De wondere wereld van een VVG-er

Om het vervolg van dit tripreport echt te kunnen doorgronden dan zult u, lezer, moeten afdalen naar de belevingswereld van de VVG’er. Want zit een VVG’er eenmaal in ‘The flow’ dan leeft hij in een compleet andere wereld.

De wondere wereld van de VVG’er:

Wie hier geen weet van heeft of er bekend mee is heeft echt een probleem wanneer hij/zij een tripreport probeert te begrijpen of met een VVG’er een gesprek probeert aan te knopen.

Voorbeeldje:

Op de vraag hoe een VVG’er over de stand van zaken in Griekenland denkt, krijgt als antwoord:

“Mwoh, het schijnt dat het niet het ideale vliegvisland is. Misschien op zee maar dan houdt het toch wel op”

Op de vraag:

“Hebben wij wel iets in Uruzgan te zoeken en wat kunnen we daar dan voor de bevolking betekenen ?” Krijg je zeker een antwoord in de trend van “Die provincie van Afganistan schijnt hele mooie rivieren met een mooi taimenbestand te hebben en qua vliegvissen schijnt men daar nog in de middeleeuwen te leven. Dus we hebben daar nog meer als voldoende ontwikkelingswerk te verrichten om het land op te bouwen. En Simms moet toch een ademende waterdichte burka van GoreTex kunnen ontwikkelen ?”

Maar ook het normale gevoel van humor is wanneer een VVG’er in zijn ‘parallelle modus’ staat, niet van deze wereld. Ik zal u ook hiervan een voorbeeldje geven.

Als u vraagt; “Nog iets bijzonders meegemaakt op deze trip ? Kunt u zomaar een antwoord verwachten wat vergelijkbaar is met het volgende.

“Nou man ik zag daar op een gegeven moment op een meter of tien onder de overhangende takken en tegen de kant een enorm beest van een forel liggen. Ik wist dat ik maar één kans zou krijgen om hem te vangen, is de worp niet goed…….. dan is de forel verjaagd en weg kans.

Ik zet er dus een dunne tip aan en knoop er mijn mooiste Palaretta aan, breng mijn lijn op lengte en zet aan voor ‘the perfect cast’. Rolworpje ………….de lijn strekt zich mooi uit. En…….*&^%$# vlieg hangt in de takken. Voorzichtige rukjes en trekjes helpen niet om de vlieg los te krijgen. Tsja wat te doen? Ik had dus geen zin om wéér een nieuwe leader te gaan knopen als ik de zaak kapot trok. The hell met die forel die vang ik dan wel later op de dag als de zaak onder water wat tot rust gekomen was en de forel zijn standplaats weer had opgezocht. Ik loop door het water naar de tak, haal mijn vlieg los, loop terug naar mijn stek. Ik denk nog “Ach waarom niet” dus ik maak nog een worp richting standplaats van de forel. Perfecte worp dit keer, vlieg ligt precies in de stroomlijn naar de forel. En wat denk je ? Nou ? …………………….Niks……. Helemaal niks. Forel was gewoon tussen de boomwortels gedoken”

Met deze informatie vooraf hoop ik u te helpen om het onderstaande toch nog in het juiste perspectief te kunnen plaatsen.

Tja, zeg het maar…

Heeft u dat ook wel eens, dat je na het voelen van de aanbeet van een prachtige vis en de dril die erop volgt, je dit moment het liefst ook met je vismaat zou willen delen? Soms zijn er echter ook van die momenten, die je op het moment dat het gebeurt, je dit moment het liefst zou willen wegdrukken, maar als je er later op de dag aan terugdenkt zijn dat nu juist de momenten die je later steeds weer de glimlach om de mondhoeken van je vismaten doen verschijnen.

Het is vrijdag, er is in gecheckt, het welkombiertje (weer 2, want auf eine kanst du doch nich stehen) wordt met plezier gedronken. En dan vissen. Ik sta op een plek waar de omstandigheden voor de standplaats van een mooie vis ideaal zijn: een diepe poel in het verlengde van een langzaam stromend watertje en de hoofdstroom en overhangende takken van een eeuwenoude es langs het water.

Als de worp en de imitatie hier juist zijn, dan lever je hier als gids risicoloos een vangstgarantie aan iedere visser. De worp die ik maak is goed, de nimf zakt, de strip die volgt is te verleidelijk voor de vis om te weigeren en enkele momenten later laat de parabool in de hengel zien dat we hier te maken hebben met een mooie maat vis. Dit moment wil je delen en je roept enthousiast de naam van je maat die je zoeven nog zag. Omdat je de vis niet wilt verspelen houd je druk op de lijn en beweeg je in tegengestelde richting als je merkt dat deze zijn schuilplaats op wil zoeken (putten, onder boomstronken..) Plotseling merk je dat de draagkracht op de plek waar je staat geringer is dan verwacht. Je staat een halve meter lager dan het moment van de aanbeet. De vis is uitgedrild, maar je kunt geen stap verzetten. Je hebt de vis in de hand, je probeert met de hengel onder je oksel, het drijfzand te ontkomen, je verliest je evenwicht… Je valt voorover met de vis in de blubber. Je blijft de vis vasthouden en de hengel schiet weg. Je bereikt vastere bodem en ziet een dikke vette modderkruiper in je handen, in plaats van een prachtige beekforel. Je wast de vis voorzichtig schoon, ziet het wonder van de kleuren onder de grijze massa naar voren komen en emotioneel maak je hiervan een plaatje. Je kijkt voorzichtig even rond of niemand heeft gezien hoe hulpeloos belachelijk deze landing heeft plaatsgevonden en zet de vis weer voorzichtig terug.

Met de leem nog tussen de wimpers, komt ook de vis langzaam weer bij bezinning en zwaait nog eenmaal minachtend met zijn wilde staart: prutser!

Onvergetelijk momentje. Vooral als je na het uitzwaaien van de vis erachter komt dat je hengel is blijven steken in het moeras en je de weg terug nog een keer moet maken…

Kleefkruid! Het is zaterdagmorgen, na een wandeling van zo’n dikke 2 km, naar het begin of is het het einde van het traject, kijk je leunend over de brug naar een plek om af te dalen naar de rivier. Je vismaat naast je, die nog stijver van lede is, ziet het niet zo zitten om door “de busch” omlaag te gaan. Over rechts is nog optie, daar gaat het 90º omlaag. Het moet over links. Een overhangende boom zo’n 20 meter van de brug nodigd echt uit. Daaronder moet vis schuilen/staan. Als ervaren employe van de Dienst (Landelijk Gebied) wijs je op het aanwezige onkruid, da’s kleefkruid, daarlangs kunnen we gaan. Je stelt je als voorbeeld en daalt af, behendig van tak naar steenbult, van pol naar knoest. Uiteindelijk zo.n 4 meter lager in een droge zijstroom bedding aangekomen, die overigens geheel overwoekerd is met schruikgewas, roep je; je kunt, mij hield het ook. Je maat komt ietwat on-handig het getrede pad omlaag intussen is de juiste vlieg, een zwarte wolly bugger, er reeds aangeknoopt. Dan kies je positie, maakt je worp, effe een stukje mee laten gaan, dan kan ie diep afzakken, strip, strip, knal en hangen. Na een mooie dril is de beekforel binnen camara afstand. Plaatjes worden geschoten, ook wat close-ups en dan kan ie (M/V) terug. Pak jij nu ook nog een keer deze put dan loop ik vast een stukje door. Na zo’n 20-25 min. treffen we elkaar weer, en? Mooie vlagzalm op een zware zwarte! Wel eerst effe met een witte variant geprobeerd, maar op die zwarte, de eerste worp was het raak.

We lopen samen door, af en toe een paar worpjes makend. Dan voor ons op links een grote kring, de vlieg wordt geplaatst en door het heldere water is de toeschietende forel duidelijk te zien. Wederom wordt deze snel digitaal vastgelegd en daarna weer terug gezet. Zo gaan we verder en voor we het weten een bekend signaaltje, ook digitaal, dat in (mijn optie) in deze zo mooie analoge wereld door dringt, de BBQ wordt aangestoken, en wel op een speciale lokatie.

Omdat bij de plaatselijke Fußballverein (met ringel-S toch) Borussia komt voor een trainingspartij-tje is het gehele parkeerterrein de gehele dag gesloten. En dat terwijl de spelersbus pas na 5-en zal arriveren! Het zij bekend hoe onze buren kunnen reageren met een oranje hesje aan! We laten het aanbod, van onze nieuwe Duitse vriend inwording, niet lopen en parkeren prive op de oprit van een aangrenzende woning.

Als ik aankom op het parkeerterrein staan er reeds een paar wagens, het halve dorp is vrijwilliger en dus al aanwezig op het sportterrein. Vanaf de overzijde zie ik al waar de BBQ brandt, rookpluimen stijgen hoog op. Effe beangstigd me de gedachte dat ik veel te laat terug ben. Dat moet mijn worstje zijn dat daar al zolang op ligt! Gelukkig het zijn de aanmaakblokjes die de kolen moeten doen gloeien. Martin toont zich een kok op lokatie, met 1 hand wordt de maaltijd bereid, in de andere een flesje voor de dorst. Onze Duitse vriend is aanwezig en deelt mee in de maaltijd. Gelukkig heeft hij genoeg praat en bier om de tijd te doden. Hij is 50 geworden, z’n moeder al 87, en samen wonen royaal in een woning met een oprit, 59 coniferen diep. Het huis van de buren staat al geruime tijd leeg, maar niemand in het dorp die enige interresse heeft, es ist von der Bank.

Voor de middagsessie ga ik weer met m’n maat richting hotel om het achtereinde van het traject nog eens te be-jagen. Dit deel kent 2 no-fish zone, namelijk 50m van de bruggen aan beide zijden. Weten de vissen dat? Waarom staan juist hier die grote bakken, hangend over de brug is het een waar schouwspel die grote jongens/meisjes in de stroming te zien staan. Er wordt regelmatig een vis gevangen, de meeste zijn van de vlagzalm familie, maar ook zitten er forellen tussen. Palaretta blijkt weer eens een beste vlieg, maar ook m’n minute-fly wordt genomen. Als we het droog proberen komen Italiaanse CDC’s schijnbaar smakelijk over, gezien de aanbeten.

Het einde van de trip nadert, de forbidden zone is toch erg aanlokkelijk en het gebied is ook groter dan de 50m van de vergunning, dus toch maar eens richting brug werpen, dat levert een mooie forel op, na de dril, het gespartel klinkt de rust weder. Dit wordt plots verstoord door een typisch geluid; He jungeman, est ist nicht erlaut hier zu fischen. Es gibt ein schild an den baum! Ik concludeer wel dat de boom ver van de brug staat, maar ja je moet ergens het bord optimmeren zal men gedacht hebben! Terwijl ik besluit maar effe de andere kant op te kijken zie ik hoe een mooie forel een grote meivlieg van de oppervlakte neemt. Het is een joekel van een gele vlieg. Na een 2e, even zo mooie, kring zie ik m’n maat iets groots en geels aan z’n tippet binden. De vlieg wordt vanachter het bord toch aardig ver in het verboden water geplaatst en vrijwel gelijk weggesleurpt. Een mooie beekforel wordt na een minuutje boven water getild.

Aan al het lekkere/fijne komt een einde, zo ook aan deze trip. Maar niet nadat we een bezoek hebben gebracht aan de plaatselijke Italiaan. Buikje strak, dorst gelest gaat het richting Vught. Jammer genoeg moet het wel via een omweg, want niet alleen in Duitsland, maar ook in Limburg wordt aan de weg gewerkt.

Conclusie: mooie trip, fijne vangsten, lekker gegeten, best biertje(s) lekker bed en ontbijt, alles voor zo’n kleine €150. De moeite waard nog eens te plannen, lijkt me.

Top Tien vliegvislessen van de Wenne

10 Met een Palaretta, Snowshoe caddis, Parachute Adams, Minute Fly, Rally Special, Woolly Bugger of de Ciuciatta pak je alles.

9 Wil je een snelle pils, bestel dan ver vooruit.

8 Parkeer je auto bij de Vriendelijke Duitser Naast Het VoetbalVeld.

7 Bij die VDNHVV in de tuin kun je heerlijk barbecuen.

6 Bij de VDNHVV kun je na de barbecue lekker naar een frisse plee.

5 Het beste graniet voor tuinornamenten komt uit de Dolomieten.

4 Vul je het echter met 3.000 liter water, dan scheurt het in de winter.

3 Maar met 3 ton aarde, waterornamenten en wat LED lichtjes met een lichtsensor maak je er toch nog iets moois van.

2 Als je Wahrsteiner hebt, verlang je naar Veltin’s.

En op nummer 1, goed voor jaaaren vliegvisplezier:

1 Koop nooit je coniferen bij Obi, want die worden daar getopt.

Naar de foto’s van onze Wenne-trip