Dag 2, aankomst VI
Midden in de nacht gaat de roomservice…. Het is 2.12 uur. Wie haalt het in zijn hoofd? Bert en ik zijn klaarwakker. Erik slaapt rustig door. 3.15 uur gaat de gong van Bert zijn mobiel af. En wie de berichtenontvanger van Bert kent, die weet dat nu wel iedereen klaarwakker moet zijn. En niet alleen wij, maar het hele hotel op de 3e etage komt volgens deskundigen bij zo’n geluid tot leven. Afijn de geschiedenis herhaalt zich om 4.20 uur, dus besluiten we de vis tv maar even aan te zetten. We zullen in ieder geval op tijd aan het ontbijt beginnen. Scrumbled eggs, worstjes, broodjes, het is er allemaal. Paul is weer helemaal het ventje. Gelukkig maar. Om 8.00 uur vertrekken we met de shuttle naar het vliegveld waar onze laatste kameraad klaar staat om ons te vergezellen tijdens onze vistrip : een Ford expedition, Eddy Bauer….. Voor de leken : veel te groot voor kleine mannen.. En het ergste is dat je in zo’n ruimtewagen ook de risico’s op kwijtraken van spullen vergroot. Het begon direct al met de portemonnee. . Waar hebben we dat verhaal eerder gelezen? Alle tassen leeg, alle klepjes open en dicht, niet buiten de auto, niet in de zakken, maar na 5 x dezelfde plek te hebben bekeken, schijnt er toch nog iets zwarts tussen de stoelzitting te liggen. We kunnen gelukkig verder! Het spreekwoord mannen kunnen niet zoeken hebben we voorgoed uit de boeken geschrapt. We hebben de boot van 10.45 uur en 12.15 uur rijden we het eiland op.
We rijden een half uur naar Ladysmith en ontmoeten Jarret en zijn vriendin, een local die ons de nodige informatie verschaft over de vismogelijkheden in de omgeving. De vliegen die hem tijdens zijn zalmtrips succes opleverden, hebben wij ondanks de 4598 verschillende soorten die we meebrachten, niet in onze dozen zitten… Met de hotspots op een topografische kaart en 24 nieuwe vliegen leggen we het laatste deel af richting Port Alberni. We nemen een laatste rustpauze in Cathedral Cove en de eerste zuurstofrijke eilandlucht vult onze longen. Aaaaaahhhhh, this is it! Een pikzwarte Ferrari die in 3 seconden van 0 naar 100 km raast, verstoort de rust en ontwaakt ons uit ons wegdromen. Het laatste stukje naar de havenplaats van het eiland dan maar.
Om 16.00 uur zijn we in de vliegviswinkel ”Gone Fishing” en alles ligt al klaar. Ook hier laten we ons nog 1 keer verleiden en vullen de laatste open plaatsen van onze vliegendozen op met de nieuwste eilandkillers. Genoeg is genoeg. Op de parkeerplaats ontmoet ik een oude bekende: Brenda! Wat een toeval. Ze zegt dat Bill al bezig is met het voorbereiden van onze welkomstdrankjes: cesar (wodka, limoen,tabasco, peper, selderijzout, worcester sauce, clematojuice (not tomato!). Om 17.30 uur draaien we de Dickson Drive op. En guess what? De schoenen van Erik hangen nog precies daar, waar hij ze 5 jaar geleden had achtergelaten. Wat een kwaliteit. Hij kan ze zo weer aan.
Het weerzien at the Goorts is natuurlijk hartverwarmend. De gastenkamers zien er geweldig uit. Iedereen heeft een eigen bed en ze zijn lang genoeg voor lange Hollanders. Het is te laat om nog een hengeltje te werpen. Morgen gaan we de lijnen strekken. Het wordt de Taylor river, want we worden wel tijdig voor het thanksgiving diner verwacht. Veel te laat zien we ons nest.. Maar wat wil je als het gezellig is vliegt de tijd. En net na middernacht doe ik nog een verrassende ontdekking……..
Quote: “When Erik curls his ears, you know exactly how late it is!”