Vliegvissen en skieën, gaat dat wel samen……………….

………………………als de leeftijd boven de 50 is?

Evenals eergisteren zijn we gisteren in het gebied Damüls/Mellau wezen skiën.

Een heel leuk middelgroot gebied met afwisselende pistes waar je jezelf best een weekje kunt vermaken.

Gondel in Mellau is een regelrechte ramp. Om de vele wintersporters de berg op te takelen is er een langzaam vierpersoons bakkie beschikbaar.

Ergo; wachttijd van dik een uur is meer regel dan uitzondering. Daarom trokken wij vanaf Damüls het skigebied in. Drie snelle zespersoons zetels en 1 oude tweepersoons

stoeltjeslift openen hier het gebied voor de wintersporter.

“Oké. Als jullie hier even wachten dan ski ik een stuk naar beneden en film jullie als je naar beneden komt”

En dan doet de lulhannes iets wat werkelijk zo verschrikkeloos nonchalant en stom is.

Met zijn jas open en de camera om zijn nek skiet hij op de steile piste met buggels naar beneden.

Bij een buggel die ik niet goed aanski, wat je normaal makkelijk kun herstellen, klatst de camera in mijn gezicht waardoor ik de volgende buggel volledig mis en hard voorover duik met mijn snavel in de sneeuw. Skies en stokken liggen verspreid over de piste en ik voel het meteen………….

“Héé Bert alles goed ?” Wordt er van boven geroepen. Ik steek mijn hand de lucht in.

Dan loop ik de helling op om skies en stokken te verzamelen, klik mijn skies aan, houdt beide stokken in mijn linkerhand en glijdt langzaam naar het vlakke gedeelte.

Met de camera in mijn linkerhand, terwijl ik zo rechtshandig als de pieten ben, probeer ik alsnog te de afdaling te filmen wat niet echt lukte.

“Nou je ging flink op je bek joh, nergens pijn ?”

“Ik denk dat ik mijn rechterpols gebroken heb………………………………” Stilte…………………….Rare blik in de ogen van Gosse, één van de volwassen skimaten die dag.

“Dat meen je niet. Weet je het zeker ?”

“Nou ik denk dat er in ieder geval een fotootje gemaakt moet worden”

“Uhhhhhm dan haal ik de auto wel en rijden we samen naar een NotArtz.”

“Ik ga liever meteen naar een ziekenhuis. Niet dat ik vind dat een huisarts hier zijn vak niet verstaat want ik denk dat hij met zijn Oostenrijkse ervaring probleemloos kan functioneren op een afdeling orthopedie in welk Nederlands ziekenhuis dan ook. Maar ik heb toch liever de aandacht van een specialist. Ik moet per slot van rekening met mijn handen mijn geld verdienen”

“Oké ik bel wel even de ‘Pisterettungsdienst’ voor een banaan”

“Ben je nou helemaal mesjogge, ik ben geen gewonde van e.o.a. terroristische aanslag. Ik ski gewoon rustig naar beneden en dan zien we wel verder.”

“Zeker weten. Met een gebroken pols ?” “Als jij mijn stokken pakt, want die kan ik niet vasthouden”

“Doe je dan wel voorzichtig ?”

“Had dat maar tien minuten geleden gezegd J”

Redelijk probleemloos naar beneden geskied al voel je wel elke hobbel als een messteek door je pols gaan.

“Naar welk ziekenhuis wil je ?”

“Doe Bludenz maar. Daar ben ik zes jaar terug geweest voor knieletsel van Bas en ze waren daar uitermate korrekt en kundig”

De stoelverwarming van de XC 90 maar uitgezet want ik had het al behoorlijk warm.

Na een hele mooie rit door de besneeuwde bergen en dalen van Vorarlberg kwamen we vroeg in de middag aan bij de ‘Ambulance’ (eerste hulp) van het ziekenhuis in Bludenz aan.

Gosse, mijn steun en toeverlaat deze middag, mijn sterke schouder, mijn barmhartige Samaritaan, mijn ambulance broeder staat me met raad en daad bij. Zonder hem zou deze expeditie niet zo vlekkeloos verlopen. Op een gegeven moment beslist hij mij te helpen bij deze martelgang, hij steekt een arm in om mij te ondersteunen, de lieverd. Helaas ondersteund hij me aan mijn rechterarm waardoor ik even een momentje tegen het plafond van de parkeergarage aanzit. Maar goed, het zei hem vergeven.

We waren voorbereid op een middagje van weinig aktie en veel wachten afgewisseld door wachten en nog meer wachten zouden de navolgende uren ons vermaak worden. Dacht ik. Want dat is in elk ziekenhuis wel zo ongeveer hetzelfde. Daarbij was het een nationale feestdag, Drie Koningen.

Na de intake mocht ik zo’n drie kwartier later naar de röntgen om een foto te maken van mijn rechter pols.

Overigens hebben Oostenrijkers totaal geen gevoel voor humor (tenminste op mijn Duitse vertaling van Nederlandse witschen !). Op de vraag van een wel hele enge, lelijke en seksloze, overdreven fatterige homosuele verpleger of het een skiongeval betrof, antwoordde ik terwijl ik vanaf de piste alleen mijn skischoenen verwisseld had voor snowboots: “Nee hoor zo loop ik er altijd bij in Oostenrijk”

De goede man reageerde totaal niet en ik begreep ook wel dat mijn opmerking iets of wat over de top was. Die spontane scherpe tong van me werkt niet altijd even goed. Maar ja je hebt pijn en bent wat zenuwachtig en daar buiten acteer je in een situatie die je niet dagelijks gewend bent. Later had ik enorm veel spijt van mijn opmerking.

Een half uur later mocht ik bij de ‘gnädige Frau Arzt’ komen en kreeg ik de foto’s te zien.

Die lieten aan duidelijkheid niets te wensen over. Breuklijn in de radius met een paar losse botfragmenten net boven de pols. Gelukkig was de breuk niet interarticulair want dat zou voor mijn arbeidzame toekomst, als fysio-/manueel therapeut, misschien wel hele nare gevolgen gehad kunnen hebben.

“Sie sehen es, das müssen Wir operieren”

“Frau Dokter, das ist für Mich totaal keine Option”

(paar dagen ziekenhuis, repatriëring, gezin alleen naar huis, mrsa bacterie en dus in Nederland als paria verder behandeld worden, zelfs na een simpele narcose ben je dus de Sjaak en mijn verdere loopbaan waren zaken die door mijn hoofd spookten)

“Frau Dokter: Is er een alternatief en zo ja welk ?”

“Wel we kunnen proberen de pols onder tractie manueel te repositioneren en hem zo in een spalk zetten. Na het maken van een controle foto weten we of dit gelukt is. Lukt dit niet dan moeten alsnog opereren”

“Wat mij betreft mag u voor deze strategie gaan”

“Maar Herr Martens beseft u dat dit bijzonder pijnlijk is. De pols moet gedurende de tijd dat het gips uithard, zo’n twintig minuten, onder tractie en door twee verplegers in positie gehouden worden. Ik kan u een verdoving geven maar pijnloos zal het zeker niet zijn”

Toen zij met de naald het breukvlak op het bot opzocht om de verdovingsvloeistof in te spuiten was dit, met wat understatement geen prettig gevoel. Maar dit was nog kietelen bij de volgende twintig minuten. De tweede injectie was al beduidend minder pijnlijk als de eerste.

Toen ik mijn humorloze verpleger binnen zag komen om dit varkentje te wassen kreeg ik alleen maar meer spijt van mijn jolige opmerking naar hem toe.

Ik weet niet welke grijnzen en grimassen ik op mijn gezicht getoverd heb en in welke kronkels ik mijn lichaam getrokken heb maar na zo’n tien schietgebedjes waren we nog maar vijf minuten verder. Dit terwijl mijn vriend de verpleger met zijn collega de laatste dorpsroddels doornam en mij geen woord of blik waardig achtte.

Na een eeuwigheid zei mijn vriend; “So das muss sein” Toen hij zijn handen die de laatste twintig minuten als een bankschroef rond mijn onderarm zaten ontspande vond ik hem in één klap aardig en sympathiek.

Na een uurtje of wat werd de controlefoto gemaakt en na nog een uur of wat mocht ik op audiëntie bij Frau Dokter voor het verdict. Ondertussen heb ik me mogen vermaken met een enorme aanwas aan diverse skiongevallen die op de eerste hulp binnenkwamen. Intrigerend hoe dat iedereen verschillend omgaat met het misfortuin wat hem/haar ten deel valt. Ernstig gewonden die dit laconiek ondergaan, een bijna ‘comateuze’ Russin vol gehangen met gouden kettingen, die een half uur later luid kwekkelend met haar vriendinnen gewoon weer naar buiten loopt. Maar de mooiste patiënt was een corpulente Duitser.

Op de vraag “Waar doet de pijn? “ antwoordde hij; “Nergens” “Wat is er dan met u aan de hand ?” “Ik ben gevallen en zou graag hebben dat u een foto van mijn schouder maakt”

Met zachte hand werd hij afgevoerd. Ik weet niet hoe deze consultatie verder is afgelopen.

Welnu; Op het kantoor van Frau Dokter werd me verteld dat alles Tiptop aan elkaar was gezet maar dat e.e.a. herbezien moest worden wanneer ik as maandag mezelf moet vervoegen bij een Nederlands ziekenhuis om mezelf een circulair gipsmanchet aan te laten meten.

De NL arts krijgt wel een marsorder mee dat dit “UNTER STRENGEN AUFHANG” plaats moet vinden. Mij vertrouwd ze toe dat de kans bestaat dat anders al haar inspanningen voor niets zijn geweest.

Met de röntgenfoto’s op cd en voldoende pijnstillers op zak om onze hele groep een dag of wat onder zeil te houden vertrekken Gosse en ik weer huiswaarts.

Thuis aangekomen zit iedereen vol aan de après ski waar ik me ook volledig in stort. Ik heb meer vertrouwen in deze pijnstiller als die uit het doosje wat ik heb meegekregen.

Bij het vertellen van mijn wederwaardigheden deze middag moest ik toch mijn eerste traantje wegpinken om pijn en doorgemaakte emoties te verwerken. Maar ja bij vrienden onder elkaar kan dat meer vertellen dan een heel verhaal.

Vannacht heb ik redelijk geslapen. Morgen weer naar huis en meteen heel veel regelen voor de voortgang van mijn praktijk. Maandag nog even spannend wat de definitieve uitslag gaat worden. Ik denk niet dat het mannenweekend, eind februari, met beide zonen door kan gaan.

Maar ja je weet nooit, laten we dat maar half februari bekijken.

Ps 1 Best lastig typen met alleen maar de wijsvinger van je linkerhand. Het heeft dan ook bijna drie uur tijd gekost, maar ja ik heb de komende weken toch zeeën van tijd. Maar van vissen of vliegbinden zal ook wel niet veel komen.

Ps 2 Gelukkig hebben de overige leden van het VVG gezorgd dat er bij thuiskomst een fruitmand voor “enkelhandigen” klaar stond.

Uitleg van Bert van de röntgenfoto’s:

Linkerfoto is met de handpalm naar beneden. Links de duim met daaronder het spaakbeen (Radius) rechts de pink met daaronder de ellepijp (Ulna)
Rechterfoto is met de pinkzijde naar beneden en met de duim omhoog. Je kijkt dus bovenop de Radius.
Rechtse witte lijn is in beide foto’s de contour van de spalk.

De onderste lijntjes geven de breuklijnen in het bot, Radius, aan.
Het bovenste lijntje op de linkerfoto geeft aan dat zowel Radius als Ulna weer goed in positie t.o.v. elkaar staan.
Het bovenste lijntje op de rechterfoto geeft aan dat het onderste, distale dus dat tegen de hand aanligt, gedeelte van de Radius ook goed in positie staat t.o.v. de rest van het bot.
Verder zie je dat de contouren van de radius boven en onder de fractuurlijn mooi in één liijn, zonder verspringen, doorlopen.
De hand is in de pols iets naar ulnair (i.d.g. naar rechts gezet om lichte tractie aan en verminderde druk op de fractuur te verkrijgen.