Schijndel-Vught
Na 5 jaar vliegvissen en even zo veel seizoenen jagen op snoek, begint er voor mij zowaar een herkenbaar patroon te komen in de dagen die succesvol lijken en soms ook zijn. En natuurlijk de dagen dat alle spreuken wijzen op een minder succesvolle dag, dat weer bevestigd wordt als je na 4 uur vissen met een blank huiswaarts keert en onder het mom ”we zijn in ieder geval weer even van de straat geweest” onze teleurstelling wegwerken.
Om u wat mee te nemen in de leerervaringen van een beginnende maar wel dolenthousiaste vliegvisser gaan we even terug naar vorige week vrijdag.
Toen stapte ik nog vrolijk met een glaasje bier in de ene hand en een sigaartje in de andere hand nog van het ene naar het andere kroegje in Oisterwijk, samen met 2 vrijgezellige maten. Ook de ‘bierpruverij’ ontbrak niet die avond. Dusssuuuhhh…Ruim halverwege de veertig gaat je dat niet meer in de koude kleren zitten. Effe een uurke of wat uitwaaien op zaterdagmiddag leek mij het beste voor mezelf en mijn omgeving… “Ik ben even visse” en ik zag dit keer blijde gezichten, blij dat vaderlief even ging luchten.
Afijn, ik had een tripje naar het altijd mooie Schijndelse water op het netvlies staan. En werkelijk.. het weer was goed: windkracht 4/5, kabbeltje op het water en het water zelf kraakhelder, temperatuur 8 gr. Goed doorzicht. Dus, ik kies voor een lichtkleurige vlieg bij helder weer. Alles klaar. Behalve 1 onderdeel, dat bij iedere tocht toch wel tenminste aanwezig moet zijn : een hengel. Nee, he! Ja hoor…
En dus komt aan een mooi vismoment veel te snel een einde. Net voordat ik de oprit opdraai, pink ik mijn laatste traan weg. Vrouwlief deelt in mijn ellende (in goede en slechte tijden, in voor en tegenspoed) en gunt me nog een uurtje vissen op de vijver. Wie krijgt er tegenwoordig nog een tweede kans? Ik dus. En ik speer er van tussen naar de vijver. In de hoek ligt Bas, tenminste dat zegt hij zelf altijd. Bas is gek op roze patronen, dus ik knoop een mooie roze-wit streamertje om Bas te verleiden. Maar ik strip deze vlieg niet zoals Bas dat kan, dus er gebeurt niets. Ik struin naar de volgende stek waar ik eerder een aanbeet mocht voelen. Ik wissel van vlieg (oranje-zwart) en doop de versgebonden vlieg eerst even in het water. Het kopje plakt nog een beetje. De eerste worp lukt ondanks de hele voorgeschiedenis uitstekend. De vlieg plopt 10 cm van de kant in de hoek. Ik wacht 5 seconden en strip eigenlijk wat voorzichtig de vlieg naar me toe met lange halen. Na 4 of 5 keer strippen: een klap! De hengel buigt in een fractie van een tiende van een seconde en de lijn valt slap. Wat een gulzigaard. Alles weg.. staaldraadje 20 cm, warteltjes, en de nieuw met veel vliegvisliefde gebonden streamer. Wat een dag.. Nog een oranje zwarte vliegje laat zich zien in mijn doos. Ook die heeft sinds die gisteren de vice verliet, nog nooit het water gezien. Samen met een kort staaldraadje van 10 cm, kletst de vlieg een minuut of 5 later op en daarna onder het water. De actie is mooi. “En … heeft u al wat gevangen?”, klinkt het na een worp of 4 van de zijkant. “Nee …..eeehh!!” Verrek, ik zit vast. Nee, vis! De hengel buigt krom en opnieuw valt de lijn slap. Verdomme. Mijn reel rolt uit het handvat. Ploink..ploink.. plons.. Nou die zie ik straks wel weer. Gelukkig geen camera’s in de buurt. Maar wel een paar vrolijke jongeren. “Grappige manier van vis vangen!” hoor ik nog wel. Het ziet er volgens mij echt niet echt professioneel uit en hoe ik het voor mekaar heb gekregen weet ik nog niet, maar de vis van (na onafhankelijke meting op basis van een vluchtig gemaakte foto) bijna een meter laat zich toch nog vrij gemakkelijk na een paar minuutjes op het droge leggen. Wat een prachtige dame, vol met nieuwe vis, dus 1 fotootje voor het VVG en voorzichtig weer terug in het water. Leermoment: eerst denken en dan doen… en dat denken gaat na een goede nachtrust beter dan deze voorbereiding.
verontschuldig ons, de foto is gemaakt met een I-Phone 3