De Wenne Duitsland mei 2011

‘Short break’ naar de Wenne

Even twee daagjes er tussen uit om te vliegvissen op een voor ons onbekend watertje in Sauerland – Duitsland.

Van horen moest dit een mooi, goed onderhouden, riviertje zijn met een goed visbestand.

Erik, Hans, Max, Paul en ikzelf, zei de gek. Vier leden van het VVG en Max dus, zoon van Paul die het goede vliegvisleven van zijn vader wel eens van nabij wilde mee maken.

Hans had de overnachting in “Haus Hochstein” in Wenholthausen al een maand of wat geleden gereserveerd. Ik mag en moet zeggen dat dit onderkomen een bovengemiddeld niveau presenteerde, en het VVG is normaliter toch erg verwend mbt haar plaatsen om de nacht door te brengen. Zie de andere verslagen en met name Canada.

“Haus Hochstein” ligt stijf aan het traject van 4 km wat je mag bevissen met de vergunning van €24 p/d.

Daarnaast heeft het een goed restaurant, mooie ruime kamers, een gezellige bar, een uitgebreid ‘European’ ontbijt en daar boven, het ligt pal naast de kerk. En dit geheel is alleszins zeer betaalbaar.

De week vóór vertrek maakten we ons toch wel ernstig zorgen over de waterstand van het riviertje. De normale waterstand van 60 cm werd bij lange niet gehaald. Een schamele waterhoogte van zo’n 32 cm zou ons deel zijn want regen van betekenis zou er niet meer vallen. Ja tijdens onze twee visdagen werd er regen verwacht. Dus………

– Zou het wel verstandig zijn om af te reizen?

– Zou er met de huidige waterstand wel vis te vangen zijn ?

– Zouden we niet met zijn allen, schouder aan schouder staan aan die

ene pool waar nog wel water in stond ?

– Zou het niet verstandig zijn om de ‘short break’ uit te stellen ?

– Zou een waadpak wenselijk zijn of konden we volstaan met een paar

stevige wandelschoenen?

– Zou de te verwachten regen niet zorgen voor chocolade bruin water ?

Maar na al deze zaken afgewogen te hebben besloten we toch te gaan. Want binnen het VVG is het niet de norm dat alleen het vissen en de gevangen vis als enige telt om een geslaagde trip te beleven. Bij ons zijn de secundaire zaken die bij zo’n trip horen zeker zo bepalend voor het welslagen er van. En met die secundaire zaken zit het normaliter wel snor.

Daarbuiten, uit ervaring weten we dat een VVG-er altijd wel zijn visje weet te vangen.

Aldus vrijdagmorgen na een lekker bakkie koffie in de auto gestapt om Erik onderweg op te pikken op weg naar Wenholthausen. Max heeft een tijdje liggen slapen in de auto omdat hij wat ziek was……. Daarom had Paul hem deze ochtend ook afgemeld op school. De frisse lucht, stevige wandelingen en het goede eten de komende dagen zouden hem in zijn genezingsproces zeker steunen was onze overtuiging.

De reis was een fluitje van een cent want een kleine drie uur later stonden we op de plaats van bestemming voor ons hotel. Vanaf een afstandje zagen we dat er in ieder geval nog water stroomde door de bedding van de Wenne maar hoeveel was nog niet te beoordelen.

Nadat we ingecheckt, en omgekleed waren gingen we eerst even naar de bar om ons eerste Duitse pilsje die dag te proeven. Hierna vertrokken we voor de middagsessie naar het traject van de rivier wat meteen achter het hotel ligt. Normaal doen we dit dus nooit want dit is waarschijnlijk het drukst door vliegvissers bezochte stuk van de rivier met de hoogste hengeldruk en de meest gedresseerde vissen. Maar toch, binnen het uur was al iedereen ‘in de vis’ zoals dat heet in het vissersbargoen. Geen kleine lullige visjes maar forellen, kopvoorns en vlagzalmen van dik in de twintig- tot over de dertig centimeter. We hebben die middag allemaal leuk gevangen.

Enne de waterstand………… helemaal geen probleem. Er stond meer dan voldoende kniediep water. Soms moesten we bij een doorsteek zelfs door heup- naveldiep water. Die vijf druppels regen die er die middag gevallen zijn baarde ons ook geen zorgen.

Om een uur of zes zijn we aan tafel gegaan om ons tegoed te doen aan het copieuze diner, wat we geserveerd kregen in het hotel, zodat we hierna nog even de avondsessie konden “doen”.

’s Avonds hebben we wederom goed gevangen. Zowel Paul als Max wisten hun forellen en vlagzalmen te vangen, Hans ving naast een hele mooie forel o.a. zijn eerste vlagzalm ooit. Niet groot maar toch. (“ze ruiken inderdaad naar thijm”) Erik en Bert wisten beiden naast forelletjes van in de twintig iedere een forel van in de veertig te landen. Erik een hele mooie bruine en Bert een anabole regenboog op droog.

Omdat er redelijk wat oppervlakte activiteit was hebben we ook een aantal vissen op de droge vlieg gevangen wat eigenlijk toch de mooiste manier van vliegvissen is.

De meeste vissen werden gevangen op vliegen gebonden op haakmaat 12, 14 en 16. Zowel nat als droog. Paul en Hans hebben nog een tijdje staan vissen op een breed (15 a 20 mtr) dieper en langzaam stromend stuk met hele dikke verzwaarde buggers. Regelmatig kregen zij onmiskenbare beuken van grote forel op hun vlieg a la OVM waar de forel soms de vlieg ahw aanvalt. Aan de grijns op hun gezicht kon je al van verre zien dat deze mannen zich opperbest vermaakten. Ze mochten die avond dan ook een aantal hele mooie vissen van ver in de 30 cm bijschrijven op hun palmares.

Om en nabij 22.00u zijn we gestopt met vissen. Even omkleden om in ‘casual suit’ in de bar nog een, paar, afzakkertjes te pakken en om de dag te evalueren.

Met betrekking tot de evaluatie kan ik kort zijn. Zonder ook maar enige verwachting mbt de omstandigheden en visvangsten deze dag, waren we het er alle vijf unaniem over eens dat we een fantastische dag beleefd hebben die onze stoutste dromen ver overtrof.

Toen Erik, Max en Paul het mooi genoeg vonden bleven Hans en ik nog even zitten om er nog ééntje te pakken. We hadden immers al besloten om de volgende dag niet al te vroeg te beginnen. 08.00u ontbijten om dan om 09.00u te kunnen gaan vissen. We kwamen in gesprek met een sympathieke “echte Duitser” (Stel je een prototype van een “echte Duitser” voor en je ziet deze man) die net binnen was gekomen om een afzakkertje te pakken na zijn werk wat tot in de kleine uurtjes doorliep. De man moet een hoog arbeidsethos hebben want geen overwerkuurtje was hem klaarblijkelijk te veel. Hij was ons ’s middags al opgevallen omdat hij in twee slokken zijn biertje wist weg te werken. Terwijl wij één pilsje dronken nam hij zeker zo’n zes slokken. De goede man was aan het werk om zo’n vijf inbouwspots in de overkapping bij de intree te ???? Toen wij om 22.00u terug kwamen was hij nog bezig de spots te ???? Op de grond naast hem stonden de getuigen van zeker tien doorgemaakte slokken. Hij bleek geen monteur van e.o.a. elektrotechnisch bedrijf maar “das Manusje von jedes” van het hotel te zijn. Na zijn werk moest hij ook het animeer werk aan de bar verzorgen want, “Ich muß Gäste, die sich einsam oder gelangweilt fühlen Spaß machen“ En, Hans zal zeker beamen. Hij kweet zich op een leuke informerende manier perfect van zijn taak. Dit terwijl hij zo’n tien slokken nam. Leuk ook om te weten dat zowel Hans als ik ons gaandeweg steeds beter in het Duits duidelijk konden maken en dat het Wenholhausische dialect ons totaal geen problemen oplevert. Toen wij toe waren aan onze derde ‘nog ééééntje dan’ vond de barkeeper het mooi. “Nein Jungs das muß sein“.

Zaterdagmorgen stonden we dus om 09.00u vol van verwachting weer aan het water. Na zo’n dag als gisteren gingen we er nu helemaal voor. We reden met de auto naar een geheel ander deel van het traject. Hier zouden we opsplitsen zodat iedereen zijn ding kon gaan doen. Laat ik kort zijn. Alles gedaan en geprobeerd maar buiten een paar visjes waren de vangsten niet om naar huis te schrijven. Max heeft onder het toeziend oog van de vier VVGers helaas twee vissen verspeeld. Maar ik weet zeker dat het in de toekomst helemaal goed gaat komen met dit aspirant VVG lid. Zijn eerste skinnydip heeft hij in ieder geval al meegemaakt. Elke vliegvisser wordt na zijn eerste voorzichtige waadervaring wat losser en nonchalanter zo ook Max. Tot je heupen door stromend water lopen is toch gaaf man ? Tuurlijk……. totdat je uitglijdt op een gladde steen. Vol dook hij onder water om als een verzopen kat weer boven te komen. Gelukkig had Papa een droog setje kleren meegenomen zodat het ergste leed binnen een kwartier al weer was opgelost. Enne….. om een waadpak en schoenen aan te doen heeft hij de hulp van Pa(ul) niet meer nodig. Dat kan hij zelf net zo goed en snel.

Na de standaard BBQ op de tweede dag besloten we de middagsessie weer achter het hotel plaats te laten vinden. Totaal andere visserij als gisteren. Na wat ’trial and error’ kwamen er achter dat klein, kleiner kleinst deze middag het beste werkte.

Gisteren ontdekten we al dat vissen met dunne tippet noodzakelijk was om überhaupt aan de vis te komen. Maar tipje 7X is niet de dikte om de grotere vissen te vangen. Ook is een dunne tip niet ideaal om je vlieg los te trekken uit gras of boomtakken. Dus om de wat grotere vis te vangen moesten we zo dun mogelijk vissen maar wel zo dik als noodzakelijk. Ik heb nog nooit zoveel vliegen verspeeld en leaders zitten knopen als dit weekend. En wilden we vis vangen dan moesten we onder de overhangende boomtakken in de pooltjes dicht tegen de kant met boomwortels onze vlieg presenteren, metertje te kort of er naast en je was nagenoeg kansloos.

De zaterdagmiddag waren vliegjes van 18 tot 24 noodzaak. Hans ving naast een hele dikke forel op zijn minute-fly #18 een paar mooie mooie vlagzalmen op een grijs/witte spent #22. Jammer dat hij een hele dikke vlagzalm verspeelde. (Te dunne tip ??) Paul, onze stille kracht die altijd innoverend bezig is, bleef maar vlagzalmen vangen met zijn KGVtje ook #18 en verspeelde ook nog een dikke forel op een 7X tippet. Erik ving zijn regenboog van dik in de veertig op een nymphje #20.

Tot zover de scorebord cijfers.

Ikzelf heb die middag weinig meer gevist omdat mijn pols nog teveel opspeelde. Na één visje hield ik het voor gezien. Maar bescheiden als ik ben voel ik me toch zeker voor zo’n 40% verantwoordelijk voor het monster van Erik. Coachen van je vismaat die de vis dan vangt geeft ook bevrediging en is één van de toegevoegde waarden voor het VVG gevoel.

Op de kant in het hoge gras gezeten.

“Ooooh Erik Stilstaan niet bewegen……… Een meter of acht voor je ligt een hele dikke. Iets rechts van die takken op elf uur en een dan een halve meter uit de kant“

Erik werpt…………… CDCje droog haak 16.

“Nee een meter verder en iets meer naar rechts“

Erik werpt.

“Ok Laat maar mee driften.. …… strip, strip. Hij komt……………. Dju hij weigert. Nog een keer naar hetzelfde punt“

Erik werpt.

“Mooi die is weer goed. …. Strip. Ja hij komt………..dju hij weigert weer…… Das dus niet de goeie vlieg. Hier pak mijn hengel zit een spentje haakie 22 op“

Erik werpt…………………..K** in de takken…………. vlieg weg!!!!!!!!

“Niet bewegen Erik. Oei hij kruipt tegen de kant aan bij de wortels van de boom. Ik knoop er wel een andere vlieg aan. Niet bewegen.“

Na inspectie van de vlieg.

“Hee Bert das zon soort minute vlieg. Das toch ginne droge“

“Nee die weigert ie, probeer deze maar eens“

Erik werp.

“Mooi perfect…………………..Laat maar even driften……..strip strip……. hij komt…………………… SLAAN…………. HANGEN !!!!!!!!!!!!!!!!!!!! “

Erik drilt de vis uit en ik ben al lang blij dat het scenario na het verspelen van de vis laat zien dat er een klein krulletje aan het eind van de tip zit dit keer niet bewaarheid wordt. Zou bij mij niet de eerste keer zijn.

Heerlijk om zo je maat een vis te zien vangen.

Hierna hebben we nog even gevist maar om 19.00 was het mooi geweest. Omgekleed en in het restaurant nog wat gegeten.

De avondsessie hebben we aan ons voorbij laten gaan om niet al te laat thuis te zijn. Rond half tien zijn we op huis aan gegaan. Onderweg nog even een bakkie koffie en om 01.00u was iedereen weer thuis.

Erik reed naar huis terug en ik fungeerde als zijn co-piloot op de bijrijdersstoel.

“Erik ik heb de hele drill op video staan“

“Da’s mooi, mar hedde ok den aanbeet op video ?“

“Nee. Want ik was druk bezig om jou naar de vis te begeleiden“

“Nouw mooie coach bende gij. Ge het nog hil wa te lere. Het moment suprème hedde dus gewoon totaal gemist. Un bietje coach die wit watter stat te gebeure legt zon moment natuurlijk ok vast op video“

Bij thuiskomst overheerste het voldane gevoel maar ik stond ook meteen weer met beide voeten op de grond.

Bert

Een paar dagen Denemarken

Tripreport 5 mei tot en met 8 mei Denemarken.

Het is voor mij het eerste jaar sedert 6 jaren Schotland dat ik niet mee zal gaan.

Ach ja, ik kan nu niet zeggen dat dit besluit voor mij eenvoudig is geweest, want al heel snel wordt die schitterende omgeving een “sort of homecoming”. Veelzijdig, ruig en voor elk type vliegvisser wat wils. Ik zeg dan ook niet dat ik er nooit meer zal komen, daar op de Inverpolly Estate, maar soms zijn de middelen om daar te komen, waaronder tijd, niet altijd voorhanden. Maar jammer is het nog steeds!!

Desalniettemin, de gasten van de “tweede week” zijn niet uit het oog, en onbedaarlijk lachen kan natuurlijk ook in Nederland. Desnoods met snoek in plaats van zalm!

Wat een verassing was het dan ook toen Theo Bakelaar me vroeg om een paar daagjes mee te “pikken” in Denemarken! Zeeforellen werden het target. Een mooie gelegenheid om toch iets abroads mee te pakken in 2011, al is het maar een paar dagen!

Op 5 mei, bevrijdingsdag, in de middag, lagen mijn visspullen en wat kleding in de kofferbak om gans allenig de reis te aanvaarden. Wel eenzaam zo, maar na 7,5 uur heb ik het schitterende huis aan het strand bereikt! Het was rustig op de weg, dus het kachelen ging aardig. Al zijn de wegwerkzaamheden tussen Bremen en Hamburg nog immer niet klaar. 72 kilometer aan werkzaamheden, verdeeld over zo’n 12 trajecten van 5 á 6 kilometer, waarbij passeren van vrachtwagens een waar concentratiemoment is.

Eenmaal aangekomen waren de mannen die reeds zondags ervoor gearriveerd waren nog aan het zwiepen. Joost, Wim, Theo, Jelle en Ruud hadden reeds hun dag er al weer opzitten, waardoor het huisje maar weer werd aangedaan.

Wat een typisch en merkwaardig fenomeen is dat toch; of je nu een week in Schotland bent of Denemarken, al snel raakt men aan elkaar gewend alsof men gezamenlijk een geheim koestert. Gesprekken gaan al vlug wat dieper dan men normaal zou verwachten. Men deelt iets, wat je bij andere hobby’s of tijdverdrijf niet snel vind. Een gezamenlijk genieten van de natuur, het water, het vissen, een vangst (meest bijzaak), het eten, het biertje, de verhalen en toch ook een buitengewone interesse in elkaar als mensch! Mooi!

De dagen hebben minder opgeleverd qua zeeforelvangsten dan men hoopte of verwachtte. Maar ach, bijzaak! Natuurlijk is het de kers op de taart, als je je lijn even aangeroerd mag voelen, als je hengeltop schokt van de aanbeet. Maar meest hebben we het moeten doen met geep!

Eerlijk gezegd had ik nog nooit zo’n creatie in het echt gezien, laat staan gevangen, maar dat is toch echt wel geestig! Ze volgen met soms drie of vier tegelijk je vlieg , om er vervolgens niets mee te doen of om er om te vechten. Zelfs als er één werd gehaakt, volgenden nog meerdere nieuwsgierigen. Een vooral grappige visserij, die altijd wel wat oplevert. Als de geep binnen is heeft deze sterk de neiging om te kronkelen als een aal. Verstrikking in de lijn en bijten in de hengel is dan ook geen uitzondering.

Tja, en als het dan niet lukt, de zeeforel, of als de wind parten speelt, zelfs via de backcast, dan ben ik nooit te beroerd om me op een andere manier te vermaken. Zo heb ik op het strand een schitterende houten bellyboat weten te bemachtigen, die ik dan ook heb uitgeprobeerd. Helaas was dit toch niet het model wat het in de markt gaat maken, maar wel gelachen!

Ruud heeft op de dag van mijn aankomst nog wel een mooie 65-er weten te haken. Hij was er trots op, en terecht! Hoewel ik zijn drill niet heb meegemaakt, kon ik in zijn ogen zien dat het een prachtig moment moet zijn geweest! Gaaf toch?

En ja, dan is Theo ook niet te beroerd om op de laatste dag nog een 72-er te drillen. Zomaar tussen de gepen door. Wat bewijst dat ze er wel degelijk zijn, maar o zo onvoorspelbaar. Een prachtig drill, strak, en nog maar half zilver. Ik denk zo’n 60 foto’s later kreeg deze zeeforel een mooi weerzien met zijn “vriendjes”. Door het lage, heldere zeewater, koos dit mannetje weer kerngezond het ruime sop.

Een paar mooie dagen zo, lekker buiten geweest en genoten van de omgeving, de mannen en de verhalen.

Was dit dan mijn trip voor 2011? Wie zal het zeggen, ik weet het niet.