Een uurtje op de koffie bij een kennis of toch liever….

Een uurtje op de koffie bij een kennis of toch liever….

Het was gisteren prima weer of weer prima om een lijntje te strekken. Van vrijdag op zaterdag heeft het behoorlijk geregend. Als ik van de boodschapjes in Tilburg weer richting Vught rijd, kan ik de verleiding niet weerstaan om even langs de Zandleij te rijden. Mijn vermoeden komt uit. Het water stroomt flink en het anders zo heldere water is toch troebel geworden.

De verkenning langs de putten van Paul levert weinig visactiviteit op en des te meer sporen van menselijke activiteiten. Veel plastic vuil, een TV, een koelkast, complete vuilniszakken in de buurt van de stad, die voor de duikers blijven steken Het vormt een trieste aanblik voor de natuur- en visliefhebbers.

Thuisgekomen blijft het water trekken en stuur ik nog een sms naar Bas. Zullen we een rondje doen langs de vijvers? Tien minuten later zie ik een brede grijns aan de waterkant verschijnen.

Ik deel mijn eerdere ervaringen over deze locatie en Bas werpt de hoek mooi systematisch af. Omdat ik weet dat er een mooie snoek met zijn naam op het voorhoofd ligt, houd ik vooral zijn streamertje in de gaten als hij de plek des Esox Lucius nadert.

Twee momenten bij het snoeken blijven je meestal wat langer bij: als de snoek onverwachts toehapt, het moment van de aanbeet, de soms totale verrassing en het gezicht van de visser slechts een fractie van een seconde later. Je ziet de adrenaline die ook van 0 tot ongekende hoogte schiet, het zetten van de haak met volle kracht en direct verkent de jager de omgeving. Waar leid ik de snoek naar toe en waar moet ik hem vooral niet naar toe laten zwemmen.

In dit geval was ik getuige van de verassing en van de uitdrukking op het gezicht van de visser. En dat lijkt soms nog mooier dan het zelf vangen van een vis.

Tot slot is er bij een aanbeet ook nog een derde reactie, die allemaal bij het vissen liever willen ontwijken. Het is dat moment waarop de vis niet volledig gehaakt, of slim door een lichaamsbeweging zijn bek weet te ontdoen van de weerhaakloze haak. Dat is het moment waarop de adrenaline van toppunt ineens weer naar het normale niveau moet afdalen. Omdat dat niet altijd zomaar zonder meer gebeurt, ontwaart de vismaat bij zijn collega-visser een compleet andere actie die varieert van woede tot verdriet en alles daartussen afhankelijk van het visserstype.

In dit geval zat het ertussen. Even de teleurstelling , maar kort daarna de gezamenlijke discussie over de mooie actie en de sprong van bevrijding door de vis nadat de haak weer los was. “Mooi man” een vaak gehoorde slotopmerking en je vertrekt weer naar een volgende plek waar hopelijk een volgende snoek met jouw naamplaatje op zijn voorhoofd ligt te wachten….

Zo’n uurtje vissen is dan helemaal een feest, als je een sms krijgt van je dochter dat ze kampioen is geworden, dat er vervolgens direct (want het is onverwacht) een snoek je streamer probeert te pakken, dat je de snoek mist en dat de maat die 5 meter bij je vandaan staat ook een klap op de hengel krijgt te verduren..

We gaan. We hebben weer wat te vieren. Een prachtig uurtje een mooie vangst en Eefje is kampioen geworden met turnen. Proficiat!

Verontschuldig ons, de foto’s zijn gemaakt met een I-Phone 3

Ik heb mijn laarzen volgelaten….

Schijndel-Den Bosch

Vrijdag met Paul een lijntje wezen strekken in de omgeving van de Beekse Waterloop op de gemeentegrens van Schijndel en St Oedenrode. Prima weertje. Mooie kabbel op het water veroorzaakt door wind uit het zuidwesten, het water staat hoog, maar is helder en het is bewolkt, 9 graden.

We hebben vandaag een HD filmapparaat om onze verrichtingen vast te leggen. Ik check de eerste put na de duiker onder de weg. Het levert prachtige filmbeelden inclusief het haken van overhangende takken. Daarna is Paul de hoofdrolspeler. “Ja !” hoor ik en de hengel krult, heel even en dan strekt die weer. Hij zet de vlieg nog een keer over de plaats waar de snoek zijn streamer (oranje zwart) pakte. En opnieuw knalt de rakker erop. Hij laat zich kort zien om er vervolgens toch opnieuw weer vandoor te gaan. “Prachtig man!” staat ie erop? Euhhh… ooit de stand ‘stby’ zien opblinken, na zo’n enthousiast gezicht. U raadt het. We zullen het met onze eigen herinnering moeten doen.

We peuteren de waterloop af en zien nog 2 stofwolken in de kant, als teken van leven. Maar verder geen aanbeten. Een appelflap, een bakkie leut en we vertrekken naar Den Bosch de stad met de grote monden, dus daar moet toch zeker wel een snoekje verdekt opgesteld staan..?

Het is voor ons een nieuwe locatie. En voor de bewoners van het water blijkbaar ook, want wat hebben we een mooi uurtje meegemaakt daar aan die waterkant. En wie ze vangt doet er niet toe. Als een snoek los is, of meerdere snoeken en ze hebben nog nooit een door een VVG-er gebonden streamertje voor de neus geschoteld gekregen.. neem dan maar gerust van mij aan dat je een paar mooie momenten kunt meemaken in een half uurtje:

prachtige boeggolven, mooie weigeringen en natuurlijk ook een prachtige vangst net op het moment dat je het niet verwacht.

En als je dan zo’n moment meemaakt, vergaat alles om je heen. Is er nog slechts de aandacht voor de dril en hoop je zo’n mooie vis nog even aan je vismaat te kunnen laten zien. Je gaat zo op in dat ene moment dat je gewoon totaal vergeet dat je een kwartiertje eerder je lieslaarzen naar beneden had gevouwen uit gemakzucht en je komt weer bij je positieven als je het koude water langs je kuiten voelt lopen en langzaam je tenen volledig met gekoeld water zijn omgeven …. “He Hans, let op, want je laarzen staan niet omhoog” komt dan altijd net even te laat binnen…

Maar ach.. kleinigheidjes houd je altijd langs de waterkant.

Ook wel eens van die dagen gehad, dat het net niet….en toch weer wel?

Schijndel-Vught

Na 5 jaar vliegvissen en even zo veel seizoenen jagen op snoek, begint er voor mij zowaar een herkenbaar patroon te komen in de dagen die succesvol lijken en soms ook zijn. En natuurlijk de dagen dat alle spreuken wijzen op een minder succesvolle dag, dat weer bevestigd wordt als je na 4 uur vissen met een blank huiswaarts keert en onder het mom ”we zijn in ieder geval weer even van de straat geweest” onze teleurstelling wegwerken.

Om u wat mee te nemen in de leerervaringen van een beginnende maar wel dolenthousiaste vliegvisser gaan we even terug naar vorige week vrijdag.

Toen stapte ik nog vrolijk met een glaasje bier in de ene hand en een sigaartje in de andere hand nog van het ene naar het andere kroegje in Oisterwijk, samen met 2 vrijgezellige maten. Ook de ‘bierpruverij’ ontbrak niet die avond. Dusssuuuhhh…Ruim halverwege de veertig gaat je dat niet meer in de koude kleren zitten. Effe een uurke of wat uitwaaien op zaterdagmiddag leek mij het beste voor mezelf en mijn omgeving… “Ik ben even visse” en ik zag dit keer blijde gezichten, blij dat vaderlief even ging luchten.

Afijn, ik had een tripje naar het altijd mooie Schijndelse water op het netvlies staan. En werkelijk.. het weer was goed: windkracht 4/5, kabbeltje op het water en het water zelf kraakhelder, temperatuur 8 gr. Goed doorzicht. Dus, ik kies voor een lichtkleurige vlieg bij helder weer. Alles klaar. Behalve 1 onderdeel, dat bij iedere tocht toch wel tenminste aanwezig moet zijn : een hengel. Nee, he! Ja hoor…

En dus komt aan een mooi vismoment veel te snel een einde. Net voordat ik de oprit opdraai, pink ik mijn laatste traan weg. Vrouwlief deelt in mijn ellende (in goede en slechte tijden, in voor en tegenspoed) en gunt me nog een uurtje vissen op de vijver. Wie krijgt er tegenwoordig nog een tweede kans? Ik dus. En ik speer er van tussen naar de vijver. In de hoek ligt Bas, tenminste dat zegt hij zelf altijd. Bas is gek op roze patronen, dus ik knoop een mooie roze-wit streamertje om Bas te verleiden. Maar ik strip deze vlieg niet zoals Bas dat kan, dus er gebeurt niets. Ik struin naar de volgende stek waar ik eerder een aanbeet mocht voelen. Ik wissel van vlieg (oranje-zwart) en doop de versgebonden vlieg eerst even in het water. Het kopje plakt nog een beetje. De eerste worp lukt ondanks de hele voorgeschiedenis uitstekend. De vlieg plopt 10 cm van de kant in de hoek. Ik wacht 5 seconden en strip eigenlijk wat voorzichtig de vlieg naar me toe met lange halen. Na 4 of 5 keer strippen: een klap! De hengel buigt in een fractie van een tiende van een seconde en de lijn valt slap. Wat een gulzigaard. Alles weg.. staaldraadje 20 cm, warteltjes, en de nieuw met veel vliegvisliefde gebonden streamer. Wat een dag.. Nog een oranje zwarte vliegje laat zich zien in mijn doos. Ook die heeft sinds die gisteren de vice verliet, nog nooit het water gezien. Samen met een kort staaldraadje van 10 cm, kletst de vlieg een minuut of 5 later op en daarna onder het water. De actie is mooi. “En … heeft u al wat gevangen?”, klinkt het na een worp of 4 van de zijkant. “Nee …..eeehh!!” Verrek, ik zit vast. Nee, vis! De hengel buigt krom en opnieuw valt de lijn slap. Verdomme. Mijn reel rolt uit het handvat. Ploink..ploink.. plons.. Nou die zie ik straks wel weer. Gelukkig geen camera’s in de buurt. Maar wel een paar vrolijke jongeren. “Grappige manier van vis vangen!” hoor ik nog wel. Het ziet er volgens mij echt niet echt professioneel uit en hoe ik het voor mekaar heb gekregen weet ik nog niet, maar de vis van (na onafhankelijke meting op basis van een vluchtig gemaakte foto) bijna een meter laat zich toch nog vrij gemakkelijk na een paar minuutjes op het droge leggen. Wat een prachtige dame, vol met nieuwe vis, dus 1 fotootje voor het VVG en voorzichtig weer terug in het water. Leermoment: eerst denken en dan doen… en dat denken gaat na een goede nachtrust beter dan deze voorbereiding.

verontschuldig ons, de foto is gemaakt met een I-Phone 3