, vergezeld van een goed koud pilsje. Ik heb immers leuk gevangen. Mijn grote forel voor dit weekend is binnen. Voor mij is het tripje al geslaagd”

We besloten om ditmaal vanaf de parkeerplaats bij de tweede brug te vertrekken.

Erik, Hans en Paul besloten stroomopwaarts hun geluk te gaan beproeven richting “tuintjes” en “het barbelengat” waar Paul vanmorgen nog een hele mooie regenboog van dik in de 50cm had gevangen aan een Hare’s ear #14.

Dit weekend was het typisch dat de vissen, die vanuit de diepe gaten in de rivier gevangen waren nog onder de bloedzuigers zaten. Deze vissen lagen dus nog tegen de bodem aan.

Vissen gevangen vanuit de ondiepere plaatsen in de rivier hadden deze ‘leeches’ niet (meer). Zij waren dus bereid om wat actiever op zoek naar voedsel te gaan. Omdat het zonnetje aardig scheen en daardoor het ondiepe water kon verwarmen, besloot ik om vanaf de eerste brug in het ondiepe gedeelte van de rivier stroomopwaarts de vissen met een droge vlieg te gaan belagen. 

“Ach” zei Mart “Mag ik dan met jou mee want we hebben deze trip nog niet met elkaar gevist” “Natuurlijk Mart, da’s nog gezellig ook. Maar je gaat niet op een bankje ?”

“Mwoooooooh”

Gezamenlijk liepen we naar de eerste brug. Onderweg overlegden we welke vliegen er gebruikt zouden gaan worden en waarom. Mart zou met een ‘grizzle-paraloop’ beginnen terwijl mijn keuze viel op een ‘cdc-ballonkop-parachute’. Hier hadden we gisteren ook al wat visjes mee gevangen. Beiden kozen we voor haakje #14.

Bij de brug aangekomen vroeg ik. “Hoe doen we het ?” “Ach” zei Mart “Vis jij maar vooruit dan doe ik even een sjekkie. Kunnen mijn benen nog even wat rust krijgen. Ik kom dan wel achter je aan”

We stapten het water in en ik liep naar de rechterzijde van het riviertje. Zodoende kon ik zowel de kantjes aan de linkerzijde en die aan de rechterzijde voor me uitvissen tegen de zon in. Mart nam plaats op een grote steen waar hij zich in de zon nestelde en kon gaan genieten van zijn ‘half zware van Nelle’

“Héé effe onthouden”……… Ik zag een meter of veertig voor me bij een overhangende tak een forel stijgen aan de linkerzijde van de rivier. Naar mijn idee was het een wat grotere forel. Want heel subtiel plukte hij het voedsel van de oppervlakte weg, heel anders dan de kleine forelletjes die dit meestal met wat geplons en gespetter doen. Ik besloot er een iets grotere vlieg aan te knopen. Een “March Brown” #12 even invetten en mijn leadertip door de modder.

“Héé kijk…. Daar steeg er ook één, op de zelfde hoogte als die andere aan de rechterzijde net vóór de overhangende tak daar. Ook effe onthouden”

“Krijg nou wat……. Precies tussen die vorige twee steeg een vis in het midden van de rivier”

“Het zou toch niet dezelfde vis zijn ? Nou ja dat merk ik straks vanzelf wel”

Langzaam en voorzichtig sloop ik stroomopwaarts richting ligplaats van de forel(len ?)

Ondanks mijn matige waadtechniek wist ik op werpafstand te komen zonder de vissen te verjagen want zij bleven op dezelfde plaatsen stijgen. Aan de regelmaat van kringen die in de oppervlakte verschenen dacht ik dat het wel om meerdere vissen moest gaan. Maar ja dit weet je natuurlijk nooit zeker.

Verdorie precies waar ik stond hing een grote tak met zijtakken, aan mijn rechterzijde precies mijn werpkant, over de rivier. “Nou ja dan maar wat geconcentreerder werpen en zowel back- als forcast tussen de ruimte van een dikke meter, van tak tot water houden. Nou ja, vroeg of laat moest dit een keer verkeerd gaan want mijn concentratie zou vanzelf een keer verslappen en dan zou die tak mijn leader en vliegen vangen. Op deze plaats kon ik ook geen rolcast maken want de tak hing net voor/boven me. Had ik nu mijn 6” cane maar bij de hand. Ik durfde ook geen twee meter op te schuiven om de vissen niet te verjagen doordat ik te dichtbij zou komen.  Mart was ondertussen voorzichtig naar mij toe gekomen want hij had de kringen natuurlijk ook gezien. “Nou Bert, doe je best. Daar gaat ie”

De navolgende anderhalf uur gaan voor Mart en mij de boeken in als: ‘Dit maken we nooit meer mee. Als we elkaar over tig jaar tegen komen in “Huize Avondrood” hebben we het er nog over. Zeker weten’

Mijn eerste worp naar de linkse overhangende tak is in één keer goed. De vlieg wordt al genomen voordat hij ook maar een halve meter heeft afgelegd in het stromende water.

Ik sla aan en…………………. Niks……… helemaal niks…….ook niks gevoeld.

D’n dju….. weg kans. Nou ja, je weet nooit, nog maar eens proberen. Ik werp aan……. Weer goed aangeworpen…….

Ook nu legt de vlieg nog geen halve meter af of hij wordt genomen. “Jaaaa hangen”. De vis spartelt tegen en na een seconde of wat schiet hij los……… D’n dju in het kwadraat.

Ik werp, eigenlijk tegen beter weten in, voor de derde keer aan. Weer goed, mooi zo.

Wederom wordt de vlieg genomen voordat hij maar een halve meter afgelegd heeft.

Nu hangt hij wel en hij blijft hangen. Na een korte dril weet ik een forel van zo’n 30 cm te landen. Onthaken, netjes terugzetten en meteen werp ik de andere forel aan.

Bij de tweede worp wordt de vlieg wederom binnen een halve meter genomen. Hetzelfde scenario van zo’n vijf minuten geleden speelt zich af. Ik sla in eerste instantie mis, ik verspeel hem in tweede instantie en weet hem in derde instantie te vangen.

Zo; Mijn trip is alleen al door het vangen van deze twee mooie, grote forellen meer dan geslaagd.

Na deze twee gevangen forellen stond Mart achter mij als een briesend paard in de startbox bij de ‘Grand National’ Het water waar wij tot heuphoogte in stonden moet een hoog “Lourdes-gehalte” hebben gehad want Mart had plots geen enkele last meer van zijn botten en spieren.

“Hee kijk daar links komt alweer een kring en rechts ook weer. Zouden er nog meer liggen ?”

“Mag ik het nu eens proberen ?”

“Oke pak jij die andere”

Maar ook Mart slaat bij zijn eerste aanbeet mis, bij de tweede aanbeet verspeeld hij hem na een korte drill en weet hem, ook in derde instantie te vangen.

“Mart ik ga voor die vierde als je het goed vind”

“Oke”

De vierde forel wordt ook weer gevangen na hetzelfde ritueel van missen-verspelen-vangen.

Zo ook de vijfde forel, ditmaal voor Mart.

“Mart, we doen iets verkeerd. Er is iets verkeerd aan onze vistechniek, maar wat ?”

Verschillende alternatieve vangtechnieken worden besproken maar ondertussen worden de forellen, om beurten, en in een regelmaat van zo’n 5 tussenliggende minuten gevangen. Alle forellen zijn naar schatting tussen de 30 en 40 centimeter. Het bleef maar doorgaan. We zaten na nog geen uur vissen al dik over de 10 forellen. Om de beurt mag één van ons de gouden plek aanwerpen en een forel vangen. Onze vangsttechniek wordt gaandeweg beter we slagen er steeds meer in om de forellen na de aanbeet in één keer aan te slaan en te vangen.

Ook trekken we naar het aanslaan van een forel de vis meteen weg van de zo vruchtbare 20 vierkante meter. Dit om de nog aanwezige forellen niet te verstoren en het op deze manier mogelijk te maken onze oogst te optimaliseren. Ongelofelijk hoeveel grote vissen er op dit kleine stukje van de rivier zitten en er, kennelijk ook nog hun voedsel kunnen vinden.

Van de eerste vier gevangen forellen hebben we steeds een foto gemaakt. Daarna staakten we onze foto-activiteiten totdat we doorkregen deelgenoot te zijn van zo’n ongewone vangstorgie

dat deze vastgelegd diende te worden. Dit niet alleen om, achteraf geloofwaardig over te komen naar onze maten maar ook zeker ook voor onszelf. Deze unieke gebeurtenis zou, mede door het bekijken van de foto’s, herbeleeft kunnen worden. Vanaf nu zou elke gevangen vis vereeuwigd worden door foto of video.

De vis kwam nu zelfs dichter naar ons toe. Kringetje zo’n vijf meter rechts van je – Kwart slag draaien – rolworpje – en……….. hangen die hap.

Waren we in het begin van deze unieke anderhalf uur nog voorzichtig en geconcentreerd, gaandeweg werden we onvoorzichtiger en minder geconcentreerd. Ik kan en mag met een gerust hart stellen dat we na zo’n uurtje vissen, lomp en ongeconcentreerd bezig waren.

Maar niets of niemand kon dit vreetbachanaal van de vissen en de daarmee samenhangende  vangstorgie van ons verstoren het maakte allemaal weinig meer uit. De forellen leken er om te vechten wie er nu weer door ons gevangen mocht worden. Het bleef maar doorgaan.

Het kon dan ook niet uitblijven dat we een paar keer ruzie kregen met de overhangende tak.

Op een gegeven moment haakte mijn vlieg, tijdens mijn voorwaartse cast een stukje dood hout van de tak, dit brak af en plofte zo’n tien meter, met de vlieg er aan vast, voor me, in het water. Ik stripte het takje naar mij toe om de zaak weer in orde te brengen. Zo’n vier meter voor me steeg er een forel naar de vlieg aan het takje. ???????????  Het moest nu toch niet gekker worden. Mart begon zich gaandeweg steeds meer te irriteren aan de tak. Op een gegeven moment kreeg hij er schoon genoeg van en liep naar het midden van het riviertje waar hij als een volleerd en gediplomeerd hovenier de tak een beetje snoeide. Hij sloopte er al het dode hout vanaf. Je wil niet weten hoeveel dood hout er aan zo’n tak kan zitten. Na de ‘Hendrik-jan de tuinman’ actie van Mart hadden we ineens zo’n twee meter doorgang van water tot tak. Dit maakte het werpen toch wat aangenamer.

Zo, nu maar eerst met zijn tweeën een korte pauze inlassen zodat het water even tot rust kon komen. Maar langer als vijf minuten konden we ons niet inhouden. En meteen vanaf de eerste worp bleef het maar doorgaan. De vissen bleven onze vliegen pakken alsof er geen volgende dag meer zou komen. Vissen die me misten door een gemiste aanslag of die we na korte tijd verspeelden hapten nu in tweede instantie en zelfs in derde instantie naar onze vlieg, zodat een volgende uitspraak in een adem gedaan werd.

“Hè, verdorie mis – Nee hij pakt toch weer – Dju hij schiet los – Nee ik heb hem weer – Zo dat is er weer eentje – nu jij weer”

Er moesten bij die boom een paar keien liggen waar de vis zich achter kon verschuilen. Want we bleven op steeds dezelfde plaatsen de kringetjes van stijgende vissen zien. We dachten ook dat er (veel) forel vanuit de boomwortels in het water naar het open water zou komen om te fourageren. Die boomwortels moeten een erg veilig gevoel aan zo’n forel geven want tijdens de drill probeerde de vis altijd te vluchten naar de boomwortels die vanuit de oever in het water staken.

Maar; Het bleef maar doorgaan  Droog, gesopt of natte vliegen. Het maakte niets uit.

Mart gaf op een gegeven moment aan om even een sjekkie te willen roken. In de tijd dat hij in een turboversnelling zijn sjekkie rookte kon ik weer twee forellen bij schrijven op mijn palmares. Maar ook het verversen van je vlieg betekende dat je veroordeeld werd tot het aanschouwen van de vangst van twee forellen door je vismaat.

Het vangen van zo’n ongelofelijke hoeveelheid vis maakt je toch wel wat blasé. Je wordt steeds meliger en gaat rare dingen zeggen en fantaseren. Hier wil ik niet verder over uit-weiden. Maar; Het bleef maar doorgaan

Nu zagen we ook dat er zo’n 20 meter verder stroomopwaarts, onder een boom, vis steeg. Als de oogst op de huidige plaats wat minder zou worden zouden we wat kunnen opschuiven om daar  nog een paar visjes te vangen. Na zo’n anderhalf uur en 16 forellen verder besloten we om ons jachtterrein te gaan verleggen. Mart mocht de eerste aanworp doen terwijl ik er een “Humpy” aanknoopte. Na zo’n vier worpen had Mart nog geen beetje gehad. “Bert gooi jij maar een paar keer” Maar ook ik had na zo’n vier worpen nog geen teken van leven gezien bij mijn vlieg. Met enig dedain stelden wij vast dat het hier niets was want na 10 minuten hadden we nog steeds niets gevangen. En daarboven stelden wij vast dat een “Humpy” veel te hoog op het water lag. ‘Daar is, vandaag op dit water niks mee te vangen’. Inderdaad, hoe blasé kan een vliegvisser worden na zo’n wonderbaarlijke visvangst. 

“Mart zullen we d’r maar eens mee stoppen want zoals het net ging kan het gewoonweg niet blijven gaan. We moeten deze sessie koesteren en……… goed is goed”

“Ja, ik denk dat we tevreden moeten zijn met wat we gehad hebben, zo heb ik het nog nooit meegemaakt”

We liepen wat verder stroomopwaarts en kwamen over de plaats waar we zojuist nog onze vliegen te water lieten. Het was er zo’n veertig centimeter diep. De bodem was volkomen vlak!! Er was geen steen of andere oneffenheid te bekennen !! Een paar meter verderop zagen we een forel tussen de boomwortels schieten. Dit was de enige schuilplaats op deze stek voor de forellen. Waarom we hier zoveel gevangen hadden ontging ons totaal. Maar dit was niet het enige raadsel waarover wij ons verwonderden.

Met een gelukzalige blik in onze ogen en een brede grijns op onze mond liepen we om 17.30u terug naar de parkeerplaats waar we afgesproken hadden om 18.00u te verzamelen. We zouden dan nog een half uur hebben om onze verwarde en rommelige gedachten wat te ordenen zodat we toch een consistent verhaal naar onze maten zouden hebben. Op een bankje hebben we alle indrukken van de afgelopen middag nogmaals de revue laten passeren.

Nog even met de, charmante van oude Duitse adel afkomstige kasteelvrouwe van het slot gesproken. Gelukkig kwamen onze maten al om 19.00u op de het verzamelpunt zodat we, na het aanhoren van hun belevenissen die middag, onze wederwaardigheden over hen heen konden storten.  Ik ben bang dat ze ons verwarde verhaal niet helemaal konden volgen. Daarom werkt dit, voor mij therapeutisch schrijven ook voor hen, om ons achteraf beter te begrijpen en het verwarde verhaal toch nog te kunnen ordenen.

To pictures Wisserbach 2009