Dag 14, Litttle Qualicum – Whisky Creek – Sproat Lake
De laatste dag alweer. Het einde nadert. Maar de laatste dag zal er nog wel even wat gevist moeten worden. Bas en Paul blijven achter en regelen de zaken voor de terugreis, doen de laatste wasjes en willen ’s middags op het meer wat varen, vissen, whatever.
Bert, Erik en ik rijden nog eenmaal richting het oosten van het eiland, Little Qualicum River, daar waar de Whisky Creek bij de Little Qualicum River samenkomt. Dat punt konden we de vorige keer niet vinden. Er is vandaag regen voorspeld. Dat valt dan nog mee, want buiten de eerste dag is het alleen maar droog geweest. Onderweg stopt het met regenen. We komen aan bij Little Qualicum falls. Een afslag verder moeten we het punt tegenkomen dat we willen hebben. En ja hoor. Beneden zien we de vissen op de kruising van 2 rivieren al liggen. Maar ze lijken al wat langer op het systeem te liggen, want de vissen hebben witte vlekken.
We kleden ons om. Erik verrijkt de omgeving met wat mineralen en meststoffen en dan kan het vissen beginnen. En met het vissen breekt ook de hemel open. Het plenst. Ik haak met de eerste worp gelijk al een vis, maar de haak schiet los. Ook Erik’s hengel zie ik krom staan. De poel zit vol vis, maar de mooie exemplaren lijken erg diep te liggen en de kans dat we een wat minder mooie vals haken is te groot, dus waden we een stuk stroomopwaarts. We waden weer door een panorama, en zien de zwarte arenden rond ons cirkelen. Er liggen hier veel dode vissen. Het geluid van de meeuwen verraadt ook al dat er veel aas voor deze aaseters aanwezig is.
Een blik van de andere gezichten verraadt dat we hier onze visavonturen niet willen eindigen en dus zoeken we het meer richting de inlaat nabij de kust. Eerst nog even langs French Creek. Je weet maar nooit..? Het is laag water aan zee. Een eenzame vliegvisser zwaait zijn hengel . De lijn strekt over het water . Twee ogen staren naar de lijn terwijl die wordt binnengestript. Geen vis. Op de parkeerplaats aangekomen doet Bert zijn mooiste vangst van de dag: een langgerekte mooi gevormde , spits toelopend topje, ligt moederziel alleen in de spoelbak. Zijn #9 is na 3 dagen weer compleet. Wat een geluk!
In de creek naar de zee zien we nog minder activiteit dan de vorige keer dus op naar de Little Qualicum, dit keer de uitstroom en dan wat verder stroomopwaarts dan de vorige keer. Als we arriveren zien we eigenlijk voor het eerst deze vistrip dat er meer vissers op dezelfde gedachte zijn gekomen en zien we ons genoodzaakt om het gedeelte vanaf de kampeerplaats richting de brug af te vissen. Ik lever nog een keer mooie strijd met een dikke vette chum. Hij laat zijn kracht tijdens de verschillende runs die hij maakt goed zien en ik zie de haak mooi voorin de bek zitten. Maar dit keer wint de laatste het allerlaatste gevecht. De haak schiet los. Een half uur later heb ik nog steeds geen aanbeet gevoeld. Bij een controle blijkt de haak te zijn afgebroken. Zo vang je geen vis…
Er worden nog wel enkele vissen geland, maar die zijn voor ons gevoel niet waard om straks de website te sieren. Het wordt tijd dat de coho gaat optrekken, want de run van de chum lijkt echt op zijn einde. Af en toe zie je een zilveren kleinere zalmsoort springen. Dat moeten de eerste exemplaren wel zijn.
Om 15.30 uur is het einde verhaal. Het is mooi geweest. Het vishoofdstuk in Canada sluit hier.
De weg naar Port Alberni is lang en stil. We weten dat het einde nadert..
Bij Bill en Brenda wacht ons een volgende verrassing. De beide HB-tjes hebben het huis gepoetst, de was gevouwen, dus we hoeven eigenlijk alleen de koffers maar te pakken. Bas en Paul hebben de snelheid van de boot van Bill getest (70 km/uur), en hebben het eiland rondgevaren en een beetje getrold. Bij het trollen hebben zij ook een bijzondere vangst gedaan. Een oranje uitziend orvis-petje, kon nog net voordat het voor eeuwig in de diepte zou verdwijnen worden gered.
We krijgen nog een rondleiding in het huis van Will. Wat een huis voor een startend gezin en helemaal zelf gebouwd. Die hebben het nu al voor mooi voor elkaar. At B en B’ s nuttigen we een laatste maaltijd met alle Goorts’ samen. Jeff en Reeza, Will, Kathy (Bill’s favourite sister) en Knarf, ze zijn er allemaal en je ziet dat Bill geniet van deze grote familie. Knarf ook wel Burt Reynolds genoemd in zijn jongere jaren, laat zijn beste kant zien als hij de outfit van Bert past. En ondertussen gaan de rijkelijk gevulde schalen met prawns, gemarineerde varkensvleeshapjes, met spek omgeven vishapjes rond. Onze buiken bollen. We eten, drinken, roken sigaren en lachennog eenmaal voluit. En na de klanken van “ i did it my way” pinken we een traan weg. Het zit erop. Morgen om 9.00 uur vetrek. We hebben hier 14 dagen een eersteklas hotel gehad . Het heeft werkelijk aan niets ontbroken. Wat een gastvrijheid. Thanks! Om 23.30 doen Bas en ik een wedstrijd wie het eerste slaapt. Ik weet niet wie er gewonnen heeft….
Quote van de dag:
On everything comes an end….