Tagarchief: reel

Open VVG Championship 2008, the Netherlands.

VVG ’s got a new Champ!

Wat een voorbereiding, wat een weer en wat een mooie vangsten konden we gisteren noteren tijdens het onvervalste enige echte Vughts Vliegviskampioenschap 2008.
Daar waar vorig jaar in een fel duel tussen 2 VVG-ers om deze eer werd gestreden en Paul met de eer mocht strijken, was wel duidelijk dat meer leden dit jaar het zoet van de overwinning wilden proeven…

Alleen Martin ontbrak die in Kampen tijdens het “cavia en kippen werpen” evenement moest voorbinden. En Mike natuurlijk, die mogelijk vanwege de slechte weersvoorspellingen en of reistijd maar had afgezien van deelname.

Op donderdagavond kon je al duidelijk merken dat de strijd in Appeltern een hevige zou gaan worden. Theo arriveert met geheimzinnige dozen, Martin heeft voor iedereen allerlei tips (logisch, hij zou er toch niet bij zijn). En daar waar de een nog niet het achterste van de tong laat zien, zijn anderen meer open in hun keuze: Bert met licht uit balans gebonden sterren-vliegen, Onno’s vliegen, volgens hemzelf echte winners, maar zouden zijn vliegen over 2 dagen bij hele andere omstandigheden ook nog de winnende blijken? Paul met prachtige verse vliegen in meer neutrale kleuren, maar wel met een breed spectrum. En Erik met mooie grote voor mij nieuwe creaties. Hij gokt duidelijk op de verwondering van de vissen. En Theo? Die liet zijn creaties nog even achterwege..

Ellebogenwerk en “niet afkijken”gedrag werd meerdere keren waargenomen die avond door mijzelf. Bijna moest ik optreden, om dat haast verachtelijke niet bij VVG horende gedrag te berispen ,of erger, te bestraffen. En dat mocht ik als  vrijwillig aangewezen enig echt onberispelijk en streng doch rechtvaardig jurylid tijdens  de aanstaande battle.
En juist omdat ik die rol zou vervullen en mij dus meer met het vastleggen de vangsten en het beoordelen van een eerlijke strijd zou moeten bezighouden, werd mijn keuze eenvoudig: vooral statische patronen.

En dan komt Theo met zijn 3 exemplaren. Vergeef mij de namen. Daarvoor zit ik nog te kort in dit illustere circuit. Maar een drietal “opvallende creaties” worden tentoon gespreid, de keuze toegelicht en zaait bij de deelnemers verwarring. Toch groot? En andere kleuren? Drijvend? Theo heeft natuurlijk wat meer ervaring op het Mun, maar iedere dag is een andere. Dus de meeste mensen blijven bij hun keuze. De meeste…, behalve Bert. Omdat Bas het niet redt om op tijd zijn vliegen in te leveren, worden tenslotte 5 minuten voor het sluiten van de vliegendoos nog 3 creaties voor hem gebonden, door vrijwillige leden , die wel mooi lijken, maar waar ook dan al glimlachend van wordt getwijfeld of dat nu wel vliegen zijn waar vis mee wordt gevangen…
Om 22.30 uur sluit het enige echte jurylid de vliegenkist.  De voorbereiding is gedaan. Zaterdag d-day.

En dan over de dag zelf. De aanloop er naar toe was niet het meest ideaal te noemen. Wisselende weersberichten. Onrust zaaiende mailtjes: moeten we wel gaan? Dit wordt echt gekkenwerk! Laten we het vooral bij de soep en het toetje van Tillie houden leek zelfs even de overhand te gaan winnen…:

Email van Paul:
Heren,
Heeft het überhaupt wel zin om morgen MET DIT WEER aan de put te staan? Morgen wordt het nog slechter ;-(
Koffie bij Erik en een filmpje bij Theo kan natuurlijk wel doorgaan.
Met vriendelijke groet,
Paul Verboom

Hfh:
Grote kans op aanhoudend wisselvallig weer met temperaturen die geleidelijk iets oplopen.

za zo ma di wo 
 
 

Zonneschijn (%) 50 20 20 40 30
Neerslagkans (%) 80 90 60 20 20
Neerslag in mm 1 2-5 0-2 0 0
Minimumtemp (°C) 2 0 -1 -3 -3
Maximumtemp (°C) 4 5 5 4 6
Windrichting NW ZW NO N ZW
Windsnelheid (bft) 5 4 4 3 3
     
Toelichting weer op zaterdag:
Volgens mij staan wij morgen in de zon, 80% valt elders, is er 1 mm neerslag van spetterende forellen, is de temperatuur zodanig dat een bakkie leut tussendoor als nooit tevoren smaakt, is de windrichting (bekend om de zuidelijke invloed van de verschillende bossages) vooral west en verdient het aanbeveling om met een # 5 te vissen.
De vliegen wilden er vannacht al uit, maar gelukkig lag er een zalmei voor de opening…
hfh

Reactie van Bert:

Noord Westen wind is niet goed!
Komende nacht en ook zaterdag overdag houdt de buiigheid aan. Voornamelijk zullen het dan buien met hagel en/of (natte) sneeuw zijn en kan het dus (tijdelijk) glad worden. Onweer blijft mogelijk. ’s Nachts ligt het kwik meest nog boven het vriespunt en ’s middags wordt het hooguit 4 graden. De wind blijft in de noordwesthoek en verandert nauwelijks van kracht.
Bert

Maar gelukkig won uiteindelijk het zuivere visgevoel het van het verstand en kon zelfs Onno (“het weer is zo slecht dat de hockey niet doorgaat”) op tijd naar het Mun vertrekken.
Bij het vertrek vanuit Vught, wordt Bert volledigheidshalve gevraagd of hij alles heeft, waarop hij bevestigend knikt (of niet). Na de eerste bocht slaan wij voor onze volgers verrassend rechtsaf. Verbaasde gezichten achterlatend, keren wij huiswaarts om Berts bril te halen.

Theo sluit aan en heeft dinsdag wat voorwerk gedaan, om er in ieder geval zeker van te zijn dat na het vissen ook echt gerookt kan worden. Het huisje op de terp van Tillie en Erik wordt bezichtigd en de koffie met taart, en heerlijke uiensoep met broodjes maken ons van binnen lekker warm. Dat zullen we moeten zijn ook, want er is toch: harde NW wind, bij 2 graden en kans op stevige winterse buien, voorspeld. Het thermo ondergoed heeft alle kasten vannacht verlaten en bedekt de huiden van de VVG-ers vandaag. Erik krijgt van Til een succeszoen en zijn kansen nemen nu met de minuut toe.

Bij het zien van het strijdtoneel, locatie ’t Mun, groeien de kriebels. Als jurylid moet je dan koel blijven, wat natuurlijk bij deze omstandigheden niet echt moeilijk bleek. De hengels  worden geladen, de pakken gehesen, de vliegen nog even niet in touw… De laatste instructies en dan kunnen de vliegen worden geknoopt.  De adrenaline stijgt en de een heeft met dit weer wat meer moeite met het knopen van de vlieg dan de ander. Om 13.00 precies blaas ik de fluit en scheren de eerste lijnen door de inmiddels flinke kabbels op het het water van put 7 van het Mun.

Gelukkig, de opzet van mijn statische vlieg, de zalmei, lukt aardig. Hij verdwijnt door het gewicht van de zinklijn  in ieder geval onder dewaterspiegel… “Ben je niet bang dat er dadelijk 1 met je hengel vandoor gaat” zegt de dan nog enige aanwezige buurman. “Nee hoor”, antwoord ik.   “Ik mag hopen dat ik hem straks zie gaan!” 
De eerste hengel die na 10 minuten krom gaat is van de man die nu juist het verst van het jurylid afstaat… De heer Bakelaar zelf laat zijn hengel krommen en vraagt mij even zijn schepnet aan te reiken. Filmpje, fotootje, sprint van 200 meter, net aanreiken, constateren dat de vis met de vlieg is gevangen die 2 avonden eerder werd gebonden, niet naar visolie oid ruikt, nog een foto, de priest aanreiken en laten werken en vervolgens weer 200 meter terug naar mijn hengel, in de hoop dat ik hem niet meer zie…
En dan blijkt, de volgende 1,5 uur, dat je als jurylid over een enorme conditie moet beschikken: steeds weer lijkt het alsof de dan verst bij jou vandaan zijnde visser een forel haakt. Het patroon van hiervoor herhaalt zich aldus 11 keer in de daarop volgende reguliere 2 uur vistijd. En dat is best veel voor iemand van 98 kg, met artrose in zijn knieën,  en wedijverende vissers, die tussendoor niet een keer spontaan uit eigen beweging zeggen: “Hans ik loop wel even een keer…”
Het beeld van verkleumende gezichten en koude vingers, staat in schril contrast bij mij: hevig ademend, lekker warm, met een zwaar bezweet gezicht en een lach op de lippen omdat ik alle vangsten mooi van dichtbij kan bekijken…

Hoewel bij het vangen van 1 vis moet ik eerlijk bekennen, was ik liever niet rechtstreeks betrokken geweest. Nou ja, vis…  Terwijl iedere VVG –er vanaf een afstand staat te genieten van Paul’s 2e dril en hem al dan niet menend: ”mooie vis Paul! ” toeroept, is het Paul zelf die uitroept: “He? Wat is dit nu? Wat een lelijke. Hij heeft helemaal geen bovenlip! Het lijkt wel een vis met een Hazelip!” . Ik mag vervolgens de uiterst zeldzame “Jan Jaap-van der Wal, regenboog forel op de gevoelige plaat leggen. Ik kan daarbij nog net mijn lachen inhouden. En zeg nou zelf: Is ie niet apart?  “Nou snap ik ook waarom ik hem steeds miste, of liever gezegd: hij miste!”, zegt Paul nog. ‘ Hij wilde wel happen, maar miste steeds omdat ie die bovenlip miste..”.

Gelukkig blijven de voorspelde buien die middag achterwege. Het weer wordt later in de middag zelfs steeds beter.  De wind neemt af, de perioden met zon toe. En langs de waterkant blijft het spannend die middag, want na Theo vangen ook Paul (3), Onno (2?) en Bert (2) mooie vissen in de reguliere vistijd. En het wordt nog echt spannend, want de toppen van de vingers van Theo zijn haast bevroren, waardoor hij nog 2 aanbeten mist.. Om 15.00 uur volgt dan het verlossende eindsignaal en is bekend wie een jaar lang met roem en eer binnen het VVG mag strijken. Die eer en glorie komt Theo Bakelaar toe!

Er wordt nog tot aan de schemering doorgevist. De spanning is er dan letterlijk wat af. De aanbeten worden minder (logisch natuurlijk als er inmiddels 11 flinke praters zijn afgevangen..) Er worden nog een paar vissen gevangen en ook nog een paar verspeeld. Om 17.00 uur worden de gevangen vissen schoongemaakt en reizen we snel richting Rosmalen Daar worden  de prijzen onder de VVG leden verdeeld, pech, aanmoedigings en kampioensprijzen. Theo rookt een paar heerlijke forellen en heeft salades bereid. Tijdens het eten is  janjaap nog een keer het stralende middelpunt en wordt de dag nog eens dunnetjes aan tafel wordt overgedaan. Na het eten bekijken we tenslotte in alle rust de belevenissen van Theo in  Martha’s Vineyard op DVD meebeleeft.           
Moe maar uiterst voldaan komt om 22.30 uur een einde aan deze memorabele VVG dag.
Allemaal bedankt daarvoor!

hfh

To pictures

To muvee

Inver Polly Estate september 2006, Schotland.

October 2006

Schotland, Sutherland, Inver Polly Estate, Polly lodge.

Mannen……………

Hierbij een tripreport van de vistrip welke Onno, Theo en ik (Bert) naar bovenvermelde bestemming hebben gemaakt.

De conclusie over deze week valt perfect samen te vatten in een stelling van Onno, die hij mij op de terugreis voorlegde. Deze vraag weerspiegeld, voor mijn gevoel, de beleving van deze week.
Hij vroeg n.l. aan mij:
“Kun je in eén week echte vrienden worden of is het mogelijk om in eén week het ‘Oslo-syndroom’ op te lopen”?
Tip – Google even op ’Oslo-syndroom’ of “Natascha Kampusch“.
Dit voor de niet (para) medici onder ons.

Als iemand nu een tripreport verwacht met termen als: ‘gillende reels’, ‘een gevecht op leven en dood’, ‘te kleine unsters’ en ‘te kleine meetlinten’ moet hij hier stoppen en niet verder lezen.

Welnu:

Met de boot vertrokken we zaterdagnamiddag vanuit IJmuiden naar New Castle waar we ’s zondagmorgen om 09,30u aankwamen. Nog even een uur of acht buffelen in de auto naar ‘the Highlands’ om daar in de namiddag te arriveren op de ‘Polly Lodge’

Links rijden is altijd weer even wennen, zeker op die rare rotondes waarop Engelsen patent lijken te hebben.
Zo’n bootreis is overigens al een belevenis op zich. Je vind je vermaak tussen variabel inzetbare Poolse meisjes die ’s avonds bediening aan het buffet verzorgen. In de bar kom je ze weer tegen als ‘waitress’. Later op de avond zijn dezelfde meisjes danseres in de nachtclub. Ik geloof dat ze ’s nachts slapen om uitgerust na de vroege poetsbeurt van het schip weer als bedienster aan het ontbijtbuffet te staan. Dit alles in een ambiance van voortdurend beschonken Engelsen en excentrieke Schotten in een kilt.

De Lodge is gelegen op het ‘Inverpolly Estate’ dit is een beschermd natuurgebied wat zijn naam ontleent aan de ‘Stach Pollaid’ een berg die centraal in het gebied ligt.
Het Estate heeft 2 systemen waar zalm optrekt: de ‘river Polly’ en de ‘river Garvie’ welke samen met de ‘river Oscaig’ een systeem vormt.
Vissen op zalm gebeurt er volgens het ‘fly only’ principe.

Verder heeft het Estate vele kleine en grot(er)e ‘Lochs’ waar gevist kan worden. Met name het vissen in ‘the hills’ is een speciale belevenis maar daarover later.
Er liggen twee motorbootjes op grotere ‘Lochs’ om via de kortere weg over het water naar verschillende andere plaatsen te gaan om verder te trekken.
Deze bootjes worden ook gebruikt voor het ‘Loch-style’ of trawlend vissen. Verder ligt er een bootje in een baai vlak bij de lodge om op zee te gaan vissen. Ook vanaf de kant of vanaf de rotsen kan er op zee gevist worden.
De vissen die gevangen kunnen worden zijn o.a: zalm, zeeforel, bruine forel, ferrox, pollak, makreel maar ook kabeljauw, leng en kleine haaitjes. Alhoewel deze laatste drie niet op de vlieg gevangen zijn.

Het ‘Inverpolly national nature reserve’ ligt in het Noord Westen van Schotland grofweg tussen Ullapool en Lochinver. Het laat zich het gemakkelijkst beschrijven als een heuvel- bergachtig hoogveengebied. Je loopt er nagenoeg altijd door zompige veen/heide gebieden.
Het water, dat wij overigens gewoon drinken, staat altijd een paar centimeter hoog. De veengebieden worden doorkruist door kleine stroompjes van zo’n dertig cm breed maar doordat de ondergrond zo zacht is hebben zij zich zo’n meter of meer in de ondergrond ingevreten. Je ziet ze niet doordat de heide erover groeit maar horen doe je ze wel. Het is dan zaak om goed op te letten en er niet met een voet of been in te zakken.
Een blessure heb je zo opgelopen en als als je boven in ‘The hills’ bent is het gauw een dag of wat lopen voordat je weer “in de beschaving” bent. Het is overigens regel dat je nooit alleen op pad gaat en dat je vertelt waar je naar toe gaat en hoe laat je ongeveer terug bent.
Zorg er ook voor dat je niets verliest onderweg want terugvinden van verloren zaken is een hopeloze zaak. Je zult niet de eerste zijn die een railtje, vliegendoos, fototoestel of zelfs een complete hengel moet achterlaten in ‘the Hills’. En het staat zo slordig als je, aangekomen op de plek van bestemming alles van je maat moet lenen.

Als het niet waait is het er oorverdovend stil, je er hoort werkelijk niets. Eigenlijk best wel wat beangstigend want je mist toch een zintuig waarmee je normaliter informatie over de omgeving vergaart.

Maar wat is er nu mooier dan na een tijd banjeren, stoempen, klimmen en klauteren bij een Loch aan te komen even wat eten en drinken en dan in een adembenemende omgeving een stel forelletjes van zo’n vijfentwintig cm te vangen. ’s Avonds stomp je bij een kampvuurtje je forelletje onder het genot van een meegenomen wijntje naar binnen. En voordat je in je tentje in slaap valt hoor je de hertenbokken op 100m afstand naar elkaar ‘burrelen’. ’s Nachts schrik je wezenloos wakker omdat er een hert nieuwsgierig eens wat dichter bij je tentje komt kijken om te zien wat dat nu weer voor een raar ding is wat er staat.
’s Ochtends nog een aantal vissen vangen om dan in de loop van de middag weer het stuk naar beneden te lopen naar de plek waar je afgesproken hebt dat iemand je weer ophaalt.

David, eigenaar van het estate en boer, heeft het, als echte ‘Highlander’ wat minder op met verschillende leden van de aanwezige fauna. Elke vos die het op zijn levende have heeft gemunt en elke zeehond in de baai die best wel eens een lekker zalmpje lust voorziet hij, middels een jachtgeweer, van een “derde oog” precies tussen de twee al aanwezige ogen. En dat al vanaf een afstand van zo’n driehonderd meter.
Deze week krijgt hij hulp van de "vrienden van Hubertus" want op zijn estate loopt het zalmseizoen tot 1 oktober daarna komen jagers om voor zo’n 10.000,= euro een gigantische hertebok af te mogen schieten.
Lijkt me geen kunst want je ziet er tegen de schemering tientallen lopen.

Maar we hebben ook gewoon op het systeem gevist. De ‘river Polly’ op nog geen 100m van de lodge de andere rivieren op rijafstand. Dan is het heerlijk om na de ochtendsessie terug op de lodge te komen, even genieten van de lunch, en weer te kunnen vertrekken voor de middagsessie.
Na de berichten van vorig jaar, toen er maar liefst achttien zalmen,in een week tijd, gevangen waren op de twee systemen waren de verwachtingen voor dit jaar hooggespannen. Overigens waren deze zalmen niet de enige vangst want ook grote zeeforel van 1,5 tot 4,5 pond (is weer helemaal terug de laatste jaren op het systeem) vele wilde bruine forel, veel makreel en heel veel pollak waren er gevangen.

Echter: dit jaar was het weer te goed, niet het weer dat je rond deze tijd in de hooglanden kunt verwachten. Geen vier seizoenen op een dagdeel, geen regen waardoor de rivieren stijgen en zalm niet meer te houden is om het systeem op te trekken en te gaan paaien.
We mazzelden dit jaar met nagenoeg de hele week een zonnetje bij zo’n 20 a 25 graden.
Nee dit jaar zijn er ‘slechts’ twee zalmen van zo’n tien pond en een aantal zeeforellen van tussen de twee en vier pond gevangen. Slechts een dag heeft het behoorlijk geregend en gewaaid en precies op die dag…………….ach je raadt het al.

Het vissen op zee op pollak en makreel is ook een belevenis op zich. Met een bootje je laten driften tot boven de kelpvelden en dan een aanbeet van een pollak van zo’n pond of acht krijgen. …………KLABAM…………. Je acht of negen hengel gaat letterlijk krom tot in het handvat maar uitdrillen is er niet bij. Je moet koste wat kost de vis uit de kelp houden want anders kun je het wel vergeten. Die krijg je er dus van zijn lang zal zijn leven niet meer uit. Alhoewel even spanning van de lijn en soms zwemt hij zich dan wel weer los. Maar dan begint het spektakel van voor af aan.
Makreel is ook heel leuk om te vangen maar toch minder enerverend als een dikke pollak.
Met het bootje kun je ook over de kelpbedden en van eiland naar eiland varen om dan ‘trawlend’ je visje proberen te vangen. Deze manier van vissen is minder spectaculair maar zeker zo effectief. Reken dan maar op een hele hoop consternatie als je met drie man tegelijk, na over een school pollak gevaren te zijn, met een kromme hengel zit in een wankel en onstabiel bootje.
Deze visserij kan overigens alleen maar bij weinig wind dit i.v.m. de golfslag en het veranderlijke weer in dit gebied. Veiligheid voor alles, dus ook altijd zwemvesten mee.
Overigens bij rustig weer is het ook goed mogelijk om vanuit een belly boot de kelpbedden en onderzeese troggen uit te vissen geeft ook aardige sport en dit is een behoorlijk understatement.

Bij wat onstuimiger weer is het ook een genot om vanaf de rotsen de pollak en makreel te belagen. Door de ruigere golven die tegen de rotsen klappen komen altijd en aantal kleinere vissen in de problemen en dit is juist het aas waar makreel en pollak op uit is. De vissen zijn niet zo groot als verder op zee maar een pollak van zo’n 30 centimeter geeft meer dan genoeg tegenstand aan je vlieghengel.

De terugreis op de boot was ook weer een genot. Naast de bekende wederwaardigheden zoals we die op de heenreis beleefden, kregen we midden in de nacht te maken met windkracht 8. Ik kan je wel vertellen dat zelfs een boot ter grote van een middelgroot flatgebouw daar niet onberoerd onder blijft. Ook de passagiers moesten meedelen in de grillen van Neptunis.
’s Nachts heb ik me een paar keer ternauwernood vast kunnen houden zodat ik niet uit bed viel. Toen ik de volgende morgen naar het ontbijtbuffet liep kwam ik een paar mensen tegen die voor de tweede keer “genoten” van de drank en het diner dat zij de avond ervoor genuttigd hadden. “Zij aten achteruit” zoals men dat placht te zeggen. Ik ben daar ruggelings en door mijn mond ademend langs gelopen om geen deelgenoot van hun lotgevallen te worden.
Maar toen ik eenmaal aan mijn ontbijt zat zei mijn maag zacht tegen mij: “Pssst neem maar een half broodje. Da’s meer dan genoeg. En doe in plaats van koffie maar een klein glaasje zjuderansj. Hou het daar maar bij want anders kan ik heeeeel lastig gaan doen” . Natuurlijk volgde ik dit verzoek op. Je kon merken dat ik weer bijna thuis was, hier volg ik namelijk ook elk verzoek/bevel op. Ik zal blij zijn als het weer eind september wordt. Weer doen waar je zelf zin in hebt. (Oeps……. niet doorvertellen hoor)

Kortom: Onthaasting en genieten in het kwadraat. Als ik zonder hengel door dit gebied moeten lopen zou het zeker geen straf voor me zijn. Gigantische, continue veranderende vergezichten en weersomstandigheden in een onherbergzaam landschap op de rand van zee, land en bergen.
Heerlijke ongecompliceerde mensen met een net iets te grote neus, een net iets te scheef gezicht of een oorinplant die net niet gelijk is. Ik geloof dat door de kleine gemeenschappen in het gebied er wellicht bij de natives sprake is van een “apert genetisch defect”. Maar ja ik ben geen klinisch geneticus ik ben maar een gewone Brabantse vliegvisser op vakantie in ‘The Higlands”
Janneke, mijn vrouw, hoeft zich dan ook geen zorgen te maken over mijn uitspattingen, want je moet wel extreem hongerig zijn om hier “uit te gaan eten” bij de dames. Maar voor mannen met grote trek zijn lieslaarzen misschien wel handig. Want er lopen honderden schapen.

Grt,

Bert