Dag 3

Met ongeveer 2 uur slaap start de dag. Waarom 2 uur geslapen als je in een gezonde omgeving leeft, goed eet en drinkt vraagt u zich af? Nou , de reden heet Bert en zijn kuren. Maar er zijn dingen in het leven , die vliegvissers voor zichzelf houden. Zo ook deze… Maar door het lachen was in ieder geval ik volledig door mijn slaap heen.

Vandaag hebben we een speciale gast te verwelkomen, genaamd Tom, 23 pondjes en volledig kaal op de rug en op de buik. Maar daarover later meer. Omdat Bill en Brenda ons op een maaltijd met familie willen trakteren passen we ons visprogramma aan. We kiezen de Taylor River waar we vorig jaar mee eindigden, op een half uur rijden van ons adres.

Het is regenachtig en er wordt nog meer en heviger neerslag later op de middag verwacht…

We zien de rivier na het meer langs de weg stromen en ineens zien we op een stuk vanuit de auto sockeye liggen op verschillende plaatsen . Hier gaan we het gewoon proberen. De vissen zijn helemaal rood-paars gekleurd en daardoor heel makkelijk in het kristalheldere water te herkennen.

We kleden ons om en mijn reel is verkeerd opgespoeld door de dame van Gone Fishing. Gelukkig heeft Paul een reserve spoel en kan ook ik vandaag mee vissen.

Mensen, wat is dit toch een prachtige omgeving! Hier doe je het voor en dit is met geen geld te vergoeden. Ondanks de regen die soms wat meer en dan weer wat minder hard op onze pakken neerslaat, is dit een van de mooiste plekken om te vissen. Poelen, stroomversnellingen, grindbanken geflankeerd door prachtige kleurenpaletten van soms eeuwenoude bossen. En dan, als klap op de vuurpijl voel ik ineens die tik op de lijn. De hengel kromt en een mooie zalm ontstijgt het water. Hello there! Opnieuw een deja vu, maar wel een , die je nog graag en vaak eens wilt zien. Een mooie dril, een ongelijk gevecht en deze heer laat zich vervolgens nog graag even fotograferen (denk ik). Ik mag deze middag niet klagen. En ook de andere VVG –ers vangen allemaal hun vis. Bert en Erik laten de sockeye springen in een poel vlakbij de auto. Paul haakt een sockeye aan het uiteinde van een stroomversnelling in de bocht aan het patroontje dat als laatste toch nog even werd meegenomen uit Gone Fishing.. En Bas haakt een prachtige zilveren steelhead/forel, we weten het niet precies. Maar aan de grote ogen te zien was de vis wel geschrokken van het vliegje dat hem in de bovenlip prikte.

Tevreden, nat en enigszins koud kijken we terug op deze middag. Het vooruitzicht nu aan een lekkere maaltijd at Goorts, maakt ons vanzelf weer warm. En als dat nog niet genoeg is, de hot tub laat het laatste restje koude uit onze lichamen verdwijnen . Will en Sara arriveren met Makai. Bill en Brenda hebben zich goed uitgeslooft. De maaltijd is weer super! Onze speciale gast Tom, de kalkoen laat zich van zijn beste kant zien. Lekker goudbruin, met een heerlijk sausje. Brusselse spruitjes, mais, Toms stuffing, en als toetje : Pumpkin Pie met ijs en slagroom.

Volledig voldaan maar ook moe eindigen de dag. Thanks for all the giving this day!

Quote of the day:

Better 1 salmon in the hand then ten thousend in the water and the smell of ten

Dag 2, aankomst VI

Midden in de nacht gaat de roomservice…. Het is 2.12 uur. Wie haalt het in zijn hoofd? Bert en ik zijn klaarwakker. Erik slaapt rustig door. 3.15 uur gaat de gong van Bert zijn mobiel af. En wie de berichtenontvanger van Bert kent, die weet dat nu wel iedereen klaarwakker moet zijn. En niet alleen wij, maar het hele hotel op de 3^e etage komt volgens deskundigen bij zo’n geluid tot leven. Afijn de geschiedenis herhaalt zich om 4.20 uur, dus besluiten we de vis tv maar even aan te zetten. We zullen in ieder geval op tijd aan het ontbijt beginnen. Scrumbled eggs, worstjes, broodjes, het is er allemaal. Paul is weer helemaal het ventje. Gelukkig maar. Om 8.00 uur vertrekken we met de shuttle naar het vliegveld waar onze laatste kameraad klaar staat om ons te vergezellen tijdens onze vistrip : een Ford expedition, Eddy Bauer….. Voor de leken : veel te groot voor kleine mannen.. En het ergste is dat je in zo’n ruimtewagen ook de risico’s op kwijtraken van spullen vergroot. Het begon direct al met de portemonnee. . Waar hebben we dat verhaal eerder gelezen? Alle tassen leeg, alle klepjes open en dicht, niet buiten de auto, niet in de zakken, maar na 5 x dezelfde plek te hebben bekeken, schijnt er toch nog iets zwarts tussen de stoelzitting te liggen. We kunnen gelukkig verder! Het spreekwoord mannen kunnen niet zoeken hebben we voorgoed uit de boeken geschrapt. We hebben de boot van 10.45 uur en 12.15 uur rijden we het eiland op.

We rijden een half uur naar Ladysmith en ontmoeten Jarret en zijn vriendin, een local die ons de nodige informatie verschaft over de vismogelijkheden in de omgeving. De vliegen die hem tijdens zijn zalmtrips succes opleverden, hebben wij ondanks de 4598 verschillende soorten die we meebrachten, niet in onze dozen zitten… Met de hotspots op een topografische kaart en 24 nieuwe vliegen leggen we het laatste deel af richting Port Alberni. We nemen een laatste rustpauze in Cathedral Cove en de eerste zuurstofrijke eilandlucht vult onze longen. Aaaaaahhhhh, this is it! Een pikzwarte Ferrari die in 3 seconden van 0 naar 100 km raast, verstoort de rust en ontwaakt ons uit ons wegdromen. Het laatste stukje naar de havenplaats van het eiland dan maar.

Om 16.00 uur zijn we in de vliegviswinkel ”Gone Fishing” en alles ligt al klaar. Ook hier laten we ons nog 1 keer verleiden en vullen de laatste open plaatsen van onze vliegendozen op met de nieuwste eilandkillers. Genoeg is genoeg. Op de parkeerplaats ontmoet ik een oude bekende: Brenda! Wat een toeval. Ze zegt dat Bill al bezig is met het voorbereiden van onze welkomstdrankjes: cesar (wodka, limoen,tabasco, peper, selderijzout, worcester sauce, clematojuice (not tomato!). Om 17.30 uur draaien we de Dickson Drive op. En guess what? De schoenen van Erik hangen nog precies daar, waar hij ze 5 jaar geleden had achtergelaten. Wat een kwaliteit. Hij kan ze zo weer aan.

Het weerzien at the Goorts is natuurlijk hartverwarmend. De gastenkamers zien er geweldig uit. Iedereen heeft een eigen bed en ze zijn lang genoeg voor lange Hollanders. Het is te laat om nog een hengeltje te werpen. Morgen gaan we de lijnen strekken. Het wordt de Taylor river, want we worden wel tijdig voor het thanksgiving diner verwacht. Veel te laat zien we ons nest.. Maar wat wil je als het gezellig is vliegt de tijd. En net na middernacht doe ik nog een verrassende ontdekking……..

Quote: “When Erik curls his ears, you know exactly how late it is!”

9-10-2010, reisdag

He, he… het is zover. Het is toch altijd weer spannend de laatste weken richting depart. De mailboxen hebben volgestaan met berichten over de auto, het hotel, teveel kilo’s (of dat nu van de bagage was of over de heren zelf is me nog steeds niet duidelijk). En de countdown teller die eindelijk op zaterdagmorgen : “2900 seconden…”aangeeft. Het is Zaterdag 11.00 uur. Er is koffie en een prachtige taart die we op de thuisbasis de Pionier nuttigen. Op station Vught wordt links en rechts de fisherman uitgedeeld. De afscheidskussen klinken goed op het station. De dames en de kinderen zwaaien ons uit. Tot over 14 dagen!

We nemen de trein vanuit Vught naar Schiphol en ruim op tijd voor de tweede foto arriveren we op een voor ons bekende plaats op de vluchthaven. Bas wordt wonder boven wonder niet extra gecontroleerd, terwijl hij zich dit keer toch goed tussen zijn benen had geschoren. Het eerste visserspilsje smaakt weer lekker, namelijk naar meer… maar niet teveel want anders blijf je lopen.

Het vliegtuig vertrekt iets later vanwege een drugsgeval, maar de kapitein belooft ons dat het vliegtuig volgens planning zal landen. En dat klopt. Na 9,5 uur vliegen, landen we bijna volgens landingsschema om 18.16 uur (Canadese tijd) op de vlieghaven van Vancouver. Paul laat op plaats 30c een paar zakjes met warme etensresten achter. De stewardess denkt dat het aan de melk heeft gelegen. Erik laat zijn koffer 4 x voorbijgaan en als er nagenoeg geen bagage meer uit het rek rolt pakt hij hem er dan toch maar vanaf. We hebben genoeg gegeten, maar een pilsje lusten we nog wel. Morgen vertrekken we naar het eiland. Buiten tikt de regen hard en gestaag op het raam als die zeggen willen: kom op mannen, waar wachten jullie op, de zalmen liggen al weken op jullie te wachten.. En nu maar hopen dat we lekker doorslapen vannacht.

Quote of the day:

In het algemeen was ” the food below all arrows” en “by the way” , “from the wind we can not live”