Dag 6, Nitinat River

Wake up call : 7.00 AM. Goorts residentie ontwaakt.Sproat lake laat zich opnieuw van een van haar mooiste kanten zien. Het meer staat in brand. De zalmen springen. Het VVG verzamelt zich rond de ontbijttafel en de leden bellen een voor een met het thuisfront via de moderne communicatiemiddelen. De techniek staat voor niets tegenwoordig.

Zo hier en daar klinkt een vals geblazen noot. De ochtend zet het lichaam van menigeen in werking. Dat gaat soms gepaard met wat uitlaatgas. De plannen die we voor vandaag hebben, willen we ook invullen, dus na het ontbijt vertrekken we naar de plek waar het 5 jaar terug echt begon: de Nitinat River.

De tocht ernaar toe geeft veel herkenningspunten. We rijden van Port Alberni, binnendoor eerst richting Bamfield tot aan de afslag : Camp Franklin. Het voormalige loggers-camp is helemaal verlaten. Vorige keer was deze plek nog goed voor een paar onvergetelijke foto’s van trucks met boomstammen. Bij Francis Lake kunnen we ons hengeltje even gebruiken, bij een uitstroom in het meer. Het levert geen vis op. Het laatste stukje richting de Nitinat Hatchery levert Paul , die achterin zit twee verse bulten op, door de putten in de weg. Afijn, het leven van een vliegvisser gaat niet over rozen. We rijden langs de kleine Nitinat river richting de Nitinat Hatchery en krijgen daar een luxe eersteklas rondleiding. Rob is er niet, maar zijn plaatsvervanger neemt alle tijd om het leven van de zalm en de werking van de kwekerij van het moment van vangen tot en met het bevruchten en selecteren van de eitjes aan ons uit te leggen.

Helaas blijkt aan het einde van zijn verhaal dit jaar weinig zalm de rivier op te trekken. “Some chum and some chinook we might catch…”. Er schijnt maar 25% van de zalmhoeveelheid op te trekken ten opzichte van het aantal dat ze gewend zijn. Het zal toch niet..

Als we weer verder rijden, zien we in de bocht van toen wel wat leven, maar inderdaad niet echt veel zalmen liggen. Het wordt wat stiller in de auto. We zien wel. We hijsen ons in de waadpakken, zetten een fluitje in en lopen door het bos naar de rivier. Het water staat wel hoog, maar een kiezelbed laat net voldoende ruimte voor 5 vissers. Het zonnetje breekt door als ik naast me: ”ja!!”hoor zeggen. Bert haakt een Nitinat steen. De steen beweegt, dus het is niet vast , maar vis! Dat is snel. De ogen van de visser glinsteren van genot. Waar heb ik dit beeld eerder gezien. Als ik verder naar rechts kijk zie ik ook de hengeltop van Pauls hengel zwaar doorbuigen. Als we zo snel de vis haken, dan kan het wel eens een hele mooie middag worden. De een na de andere hengel laat een mooie parabool zien en de eerste vis die wordt geland wordt vereeuwigd. De uitschieter hierbij is Van Leur. De een na de andere vis laat zich aan de gevarieerde patronen vasthaken. Ik mis zelf een aantal zalmen en de mannen beginnen de druk te vergroten, met allerlei aanwijzingen en tips. Ik blijf dit keer cool en in mijn eigen keuzes geloven en zie… zowaar kan ook ik met een chum op de foto. En na 1 volgen er meer. We staan weer tussen de beren en we zin de visarenden vliegen. En als je zo in het water staat vergaat je het besef van tijd en hoor je niets meer om je heen. Fantasties. Ik schrik me dan ook werkelijk een hoedje als er op 10 meter en individu met zwartbonte kleren mijn verrichtingen gadeslaat. Ik sta tot mijn middel in het water, dus ik kan geen kant uit. “hello bear!” schreeuw ik richting de gedaante. Alle vissers ontwaken en de beer knikt een keer en laat zijn achterste zien. Dat was wel heel dichtbij. Even later verschijnt hij toch nog een keer, dit keer aan de kant van Bert. Blijkbaar heeft hij eerst de groep bekeken en daarna de kleinste geselecteerd. De koele uitstraling van Bert samen met de andere VVG-ers om hem heen besluit hem om toch maar eieren voor zijn geld te kiezen. Vandaag geen vis voor meneer beer. Althans niet op deze plaats. In tegenstelling tot het VVG. Het was vaak vast , maar wel met vis.

Weer een dag om nooit te vergeten. Om 1800 uur vertrekken we volledig voldaan weer richting Port Alberni. We pakken een burger bij J en L (kunnen ze Bij Mac D nog iets van leren. Daarna sluiten we de dag af bij Helma Swinkels en haar vriend Rik. Het huis is volledig van logging hout en gedeeltelijk door Bill gemaakt. Zeer sfeervol ingericht. We worden nog verwend met prawns en gemarineerde zalmmoten. De oogjes worden klein. De dag loopt ten einde. Morgen varen we uit.

Quote van de dag: oh what a feeling (in my right arm)

Dag 5, Stamp River, Ash River

De morgen breekt voor ons om 7.00 uur aan, behalve voor Erik en Bill die gezamenlijk om 6.00 de spieren warmen in het warme water van de hottub. Voor het eerst in de geschiedenis zijn wij er getuige van dat er herten door de achtertuin van Bill lopen. We ontbijten op ons gemak en besluiten vandaag de omgeving van de Stamp River te verkennen.

Het wordt weer een gedenkwaardige dag. We kiezen voor de lokatie waar we 5 jaar geleden ook met de gids hebben gevist. Het is goed een kwartier rijden naar de rivier. Op de plaats waar we 5 jaar gelden de auto parkeerden staat nu een gigantische kiet.. Het pad naar de rivier is niet meer via deze weg te bereiken. We worden via een fisherman’s trail omgeleid naar een andere plek en van daaruit hebben we een korten mooie wandeling naar de rivier. Het water stroomt hard door de bedding en we hebben heel weinig ruimte om onze lijnen te strekken.

De eerste beer laat zijn gezicht zien aan de overkant van de rivier. En Bert komt opgewonden terug van een face to face met een beer 300 meter verder stroomopwaarts. Omdat het werpen niet gemakkelijk gaat besluiten we de beren maar tegemoet te treden. Onder het gezang van “de paden op , de lanen in” vervolgen wij de weg, waarbij we vanwege de hellingen steeds stiller worden.

De route is werkelijk prachtig, maar we raken steeds hogerop en verder van het water. De hoofden worden rood van het zweet, want de zon schijnt, er is geen wind en het tempo zit er goed in. Wat doen we? Toch maar terug, want er is weinig water aan boord en het lijkt er niet beter op te worden.

In de 6^e versnelling gaat het weer terug. En dat resulteert in flinke natte ruggen.

De volgende stek wordt een riviertje wat verderop nabij Comox. We zien op precies dezelfde plaats als 5 jaar geleden een zwarte beer zitten, die zich uit de voeten maakt als de auto stopt. Waarschijnlijk is het jong van toen gegroeid. Onze rit de binnenlanden in eindigt echter na een uur rijden in een doodlopende weg. We horen en zien geen water. Jammer.. Erik rijdt gemiddeld 1 km achteruit en omdat de tijd inmiddels op het klokje 13.00 uur aanwijst, kiezen we voor een korte stop, een volle tank, een kleine hap en de Ash River als rivier die we willen bevissen.

Aan het einden van het Sproatlake ligt deze river en we zien bij de inlaat de zalmen springen. Er staan ook locals met spinnerhengels en we zien nog net een zalm ontkomen aan de haak van een van hen.

Aangekomen bij de Ashriver, zien we zalmen liggen, maar ze liggen er niet opgestapeld. Het zal een hele toer worden hier succes te hebben. Uiteindelijk lijk ik dan toch de gelukkige te mogen zijn die visje kan vangen. Na 2 keer eerder een dreun op de hengeltop te hebben gevoeld, hangt er nu echt een vis aan. Hij laat zich tot 4 keer toe zien , maar dan ligt ie in de stroom en lijkt het net een blok.. Tsjah… Gelukkig hebben we de foto’s nog. We gaan deze dag zonder vis richting home, maar niet zonder eten, want na een korte verkenning komen we uit aan de achterkant van de hatchery en ontdekken enkele flinke zoetwaterkreeften. Paul slaagt erin 2 kreeften te vangen. Die gaan vanavond in de pan.

Het avondeten vieren wij met Kathy en “Knarf”, die ons verwelkomen. Het is weer een 4 sterren maaltijd, die ons allen weer kilo’s doet groeien, vrees ik.. Het is als vanouds weer beregezellig, met ophalen van herinneringen en nieuwe quotes. En het kan niet altijd prijs zijn met vissen.

Morgen hopen we op een herhaling of nieuwe deja vu als we de Nitinat gaan verkennen…

Quote van de dag:

“it isn’t going to sit in your cold clothes”

Dag 4, Oceanfishing, Big Qualicum

Om 6.00 uur word ik wakker. Het ritme lijkt er na 3 dagen langzaam in te komen. Erik en Bill laten de spieren opwarmen door het water in de hot tub. Het regent een beetje maar later op de dag schijnt het op te gaan klaren. Vandaag willen we tijdens het hoge water in Bowser gaan vissen op de coho die nu voor de kust ligt te wachten. De vis verzamelt zich om bij voldoende neerslag de rivieren op te trekken. De plaats is een van de hot spots volgens onze local, Jarret. Onderweg zien we een visarend op een paal in de oceaan zitten. De vogel laat zich graag fotograferen door 5 Hollandse fotografen. Als we aan de kust in Bowser arriveren, is het inmiddels een uur voor het hoogtij. Er is niet veel wind, maar volgens de lokale bevolking, waar we al gelijk een gesprek mee hebben, lijkt het vandaag niet gunstig om aan de kust te vissen. De wind is aanlandig en de golven zijn hoog. Ook de meeuwen lijken te schuilen achter de golven van de branding. Allemaal tekenen van.. Toch maar even een lijntje laten strekken. Wie niet waagt, wie niet wint. Maar als de vlieg van Bas naast zijn lichaam landt tegen de wind in en als Bert bijna wordt verrast door een golf van een meter hoog, vinden we het mooi genoeg en proberen we ons geluk nabij de hatchery van Qualicum. Volgens de locals moet het ons daar zeker gaan lukken.

Het is een mooi stukje natuur. De platen leveren het bewijs. Er liggen gelijk al zalmen vanaf het punt van waar we mogen starten en Paul haakt meteen al een hele dikke chinook in de staart, die zich over de waterval laat zakken. De hengel buigt wel heel ver door en Paul is bang zijn lijn te verspelen. Gelukkig schiet de vlieg los.. Daarna is het rustig Paul , Erik en ik verkennen het traject wat meer stroomopwaarts en Bas en Bert proberen hun geluk net boven de hatchery. We zien zalmen liggen, maar het is niet gemakkelijk om ze tot het aanbijten te verleiden. Ik haak een zalm in de rugvin, die gelukkig ook weer losschiet . Op de terugweg naar de rest van de groep is het dan eindelijk wel raak! Paul haakt een mooie chinook. De dril is mooi om te zien op een rivier. Het beest laat zich een paar keer van alle kanten zien en daarna kan hij op de plaat. Mooi. Vandaag weer vis. Bij de auto heeft ook Bas een prachtige vis gehaakt, die de haak volledig heeft verbogen. De pretoogjes verraden dat ook dat zijn hoogtepunt van de dag was.

We moeten op tijd weer terug zijn want vanavond gaan we naar de club van Bill: the Bulldogs. Die spelen thuis. Eerst even een ouderwetse drive-inn ( J en L) hamburger halen en vervolgens maken we life een hockeywedstrijd mee. Geweldig om dat een keer van dichtbij mee te maken. Het zijn jongens in de categorie van 17-20 jaar, die ontzettend snel spelen. Bill heeft ons de spelregels uitgelegd, maar als je het spelletje niet echt kent is het lastig te volgen. Het letterlijke knokken tijdens de wedstrijd, ziet er grappig uit. Jonge honden die elkaar echt letterlijk te lijf gaan. De reporter komt ineens met een mededeling dat er 5 Nederlandse vliegvissers te gast zijn die ook nog eens flink hebben gestemd op port Alberni in de contest als beste visplaats. We krijgen een luid applaus van de 1700 gasten. De club verliest helaas met 3-2 in het laatste kwart. We leren mevrouw Swinkels in de rust kennen. Het schijnt verre familie te zijn van ons Janneke. Ik scoor in ieder geval de wedstrijdpuck voor de kroeg en voor we het weten is het alweer 2200 uur als we terug zijn. Nog een borrel, een korte evaluatie van de dag en dan taait iedereen af naar zijn nest. Morgen weer nieuwe visdag.

Quote van de dag:

“We went to a fight last night and it ended in a hockey game”