De ouderdom komt met gebreken….
En gelukkig met steeds meer wijsheid, geduld en ervaring, merk ik ook zelf.
Sommige dingen moet je niet snel meer aan beginnen… Zo ook afgelopen dinsdag.
Twee dagen na een lekker dagje snoeken in het Twiske in Noord-Holland met Mc Farmer en Boomp, zal ik me deze week vooral zelf moeten vermaken aan de waterkant.
Het is de laatste week voor de kerst en iedereen is druk met van alles en nog wat. Voor mij is dat normaal gesproken niet anders. Dit jaar moeten echter de vakantie uurtjes worden opgemaakt want volgend jaar bestaat de Dienst Landelijk Gebied niet meer…
Thuis hoef ik voor de visuurtjes deze week geen uitleg te geven, want vrouwlief werkt gewoon door.
En zo trok ik dinsdag mijn lieslaarzen aan en mijn 18 jaar oude wintersportjas. Voorwaar een goede koop destijds, want ook na 18 jaar krijgt de waterkoude wind geen vat kan krijgen op mijn lijf. Dat kan natuurlijk ook komen door de natuurlijke aanwas, ontstaan door overtollige vetweefseltjes…
Er staat een westenwind, en het spreekwoord luid: “when the wind is in the west, they take the fly the best…!”
Niet alleen lijkt mijn roze-witte streamertje te’ liken’. Ook een 7 meter hoge solitaire, op een grove den lijkende, boom houdt onberispelijk mijn altijd vangende , nooit verzakende lievelingsstreamer stevig vast aan een tak, 4 meter boven het maaiveld…
Even treuren, een lichte vloek ,maar dan moet je jezelf vermannen. Vroeger was het een peulenschil om zo’n boompje als deze te beklimmen , en de knalroze streamer van de donkergroene takken te bevrijden. Mooi kerstplaatje, denk ik nog. Ja ook ik word met de jaren wat weemoediger.
Een aanloop, een naar mijn gevoel sierlijke afzet en vervolgens klamp ik mijn 97,8 kg schoon aan de haak zware lichaam tegen de bast van de boom ( en met kleren aan weet ik zeker dat ik de 100 + haal). De boom weesstaat deze onverwachte aanslag en ook ik blijf een moment hangen, als in mijn jonge jaren. Het zorgt ervoor dat ik mij welhaast superman voel en met die gedachte probeer ik met al mijn souplesse die ik in gedachten nog bezit omhoog te bewegen langs de bast van de boom.
Achteraf bedenk ik mij dat ik met een selfie-filmpje zeker in de top 3 van Hans Kraaij jr. zou zijn beland, maar dat terzijde.
Het lukt mij de eerste hangende tak te bereiken en met veel minder souplesse hijs ik mezelf omhoog.
Zwaar hijgend bereik ik na 2 minuten de tak met de roze streamer. Vol trots en zelfvoldaan onthaak ik mijn “patroon” en werp met enige nonchalance de verder kale lijn naar beneden. Nu pas zie ik hoe hoog ik zit en merk ik de verzuring in mijn bovenarm. Tjah.. je bent geen 21 meer. Tel er maar een stuk of 30 bij jongeman..
De weg terug is toch lastiger dan ik dacht en voorzichtig laat ik mij zakken, iedere dwars hangende tak voorzichtig inspecterend op een gewichtsklasse 100+. Het gaat goed, prima zelfs. Nog 1 tak en dan ben ik weer veilig. Even goed beetpakken, hangen en ….. krrrraaaakkkk! Eenmaal wist de gekraakte tak zich nog te houden op weg naar boven, maar zoveel geweld op 1 dag binnen 5 minuten, was teveel. Met als logisch gevolg een breuk. Ik val en wild zwaaiend met mijn vrije linkerhand, kan ik ternauwernood nog een tak grijpen. En zo hang en bungel ik daar een seconde later, vrij van de bodem. Met mijn laatste restje kracht, zwaai ik mijn benen rond de bast, klem mijn armen eromheen en dan is het op…. Ik laat mij gewillig langs de bast verder naar beneden afzakken, terwijl mijn kruis de oneffenheden op de bast 1 voor 1 signaleert. Het zal niet meer dan 2 meter zijn geweest, maar het voelde als een eeuwigheid….
Ik voel vaste bodem, kijk voorzichtig om mij heen en tot mijn grote geluk: geen publiek, geen pottekijkers en gelukkig ook geen vismaat in de buurt die van een dergelijk moment vast en zeker een blijvende herinnering zou hebben gemaakt.
“Goh… wat een moeite en wat een risico’s op jouw leeftijd nog voor zo’n lullig aasje’, hoor ik u bijna hardop denken.
Maar, laat ik nu nog geen half uurtje later een hele mooie snoek verleiden met mijn teruggewonnen streamer.
Dan ben je naast ook nog eens een enorme spierpijn, op plaatsen waarvan je niet meer wist dat er spieren zaten, die energievretende escapade al snel weer vergeten.
Maar toch…een volgende keer zal ook ik er niet meer zo snel aan beginnen, denk ik….
Gelukkig Nieuwjaar!
HfH, 12-2014