Alle berichten van Hans Frumau.

Wat als een tennisteam tracht te vliegvissen

Spoedcursus hfh-vliegvissen voor TVB leden

Op paaszaterdag kwam het er dan eindelijk van. Al 3 jaar teistert HFH met zijn alom bekende prachtige vliegvisverhalen de leden van tennisvereniging Bergenshuizen.

Overigens is tennis een goede sport om de armen op de juiste sterkte te krijgen en te houden voor het vliegvisseizoen, maar dat terzijde.

Het enthousiasme leidde in ieder geval tot een belofte om een keer een vlievisclinic in combinatie met een bezoek aan het prachtige land van de Hilver, waar de Reusel zich sinds een jaar weer sierlijk door het oude beeklandschap meandert, een keer gezamenlijk te organiseren.

Belofte maakt schuld en zo toog ondanks de slechte voorspellingen de groep van 7 geharde mensen op 7 april richting Moergestel.

De excursie startte in het centrum van de Benelux.

Na een wandeling in een deel van het uitgevoerde landinrichtingsproject de Hilver

( www.dehilver.nl )en een korte pauze bij de kanoboerderij, volgde dan uiteraard het hoogtepunt van de middag.

Op het punt waar het Spruitenstroompje (een zijbeekje van de Reusel) zich onder het Wilhelminakanaal door wurmt, heeft de groep kennis kunnen maken met de basisbeginselen van het vliegvissen.

Uiteraard eerst een korte uitleg en vervolgens was het vooral doen.

Het enthousiasme was groots, het materiaal super en ook de instructie werd te pas en te onpas gegeven en geleverd. De vuurdoop van de instructeur had wellicht in andere omstandigheden een wat positievere evaluatie opgeleverd. Want als je beginnende vliegvissers met een Noordenwind en kracht 4, 7 graden probeert te laten zwiepen, dan is daarnaast een extra large portie enthousiasme vereist. Zowel van de beginnende zwiepers als van de instructeur. Gelukkig waren die ingrediënten ruim voorradig en kon na ¾ uur de fles champagne worden aangeboden aan preciesie werpster Sandra Jacobs. En de blessures bleven gelukkig beperkt tot een preciese zweepslag in het gelaat van de instructeur. Waarom vliegvissers een zonnebril dragen werd hiermee meteen duidelijk.

Het is overigens echt bijzonder dat als je zo’n groep mensen dezelfde uitleg geeft er toch hele verschillende werptechnieken tot uitvoering worden gebracht.

13.00 uur en 10.00 uur wordt door iedere deelnemer weer anders ingevuld en het knalle van de lijn als fijn en goed ervaren…

De middag is uiteraard in Brabantse sferen afgesloten onder genot van een hapje en een drankje. Ik heb de eerste vis alweer buiten de duikers zien liggen. Binnenkort hopelijk weer echt aan de slag langs het water. Nog een paar graadjes erbij aub.

Leg ongeveer 9 m. lijn, met aan de tip een wolpluisje, gestrekt voor je.

Voor de geïnteresseerde vliegvisser nog even de basis van het werpen in het kort, zoals je die in de talrijke boekjes leest:

“Hef de hengel rustig en versnel bij ongeveer 11 uur en stop deze beweging ineens bij ongeveer 13 uur. Laat de lijn uitrollen, totdat je hem aan je hengel voelt trekken en beweeg dan de hengel met een duwende beweging naar voren tot weer ongeveer 11 uur(dus niet als een zweep). Stop weer abrupt op dat punt en beweeg de hengel rustig naar voren tot ongeveer 9 á 10 uur , zodat het pluisje echt als een pluisje naar beneden dwarrelt. Houdt bij deze beweging je pols zo stijf mogelijk en let er op dat je deze niet buigt.

Ennuhhh.. wat mij en de deelnemers ook wel duidelijk werd:
het werpen leer je niet uit een boek, maar wel onder begeleiding van een leermeester, gids of reisleider, met een hengel in je hand…

hfh

Viva Espana 2011

Viva Espana!

Mijn vakantieperiode heb ik dit jaar in het altijd zonnige, maar zeker waar wij vertoeven, minder visrijke Spanje doorgebracht.

In ‘ons’ huisje in Moraira, gezellig met oma en wie weet voor hoe lang nog met alle kinderen.

Je komt er helemaal weer tot rust en de zon laadt de batterij van binnen weer lekker op.

Punta de Moraira

playing with the bulls: Moraira en festas

Na 25 jaar weet ik m’n visje aan de kust wel te vangen en sinds het vliegvissen mij in haar greep heeft, heb ik ook enkele zoete watertjes ontdekt, waar de vis, voornamelijk kopvoorn nog graag op een goudkopje aast en je dus na een vistripje eigenlijk altijd wel voldaan ‘huis’waarts keert.

Xijona

Polop

Xalo

De rust, de ontspanning, de zon, de zee en niet te vergeten de heerlijke variatie aan eten en drinken maken de gang naar de weegschaal bij de terugkeer naar Holland tot een angstig moment. De digitale cijfers liegen nooit…. En hoe wonderlijk is het moment als het getal dat je ziet verschijnen lager uitvalt , dan het getal dat je nog zag staan op het moment van vertrek, met de koffer in de hand.

Kopvoorntjes in de Xalo

Dat is nog eens thuiskomen

Hopelijk is het mijn VVG-maten ook zo mooi vergaan.

hfh

Ze zijn gewild die hfh nummerplaten

Video “Viva Espana”


Ook wel eens van die dagen gehad, dat het net niet….en toch weer wel?

Schijndel-Vught

Na 5 jaar vliegvissen en even zo veel seizoenen jagen op snoek, begint er voor mij zowaar een herkenbaar patroon te komen in de dagen die succesvol lijken en soms ook zijn. En natuurlijk de dagen dat alle spreuken wijzen op een minder succesvolle dag, dat weer bevestigd wordt als je na 4 uur vissen met een blank huiswaarts keert en onder het mom ”we zijn in ieder geval weer even van de straat geweest” onze teleurstelling wegwerken.

Om u wat mee te nemen in de leerervaringen van een beginnende maar wel dolenthousiaste vliegvisser gaan we even terug naar vorige week vrijdag.

Toen stapte ik nog vrolijk met een glaasje bier in de ene hand en een sigaartje in de andere hand nog van het ene naar het andere kroegje in Oisterwijk, samen met 2 vrijgezellige maten. Ook de ‘bierpruverij’ ontbrak niet die avond. Dusssuuuhhh…Ruim halverwege de veertig gaat je dat niet meer in de koude kleren zitten. Effe een uurke of wat uitwaaien op zaterdagmiddag leek mij het beste voor mezelf en mijn omgeving… “Ik ben even visse” en ik zag dit keer blijde gezichten, blij dat vaderlief even ging luchten.

Afijn, ik had een tripje naar het altijd mooie Schijndelse water op het netvlies staan. En werkelijk.. het weer was goed: windkracht 4/5, kabbeltje op het water en het water zelf kraakhelder, temperatuur 8 gr. Goed doorzicht. Dus, ik kies voor een lichtkleurige vlieg bij helder weer. Alles klaar. Behalve 1 onderdeel, dat bij iedere tocht toch wel tenminste aanwezig moet zijn : een hengel. Nee, he! Ja hoor…

En dus komt aan een mooi vismoment veel te snel een einde. Net voordat ik de oprit opdraai, pink ik mijn laatste traan weg. Vrouwlief deelt in mijn ellende (in goede en slechte tijden, in voor en tegenspoed) en gunt me nog een uurtje vissen op de vijver. Wie krijgt er tegenwoordig nog een tweede kans? Ik dus. En ik speer er van tussen naar de vijver. In de hoek ligt Bas, tenminste dat zegt hij zelf altijd. Bas is gek op roze patronen, dus ik knoop een mooie roze-wit streamertje om Bas te verleiden. Maar ik strip deze vlieg niet zoals Bas dat kan, dus er gebeurt niets. Ik struin naar de volgende stek waar ik eerder een aanbeet mocht voelen. Ik wissel van vlieg (oranje-zwart) en doop de versgebonden vlieg eerst even in het water. Het kopje plakt nog een beetje. De eerste worp lukt ondanks de hele voorgeschiedenis uitstekend. De vlieg plopt 10 cm van de kant in de hoek. Ik wacht 5 seconden en strip eigenlijk wat voorzichtig de vlieg naar me toe met lange halen. Na 4 of 5 keer strippen: een klap! De hengel buigt in een fractie van een tiende van een seconde en de lijn valt slap. Wat een gulzigaard. Alles weg.. staaldraadje 20 cm, warteltjes, en de nieuw met veel vliegvisliefde gebonden streamer. Wat een dag.. Nog een oranje zwarte vliegje laat zich zien in mijn doos. Ook die heeft sinds die gisteren de vice verliet, nog nooit het water gezien. Samen met een kort staaldraadje van 10 cm, kletst de vlieg een minuut of 5 later op en daarna onder het water. De actie is mooi. “En … heeft u al wat gevangen?”, klinkt het na een worp of 4 van de zijkant. “Nee …..eeehh!!” Verrek, ik zit vast. Nee, vis! De hengel buigt krom en opnieuw valt de lijn slap. Verdomme. Mijn reel rolt uit het handvat. Ploink..ploink.. plons.. Nou die zie ik straks wel weer. Gelukkig geen camera’s in de buurt. Maar wel een paar vrolijke jongeren. “Grappige manier van vis vangen!” hoor ik nog wel. Het ziet er volgens mij echt niet echt professioneel uit en hoe ik het voor mekaar heb gekregen weet ik nog niet, maar de vis van (na onafhankelijke meting op basis van een vluchtig gemaakte foto) bijna een meter laat zich toch nog vrij gemakkelijk na een paar minuutjes op het droge leggen. Wat een prachtige dame, vol met nieuwe vis, dus 1 fotootje voor het VVG en voorzichtig weer terug in het water. Leermoment: eerst denken en dan doen… en dat denken gaat na een goede nachtrust beter dan deze voorbereiding.

verontschuldig ons, de foto is gemaakt met een I-Phone 3