Dinsdag 23 juni

 

Bert’s Flying High!

Bert’s flying high
We know how he feels
Mist in the sky
We know how he feels
Breeze driftin’ on by
We know how he feels
It’s a new dawn
It’s a new day
Gonna be a new life
For him
And we’re feeling good
We’re feeling good

Fish in the sea
He knows how we feel
River running free
He knows how we feel
Blossom on a tree
He knows how we feel
It’s a new dawn
It’s a new day
Gonna be a new life
For Bert
And he’s feeling good!!!

(naar een idee van Michael Buble)

Nog geen twee en een half uur slaap heeft het mij, Onno, opgeleverd of Bert staat naast mijn bed.

Hij voelt zich niet lekker, een flinke pijn op de borst. Hoesten, niet misselijk maar wel een drang om over te geven. Wat moet ik doen? Bert vraagt of ik misschien op zijn kamer wil komen liggen.

Hopende op een tweede bed neem ik mijn kussen en slaapzak mee en ga op het andere bed liggen. Hoesten en pseudo overgeven, met nog  steeds pijn op de borst overwegen we wat te doen. Natuurlijk ligt 112 het meest voor de hand, maar toch is er dat gevoel om nog even aan te kijken. Ik stel voor een derde wakker te maken om tot uiteindelijk de juiste beslissing te maken. Rijden naar Ullapool of Inverness is geen optie natuurlijk.

Hans neemt de hoorn te hand en wordt vrijwel direkt doorgeschakeld. Na uitleg te hebben gegeven over Bert zijn klachten, wordt er besloten zowel een General Practitioner als ambulance te laten rijden. Enkele malen wordt er vanuit de alarmcentrale als een soort update gebeld en een flink half uur later arriveert de ambulance vanuit Ullapool.

ECG, saturatie, doornemen van de medicatie lijst (!), gedronken? Ehhh.

Blijkt één van de ambulance verpleegkundigen een Dutchman te zijn die 26 jaar geleden in Schotland is gaan werken. Een wat uitgebreidere ECG laat toch wel wat afwijking zien, maar kan nog steeds op alles duiden. Een onderdruk van 118 en een lastig te beoordelen ECG, telefonisch overleg met de plaatselijke dokter, doen de broeders besluiten Airsupport aan te vragen. Binnen 40 minuten landt er vervolgens een gele heli voor de oprit.

Op dat moment zijn er de piloot, de heli-pleeg, heli dokter en twee ambulance verpleegkundigen in de Lodge, om zich om de gezondheid van Bert te bekommeren. Zie dat maar eens in Vught klaar te spelen! Uitzonderlijk vriendelijke kerels die kennelijk wel wat gewend zijn in deze omgeving. De fishermen ondertussen, maken foto’s en filmen er op los. Lijkt sensatie belust, ware het niet dat het natuurlijk een onderdeel van onze plicht is om deze trip van zoveel mogelijk beelden te voorzien, die zeer waarschijnlijk Bert ook niet zou willen missen.

We spreken af dat Bert zelf contact op zal nemen met Janneke, zodra hij in het Raig More Hospital te Inverness meer te weten komt over wat te doen. Daar zal hij heen gevlogen worden. Na de lift-off verdwijnt de heli met onze vismaat aan boord al snel aan de horizon, richting Stac Pollaid. Als het zwarte stipje rond 5 uur aan de mist wordt ontrokken klinkt het al snel: “Koffie?”, “Graag!”.

Gezeten aan de ontbijttafel worden de nodige gedachten gewisseld, en besluiten we vandaag maar bij de Lodge te blijven. Een twee  uur later kunnen we een belpoging ondernemen, om te vragen hoe het met hem gaat.

Het is half negen als we het ziekenhuis bellen. We worden snel doorverbonden met Bert zelf, die aangeeft dat de onderzoeken nog volop in gang zijn. Thoraxfoto is gemaakt en het bloed wordt onderzocht. Met de verdenking van een licht hartinfarct wordt toch overgegaan tot een maken van angiografie. Hij zal proberen ons op de hoogte te houden. Uiteraard nemen we zelf wel weer contact met hem op om de uiteindelijke diagnose te horen.

Janneke is dan nog niet geïnformeerd, verstandig om eerst af te wachten wat er precies aan de hand is. Tot zover wachten ook wij in de Lodge in radiostilte naar het thuisfront af, om geen paniek te ontketenen.

De dag verloopt kalmpjes na deze nachtelijke consternatie. Het wordt voor ons allen overwegend de bovenloop (Erik, Bas en Paul) Polly, bosjeswerk en seapool. Powernapjes tussendoor houden ons toch nog aardig op de been. Rond 16.00 uur nog maar eens het ziekenhuis gebeld om te informeren naar Bert zijn status. Niet veel wijzer op het moment alleen dat hij morgen een angio zal krijgen daar de verwachting van een vernauwing  aannemelijk lijkt.

Aanrommelen is het devies vandaag en we werken langzaam naar het avondeten toe, heerlijke pasta van Hermans.

Na een avondsessie met z’n 5-en rond de seapool en uitstroom keren we moe terug en zullen proberen een goede nacht te maken.

 

 

Maandag 22 juni

 

Al vroeg, rond 6 uur, zijn Bas en Paul gezamenlijk de Polly aan het verkennen.

 

De anderen staan rond 8 uur op en nuttigen een boterhammetje aan de keukentafel. De koffie wordt dankbaar genuttigd en de plannen voor de dag doorgenomen. Bert, Hans en Onno gaan de zee op, terwijl Erik zich gaat aansluiten bij de Polly mannen.

De schrijver van deze dagelijkse cursiefjes kan natuurlijk het beste verhalen van zijn eigen avonturen, maar ook de verhalen van anderen zullen zo waarheidsgetrouw als mogelijk worden vereeuwigd.

De auto wordt gevuld met de nodige zeebootspullen en de zeehengels opgetuigd met de beste vangers die voorhanden zijn. Silly Skin met name.

Als we de boothelling naderen bemerken we wel een stevige noorden wind, ruimend naar Noord Noord-Oost.

Hans is zo vriendelijk om de boot gepeddeld te bemachtigen van de steile rotsen, diverse curieuse touwknopen overwinnende.

Eenmaal het ruime sop gekozen wijken we af naar links, en laten de polakstreamers al gauw hun zwemdiploma halen. Het duurt niet al te lang als de eerste polakken zich melden middels de lijnverbinding met het onderwaterse.

Dat gaat zo’n uur vóór als na hoogtij van 11.44 uur exact.

Vele eilandjes rondgevaren, eerst door kapitein Martens, gevolgd door schipper Frumau. Bij de wisseling van het roer kon Onno zich tegoed doen aan mooie flinke polakken, waarna schipper Frumau toch moest melden dat dit best enigzins met zijn vaarkunsten in verband kon staan. De onnavolgbare vaarroutes bracht ons naar Green Island, de twee eilandjes voor Polly Bay, en de kustlijn voor de Estate. Kennismaking met zeehonden en bruinvissen, heel bijzonder. Leuke vangsten waarvan het aantal vanzelfsprekend bekend is, maar door de ware visser vergeten dient te worden en al helemaal niet benoemd. Tegen de dertig in totaal.

Kleine exemplaren mogen zich weer bezighouden met waar ze dan ook mee bezig waren, de grotere mochten kennismaken met het bovenwater wereldje van de eenzame sloep op woelige baren, bemand door drie bikkels die een regenbui dan ook even afwachten, zonder direkt de handdoek in de ring te gooien.

Lang duurde deze kennismaking met het droge niet, daar hun lot werd bepaald door de pas geslepen fileermessen. Ontdaan van de inwendige polak, daarbij het hoofd er even, nou ja even, niet meer bij te hebben. Dan verlaten de zeebonken via dezelfde bootinlaat de zee. Terug op de Lodge worden zij door  de Polly-guys verwelkomd. Taai was het op de Polly, vlak en overwegend laag water. Te weinig wind en des temeer Midgets teisterden de goede voornemens om mooie vangsten te kunnen laten zien. Forellen moeten het worden, vooral gezien de tijd van het jaar. Maar een beetje onstuimigheid op het systeem is welkom. Pas dan is de strijd met de geschubde vrienden er één die kansen biedt. Taai dus, het is afwachten wat de rest van de week laat zien.

Na alles weer op orde te hebben gemaakt, worden de eerste snacks en biertjes genuttigd. Men is moe, dat is te merken en te zien. En dat mag. Er wordt zeer intens beleefd en toch op ieders eigen manier gerust. Het is bekend dat deze omgeving geestelijk een heilzame werking kent, maar dan zal er eerst het één en ander opgeruimd moeten worden binnen het brein, dat een kleine 72 uur nog in Brabant aan het werk was.

Het avondeten bracht ons Nasi en nog wat soep van de dag ervoor. Prima kost na een dag flink sjouwen. Na het eten hangen in de banken, een blik beneden aan de seapool en vergapen aan de herten die toch wel zeer nieuwsgierig zijn naar die tweevoeters in de logde.

Het is 23.00 uur als de laatsten hun bed opzoeken en het laatste woord geschreven wordt van de dag. Morgen is het dinsdag en zal het Estate zich weer van haar mooiste kant laten zien.

Zondag 21 juni

 

De nacht verstrijkt uiteindelijk toch en het krieken van de morgen liet zien dat de stalen bultrug haar best weer had gedaan. Na een simpel ontbijtje van koffie met broodje zien we de pittoresk saaie kustlijn van droevige visserswoninkjes voorbij glijden, in een bedompt grijze lucht, alsof Newcastle Upon Tyne al bij voorbaat haar schoonste kant wil laten zien; erger kan het niet worden….

Nog even wachten totdat een verdwaalde toerist zijn of haar vehikel van het derde dek wil verplaatsen alvorens wij een stief halfuurtje later onze wagens uit de bek van het schip rijden.

Na de bekende 7 roudabouts ter oefening van het linksrijden kan ons avontuur eindelijk beginnen.

Nu de weergoden besloten hebben niet mee te werken, zal het allemaal wel weer van ons moeten komen….

Het werd om wat voor reden dan ook een behoorlijke rit.

Een enkele sanitaire rookstop en een kopje koffie onderweg. De afgesproken “House of Bruar” waar de nodige extra vliegen werden ingeslagen, immers er waren niet voldoende meegenomen.(?)

De “House of Bruar” is een traditioneel shoppingcentre annex restaurant waar de authentiek “stiff upperlip” zijn of haar quilt en patchwork kan bemachtigen, vol met de meest wantstaltige opdrukken van disabled fazanten en manke Grouses. Niet te lang blijven hangen dus.

Het vervolg naar Inverness leverde een aflevering op van “Six Men Shopping”. Een soort “Divorced’ aflevering met culinair karakter. Wel vergeten, niet vergeten, teveel, te weinig, doe toch maar, breng maar terug etc.

De laatste etappe naar de Lodge verliep zonder noemenswaardige incidenten. Althans op de bijna frontale kennismaking met een Schot en zijn dochter na. Jammerlijk moesten Bas, Paul en Erik aanhoren dat de voorste wagen “lunetics” bevatten.

De aankomst op de Lodge was warm, na de incheck bij Nicky. David kwam nog even langs om de hand te schudden en ons “Hollands Mandje” dankbaar in ontvangst te nemen. Er werd best redelijk gevangen in de Polly, zo zei hij. Ja, ja, de week zal het leren.

Eenmaal gesettled en uitgepakt werden de eerste Grafenwalders geledigd en de groentensoep van Bert “soldaat gemaakt”, een heerlijk welkom op de toch wel hongerige magen.

Laat werd het niet, het was een lange reis en sommige moesten zich nog ontdoen van de drukke werkweek welke achter ons lag.

Dus niet al te laat naar bed. In de slaapkamers die we voor het eerst in onze Polly-ervaring zomaar voor het uitkiezen hadden. En er bleven nog voldoende ruimtes over. Het is daarom ook een vreemde gewaarwording als je regelmatig het gevoel hebt dat je mensen mist. Mist in de zin van aantal.