VVG gone fishing

De helft van de gang is op vakantie en de andere helft heeft vakantie en besluit een bezoekje aan het OV meer te wagen. Ik zeg gerust wagen, want mijn laatste tripjes naar het westen des landes eindigden na een lekkere visdag met vismaten in mooie maar voor mij visloze dagtrips.

We worden ontvangen bij Boomp en mijn flexibile optreden, om als chauffeur op te treden vandaag wordt beloond met een gebakje voor ons allen van de lekkerste en bekroonde bakker van Vught. Mart slurpt zijn koffie snel naar binnen want we willen visse..

Het is volgens de heren zonder navigatie te bereiken. De koeien grazen! Maar er zijn ook kuddes bij die gewoon liggen… Kortom : het kan vriezen of dooien vandaag. Er staat een stevig windje (4-5), het is half bewolkt en ongeveer 20 graden. Volgens de kenners: goede omstandigheden om vandaag een visje te vangen.

Om 14.00 uur bereiken we het OV. We starten bij “het Baardmannetje” en vissen over de dammetjes richting het strand van Oostvoorne. Het blijft voor mij een wat onwennige visserij op zo’n grote plas (meer water dan vis). De doorsteken zijn de beste plaatsen om te proberen, zegt men. En ik probeer me te verplaatsen in de wereld van de regenboogforel. Het barst van de kleine grijze kreeftjes, krioelt werkelijk van het visbroed en er is toch nog veel alg te zien langs de kanten op de bodem. De goudkopjes veranderen na 2 worpen in groenkopjes, dus de patroontjes worden al snel gewisseld in licht zwevende en drijvende imitaties.

Bas heeft een hongerklop en terwijl we wat staan te babbelen, lijkt Paul in de verte vast te zitten. Of toch vis? Aan de bewegingen van Martin te zien en het opspattende water op een meter of 4 buiten de waterkant moet het toch echt “vis” zijn. Als we een kwartier later het punt bereiken, is duidelijk dat Paul zijn eerste bijna 40-er netjes heeft geland, nadat Martin bij het oversteken van de doorsteek een beuk op zijn hengel kreeg. Die vis zwemt nu tijdelijk met het onderlijntje van Martin rond..

Ik loop verder en herken een stuk water waar ik bijna 2 jaar geleden alweer met Martin heb staan vissen. Het lijken wel flats. Mooie heldere stukken water en waden tot bijna 50 meter uit de kant. Het krioelt ook hier van het visbroed. Ik zie echter geen enkele afwijkende vormen in de eenparig door de aanhoudende wind opgezweepte golfjes.

De tijd verstrijkt en we besluiten in het paviljoen een versnapering te gebruiken om de avondsessie goed te beginnen. Bas heeft na de vangst van Paul nog 2 aanbeten gehad. Verder is het rustig gebleven. Op weg naar het terras ontwaar ik aan alle hengels een floating fry.. Het leven is goed aan de waterkant met een pilske, een sateetje, een slaatje, een zonnetje en je vismaten op het terras. Temeer als je beseft hoe anders het ook kan gaan. Een van hodgkin genezende vliegvisser uit Brabant, geniet met ons de maaltijd mee en blijkt later vandaag ook zijn eerste OV-vis op een patroontje van Paul te hebben gevangen. Een ander mens besloot dit weekend een eind te maken aan het aardse bestaan en bleef achter op een diepte van 40 meter in het OV meer. Ondanks sonar is de man nog niet gevonden.

Gesterkt door de verhalen op het terras en de verzorging van de inwendige mens, maken we ons klaar voor de avondsessie. We besluiten de omgeving van de Stormvogel te verkennen en starten bij de eerste doorgang en de steigertjes. Paul ziet een vis draaien en werpt zijn vlieg in de richting van de kolk. De tweede worp in dezelfde richting is voldoende om de vis te laten happen. Hij ziet het gebeuren en doet ons daarvan life verslag. De run die volgt is er een die je van een stevige vis mag verwachten. Even dreigt de steiger roet in het eten te gooien, maar Bas geeft aan dat de vis langs dezelfde weg terugzwemt. Een mooie dril voor het publiek volgt en niet veel later laat de vis zijn staart zien. Deze is zeker 50+. De vis wordt netjes geland, op de plaat gezet en niet veel later zwaait hij ons met die dikke staart ook weer vaarwel. Mooi hoor.

Het gedeelte bij de stormvogel bevat verder veel wier en alleen bij de 2^e doorstroom lijkt een wat dieper stuk mogelijk nog iets op te kunnen leveren, volgens Bas, die zijn zinnen op dat stuk heeft gezet. Martin heeft tijdens een sjekkie moment helaas een kans gemist op vis voor vandaag. Paul en ik besluiten het laatste uurtje nog even aan de andere kant te besteden. Bij het wisselen van zijn vlieg voor een tweede droge, zie ik ineens een flinke kolk op nog geen 3 meter bij ons vandaan op de achteloos in het water gegooide lijn van Paul. Verrek, ze liggen gewoon onder je voeten! Paul ziet ook een kolk. Zou het dan los gaan? 5 minuten verder zie ik een prachtige draai van een vis op nog geen 25 meter, maar tegen de wind in , is dat voor mij te ver en voordat ik de plek kan aanwerpen, ben ik een halve minuut verder. Daarna is het stil. De wind neemt af. Het is nog steeds lekker buiten. De zon is onder. Bij de Stormvogel is het stil gebleven. Het is en blijft zeker als je zo’n prachtige regenboogforel mag haken een belevenis daar op die plas in het voor Brabanders verre westen.

We praten nog wat na en in de auto ben ik blijkbaar stiller dan gewoonlijk. Een dagje OV krijgt ook 100kg hfh aan het einde van de dag stil..

Hfh, 5-8-10

naar de foto’s

naar de video

naar de muvee

Wat kun je nog doen in de zengende hitte…

Ik hoor u denken: “een VVG-er op 2 juli 2010 langs de waterkant, met om 16.00 uur de kwartfinale van oranje en temperaturen van tegen de 35 graden?”. Jazeker. De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Dus op het heetst van de dag trekken Erik en Hans erop uit om alle viswetten te tarten.

Onderweg naar het haventje van Streijensas zien we het kwik van de digitale gradenmeter buiten opkruipen naar 34 graden.. Gelukkig staat er nog een aardig briesje vanuit het westen. De reistijd met tunneltol bedraagt net geen uurtje. Een grote gestalte met witte hoed heet ons welkom. Vanmiddag zijn we te gast op de boot van Ruud, een vismaat van Erik, die al veel water op de wereld heeft gezien en ons vandaag de oevers vanaf de waterkant wil laten zien. We laden het ruim met onze visspullen en een kwartiertje later trekt Ruud , nadat hij eerst ervan verzekerd is dat wij beiden goed zitten, het handeltje van het gas even wat verder open.

De 200 pk-tjes van de beroemde motor (overgenomen na 100 draaiuren voor de Film van……?) laten een wit schuimend spoor achter en 4 klappen op een paar flinke golven later is de stoel waar ik een seconde daarvoor nog zicht over het water had, is tot in de laagste stand naar beneden gezakt door de bijna 100 kilootjes van HfH..

De wind waait woest door onze haarbossen.. en de opmerking : ”Stop je petje maar even weg..” , blijkt niet voor niets te zijn geweest. In een mum van tijd zijn we bij de kribben gerecht gekomen waar volgens Ruud altijd vis zit. En de vismeter geeft inderdaad vis aan in de poelen die Ruud eerder al eens heeft verkend. Deze poelen leveren, ondanks variatie in het vissen: drijvend met dikke grote zware nimfen, zinkend met streamers en trollend met jerks helaas geen vis op. We vertrekken naar de uitstroom van de Amer centrale en zien het water nu eens van een andere kant. Het water laat tot nu toe nog geen enkele spoor van aanwezige vis zien. De vismeter van Ruud wel, maar ook de uitstroom levert, ondanks het stromende water geen vis op. De temperatuur van het water aldaar: ruim 28 graden!

Grappig dat je nu de plaatsen waar je normaal je vlieg niet kunt presenteren zo makkelijk kunt bereiken. En net als Ruud aangeeft dat we een rondje Biesbosch zullen maken en mijn lijn een tijdje beneden heeft gelegen, laat een baars zich toch nog verleiden en vergrijpt zich aan mijn stijgende rood-witte streamertje : “vis!”. Waar roept Erik en speurt tot drie keer toe het water af, terwijl ik de baars heen en weer laat spartelen in de lijn van zijn gezichtsveld. Afijn als iedereen deze voor de Nederlandse wateren prachtige roofvis heeft bewonderd en de vis het water weer opzoekt, vertrekken we richting de Biesbosch.

Prachtige waterkanten, windstil…, stijgende temperaturen, stekende dazen, waterlessende Schotse Hooglanders, blote buiken van zonminnende watersporters, en om 16.00 uur zetten we de radio aan in dit prachtige stille natuurgebied. Doordat de wind is weggevallen, zweten we ons werkelijk helemaal suf. Nederland staat achter. Het vocht is met bier, water en witte wijn bijna niet aan te vullen. En onze verwoede pogingen om vanuit de waterkantjes dan misschien nog een snoek te verschalken leiden uiteindelijk tot 3 keer “vast!”, in plaats van “vis!”.. We kabbelen voort door dit prachtige stukje Nederland en als Nederland dan ook nog 2 keer scoort en we dus weer een ronde verder zijn, houden we het niet meer uit. De dieptemeter begeeft het ook nog onder deze temperaturen. We leggen aan bij een strandje en de reserve zwembroeken van Ruud wassen we schoon met het verkwikkende water van de …. Dit is wel verrukkelijk hoor! Een lekker koel biertje erbij en dan besluiten we nog even snel de kribben te bezoeken. Onderweg zien Ruud en Erik nog een schooltje roofblei. Even casten levert niets op. Op topsnelheid en daarom in een mum van tijd zien we de kribben verschijnen, als Ruud in zijn enthousiasme nog even een paar sprongetjes neemt… 3 flinke klappen en veel spatwater over onze lijven later, lijkt het voor Ruud de normaalste zaak van de wereld te zijn. . . Gelukkig geen schade. We vissen de plekjes af. Er ligt wel vis maar vooral diep. Ik ben bang dat we die diepte niet helemaal halen. We varen weer terug, want de lucht betrekt en een enorme Cumulus congestus doet vermoeden dat er straks het nodige onheil op het programma staat. Erik laat ongemerkt nog even ontvallen dat iedere keer als hij met mij meegaat op een vistrip, hij met een blank naar huis kan afreizen..

In de haven aangekomen, 150 meter voor de ligplaats zie ik in de voorlaatste bocht voor het eerst oppervlakteactiviteit! “Erik! Die droge erop!” Door de adrenaline raakt zijn lijn eerst nog even in de war, maar even later scheert die toch precies naar de plaats van de kringen en… verdwijnt de vlieg onmiddellijk in de bek van een…… roofblei! – tje, maar toch!

Gelukkig. Iedereen zijn visje op deze trip. De school met visjes wordt verstoord door de aanval van een veel grotere roofsoort. Mijn pogingen met de streamer leveren geen resultaat. De minute vliegjes des te meer! We vangen allebei roofblei van tussen de 15 en 20 cm lang. De vissen blijven een half uurtje actief en zijn dan plotseling weer verdwenen. Mijn nieuwe voor mijn verjaardag gescoorde RP-elletje is geen maagd meer.

We leggen aan , hebben 30 litertjes brandstof vandaag verbruikt, drinken nog een pintje op het terras van de haven, waar we de trip met een heerlijk briesje beëindigen. Ruud bedankt!

Dat kunnen we met recht wel zeggen, als we de afgelopen dagen terugblikken.

Om 8.45 uur vertrekken we na een bakkie leut op aandringen van de gids naar Duitsland. “Geen stress heren, we gaan gewoon lekker op ons gemakske vissen. Alles beter dan vandaag op unne vrijmarkt rondhangen!”, aldus onze gids. En wat de gids zegt, is natuurlijk waar.

In Boxtel komt Mart erachter dat hij zijn fototoestel is vergeten… Hebben we dan toch iets van het “Martens-virus” aan boord..?

We pauzeren bij een blijkbaar het bekende pompstation en ik ontmoet een paar vriendelijke Duitsers. Nee echt! Ik heb even nodig om dat te beseffen voordat we weer verder rijden richting Stadtkyll. Arrivé um 11.30 uur. Bij de schoenmaker wordt onze gids warm onthaald door de vrouwelijke bediende van de winkel. Erik ziet dat zijn vlieg van oktober weer is te verkrijgen en schaft er enige aan, die wij natuurlijk als “klant”straks aan de waterkant van hem kunnen overnemen. Bij Martin verschijnen wat zweetpareltjes op het voorhoofd. Hij blijkt zijn vergunning te zijn vergeten? In ieder geval zit het niet in de 5 cm dikke stapel papieren van Nederlandse en buitenlandse watertjes. Met het zweet tussen de billen en de meest charmante houding weet ook hij de vrouwelijke bediende te overtuigen dat hij wel degelijk ergens dat papiertje moet hebben en kan hij na uitstekend onderhandelwerk van onze gids ook voor dezelfde 25 euro 2 dagen vissen.

Paul sms’t dat het water iets lager staat dan normaal (gemiddeld 60 cm) en dat we mogelijk een buitje krijgen. Het thuisfront leeft mee. Ik zal het deze trip wat sms en telefoon betreft wat rustiger hebben, want ik heb een ander mobieltje bij me waar de telefoonnummers van mijn vismaten in ontbreken..

We checken in en proeven eerst even het blonde Warsteinse goud in ons onderkomen voor vandaag en morgen. Dit blonde goud smaakt echt verrukkelijk, we checken in en kunnen tot 2100uur nog eten. De keuken sluit 21.30 uur.

Eerst nog even pinnen want Mart is zijn geld vergeten….. (hij vormt op deze manier werkelijk een waardig vervanger voor Mc Brutus en is tevens zichzelf!) en dan leidt onze gids ons naar de eerste stek van de middag (los 2 ).

Het weer: droog, winderig west 3-4 , half bewolkt, 14 graden.

Ik kies ervoor om te beginnen met de combinatie: nat (magenta) en nimf (goudkop hares-ear) en hoopvol starten we ons visavontuur. De Kyll is qua stroom toch wel vergelijkbaar met de Wisserbach, vind ik, waar we vorig jaar rond deze tijd de omgeving onveilig maakten. De omgeving is zeker zo mooi en omdat het vistraject (7 km) wat langer is, is er voor 3 mensen genoeg viswater. Als Mart en Erik hun patroontjes te water laten, loop ik eerst nog even wat verder door en zie ik tot mijn vreugde de vis waarvoor ik dit weekend gekomen ben: de thymallus thymallus, de vlagzalm. 3 mooie vlagzalmen van ca. 30 cm zwemmen vlak onder mij rustig in het water en dansen mee op de deining van de stroming. Mijn adrenaline stijgt. Ik kan hier van geen mogelijkheid die vissen bereiken en gebaar Mart dat zijn worpen mijn richting uit moeten komen. Omdat deze stek voor 3 ‘te veul’ is , verplaats ik mij verder stroomopwaarts. In een riffeltje dat uitkomt op een plek onder een boomwortel onder de waterspiegel, haak ik mijn eerste bruine forelletje. Wat een mooie vis is dit toch. En zo klein als ie is zo fel laat hij de hengeltop buigen. Dit is samen met de omgeving en je vismaten, waarvoor je 2,5 uur reistijd overhebt. De eerste vis gaat bij mij traditioneel op de foto.

Hij is gelukkig nog net iets groter dan mijn (bij het VVG bekende feit) enorme ruim metende handen… De kop is eraf, hopelijk volgt er nog meer. Ik zie verder nog geen kromme hengels en loop richting de stenen brug, waar een diepe langgerekte poel opduikt. De verschillende kringen die ik zie,verraadt dat hier vis aanwezig is.. Ik plaats de nimf-nat combinatie ongeveer een meter verder dan waar ik de kring zag en de lijn strekt na een paar seconden ineens… Ik sla aan en een mooie kopvoorn, heeft zich verslikt in het patroontje waar Bert een rotsvast vertrouwen heeft en ik ook steeds vaker mijn visjes mee vang! Een mooi dril volgt en het visnet van Bert is nog maar net groot genoeg. Deze gaat ook op de plaat. Het is mijn grootste kopvoorn schat ik tot nu toe. Martin heeft op de plaats waar ik de vlagzalm spotte, ook een vis gehaakt. We vissen kop over kop en de middag vliegt als je het naar je zin hebt.

Ik maak kennis bij de diepe poel bij de betonnen plaat, en met de mooie meanders in het stuk erna tot aan de houtzagerij. Hier daar is het een kruip door , sluip door en onmogelijk om een lijntje uit te zetten. Daar zullen ongetwijfeld de grotere jongens liggen. Op de bevisbare stukken vang ik nog wel een paar mooie bruine forellen. Ik geniet van de omgeving en als ik op een grote boomstam even bijkom van mijn inspanningen, merk ik dat ik het geleende netje van Bert ben kwijtgeraakt… Verdomme. Zal ik het kruip en sluipdoor evenement nog een keer van achter naar voren moeten uitvoeren. Ik bel Mart en Erik en samen lopen we mijn route zo goed mogelijk terug. En je raadt nooit waar Martin het net weer terugvindt:

….. Afijn. Na zoveel geluk vinden we het tijd voor een korte pauze.

We keren terug en we merken dat het zonnetje al heel wat kracht begint te krijgen. Het verloren zweet wordt met een biertje, met hulde aan de vinder van het net, aangevuld en vanuit het hotel vissen we daarna door tot aan de invallende schemer. De boer met de stier (voor insiders) heeft zijn stier gelukkig op stal. Een mooi stukje van Los 2 wordt vervolgens afgevist. Enorme boeggolven vanuit de kant op 30 meter verraden dat hier grote forellen hun thuisbasis hebben, maar dat deze zich ook heel lastig zullen laten verrassen. Ik vang nog een mooie bruine forel in een meander bocht en verlies mijn laatste zware goudkop hares-ear aan een tak onder water in een diepe poel.

Bij het invallen van de schemer, besluit ik nog een poging te wagen bij de brug achter het hotel. De jongeren van het dorp hebben in een weiland de meiboom geplaatst en luidde muziek en fusten bier omlijsten het decor dat hier jaarlijks wordt gevierd.

Ik neem de tijd voor het afdalen en het benaderen van de plek waar ik vanaf de brug vanmiddag de vissen zag zwemmen.

Ik zie geen oppervlakteactiviteit. Dan maar op goed geluk. Ik vis met een red tag goudkop natte vlieg en plaats de vlieg net te kort achter de plaats waar ik hem wil hebben. De tweede worp levert ook niets op en dan, bij de derde worp zie ik mijn lijn ineens weglopen. Ik hef mijn hengel en de vis hangt. En gezien het bonken en de kromming van mijn #4tje, is het een mooi vis! De dril is mooi, de haak in de hoekmond van de mooie maat kopvoorn en de vis laat zich onder water nog even fotograferen, waarna hij/zij met een flinke staartslag weer het ruimer sop kiest. Wat een mooi einde van een mooie dag.

We vieren deze dag en brengen een toast uit op onze gids. Iedereen heeft vis gevangen of gevoeld, dus waarlijk een dag om in te lijsten. Met Biefstuk en XXL-schnitzels en opnieuw zeer vriendelijke Duitsers, waarlijk voor mij een openbaring, en een paar flinke pinten besluiten we dag. De schnitzel is voor Mart een maatje te groot en waar hij zich vorig jaar in de Wisser stuk heeft gevist, heeft hij zich dit keer stuk gegeten.

We betalen 10 euro teveel en zeer gemakkelijk wordt dit als fooi door de vriendelijke bediende geïnd. Dat is dan inclusief het mooie bierglas, vinden wij. Welterusten…..

Bij het ontbijt worden we verrast door heerlijke lekkernijtjes en door de voorgevel van de bediening. Steeds als ze achterlangs loopt krijg je de neiging je stoel wat naar voren te schuiven. Volgens Erik viel het gesnurk van ons wel mee vannacht… We hebben van de feestvierende jongeren niets meer gehoord. Om 6.00 uur wel de klokken horen luiden, die de nationale feestdag voor de Duitsers inluidde. Op dat moment vroeg ik Erik naar de tijd. Mogelijk hebben we ons verslapen? Het blijkt 6.00 uur. “Verdomme “, zegt onze gids,” ik had net beet en dankzij jou heb ik nu ook deze vis verspeelt”.

Onze gids loodst ons vandaag richting Los 1. Het weer is goed. Minder wind, half bewolkt met een zonnetje erbij en veel insecten in de lucht. Vandaag een dag voor de droge vlieg?

We rijden naar de brug, halverwege het traject en zien voor de brug al mooie kringen in het water. Een mooie plek voor onze gids om te starten. Martin en ik starten iets verder stroomopwaarts. Als ik Martin tegenkom lijkt hij goed op kleine CDC vliegen te vangen “Ik heb er al 5 gepakt op de droge vlieg” en demonstreert op zijn knieën in het water zijn vliegviskunsten.

Ik loop wat verder en zie ook wat kringen bij een overhangende tak net 10 meter achter een riffel in een stiller stuk van het water. Voorzichtig benaderen, een droge klinkhamer erop en de 2e worp is voor het forelletje van 16 cm net teveel van het goede. De vlieg wordt nog een keer gemist en dan is het weer stil op de plaats. Ik loop verder maar kom verderop een visser met werphengel tegen en nog verder staat ook iemand in het water. Deze vrije dag trekt meer vissers naar het water. Ik wandel terug en zie een heftig gebarende Martin aan de overkant. Een groep van 8 kopvoorns kruist wat heen en weer in een dieper deel van de Kyll. We gidsen elkaar om beurten en proberen met verschillende vliegen de aandacht van de voorns te trekken. De killer bug lijkt succes te krijgen, maar verder dan een mogelijke korte aanbeet komen we niet. Wel een mooi gezicht zo’n groepje met van die grote vissen. Maar ook hier geldt dan weer de uitspraak “ze zijn niet voor niets zo groot geworden…”.

Terug bij de auto stappen alweer nieuwe vissers uit en stroomafwaarts staat er nog een. Voor dit stuk echt teveel. Onze gids toont initiatief en geeft aan dat de lunch iets eerder start dan gepland. Om 12.00 uur zitten we dus aan de bratwurst met mosterd en Bitt-pilsner of cola. De stemming is goed, het weer dito en de gids vraagt naar onze interesses voor de laatste sessie. We pakken weer een stuk dat nieuw is voor ons allen (los 1:vanaf de ijzeren brug richting Aral).

Het weggetje dat de gids uitkiest eindigt echter op een boerenerf. Maar blijkbaar kent de gids hier iedereen, want na een kort gesprek met Von Loehr geeft ook deze uitermate vriendelijke Duitser aan dat op zijn erf kan worden geparkeerd.

We vissen in de zon en genieten van de dag, ontdekken nog een mooie poel en vangen verder geen visjes meer. Het weer slaat om, het dreigt te gaan regenen , maar de druppels blijven nog weg. We verkassen naar Los 2 en krijgen dan met het venijn in de staart te maken, m.a.w. te maken met de meest onvriendelijke Duitser van heel Duitsland, die zijn weiland beschermd zoals hij zijn zitkuil aan Noordzeestrand zou beschermen. Als lap op een rode stier zo reageert deze man op een vliegvisser die over het prikkeldraad heen zijn territorium binnenwandelt. De stier van de boer die Paul Erik en Bas eerder aantroffen tijdens hun trip naar de Kyll is hier niets bij! We zijn hierna helemaal van slag, vangen geen drol meer en ik verspil in de hoek waar ik gisteren nog een mooie forel haakte, mijn enige kans op een visje deze middag. Het is mooi geweest. We hebben een paar mooie dagen gehad, en zijn weer een prachtige ervaring rijker. En net als we ons hebben omgekleed laat het luchtruim de eerste echte druppels neerdalen op het dal van de Kyll. De vriendelijke Duitsers wenen om het vertrek van de VVG.

Aufwiedersehen!

En dan volgt nu een schriftelijke reactie van Martin Westbeek:

Dat was dus k.t.

Sta je in Duitsland bij de schoenenzaak voor lul met zonder Fünfjahresschein tussen je overigens geheel complete set papieren. Maar goed, heel onduits mocht ik toch uit vissen gaan. Heerlijke dagen gehad, fijn gevist in prima gezelschap. Eenmaal thuis aangekomen alles doorzocht, maar geen FJS. Heb ik – sukkel – die dan samen met de oude vergunningen 2009 weggemieterd? Dat zal toch niet… Nou, dan binnenkort maar een nieuwe aanvragen, als ze die tenminste nog uitgeven. Ik heb gehoord dat er alleen nog nieuwe éénjarige afgegeven worden. Fünfjahresscheine zijn er alleen nog voor de bezitters van een bestaande FJS.

Intussen gaat hier het ruimen in voorbereiding op de verhuizing gewoon door. Het is tenslotte vakantie, dus tijd zat. Dus ik had hier een kastje met wat zood waarvan minimaal de helft weg kon. Ik sorteren en schiften en hé – wat is dat? Een zakje vaatwasmachinezeep. Ooit eens van Bertus gehad voor het wassen van palingvellen. Trouwens, palingvellen… daar heb ik nog drie zakjes van in de diepvries. Die kan ik ook wel even ontdooien, schoonmaken en opspannen. Het is tenslotte vakantie, dus tijd zat. Nou, eerst maar dit kastje. Helft weggedaan op de stapel oud vuil. Andere helft was nog wel te nuttig om weg te doen. Bewaren dus. Dat kan trouwens wel in de opslag, bij de andere zood die daar staat. Maar ja, voor zo’n lullig beetje ga je niet rijden. Dan pak ik gewoon die andere twee grote kasten ook even beet. Dan rijd ik tenminste met een volle lading richting opslag. Dus andere kasten ook uitgeruimd. Het is tenslotte vakantie, dus tijd zat. Weer de helft zood en de helft nuttig. En veel papier, van het soort dat je niet gewoon weg kunt doen maar dat door de shredder moet. Dus geshredderd. Dat leverde weer een zak op die naar de Oisterwijkse afvalberg kan. Maar met één zo’n zakje rijd ik niet. Dus eens verder zoeken in de kasten onder het bureau. Een oud kopieerapparaat – kan weg. Een oud toetsenbord – kan weg. Oude snoeren – kunnen weg. Diskettes – stenen tijdperk, kunnen ook weg. O, en dat eerste kastje dat nu leeg is, dat kan ook weg. En dat andere kastje is nu ook overbodig. Tenminste, als ik een plaats vind voor de printer die erop stond.

Dus een plank tegen de muur monteren voor de printer. Het is tenslotte vakantie, dus tijd zat. Eens kijken – o ja, de opslag. De spullen klaargezet. Ook nog wat boeken van boven meegenomen. En twee boxen van een stereo. Als we daar toch zijn gelijk maar eens kijken of we niet een kleinere ruimte kunnen huren. Die grote krijgen we nooit vol en een kleinere scheelt maandelijks toch weer wat dinero’s. Kleinere ruimte huren was mogelijk. Dus een kleinere ruimte uitgekozen. De zood doos voor doos en krat voor krat samen met Jasper (die we eerst naar de uni hebben gebracht en later weer hebben opgehaald – het is tenslotte vakantie, dus tijd zat) uit de grotere ruimte naar de kleinere verhuisd. Nu ik er toch ben… voor de Flyfair heb ik nog een vliegenstandaard nodig. En een petje van mijn sponsor en die zitten samen met wat vellen en veren in een van de kratten in de opslag. Toch maar even zoeken. Daar is hij al. Maar hee… wat is dat blauwe ding daar? De FJS. Hier was-ie dus. Had ik hem toch niet weggegooid. Ben ik toch geen sukkel. Drijfnat van het sjouwen naar huis. Even bij een bak koffie mijn nu schone, gesorteerde en veel legere werk-bind-muziekhok bewonderen. Ach, daar staat dat zakje met vaatwaspoeder van Bert nog. Vaatwaspoeder? O ja, palinghuidjes. Ho – palinghuidjes… die zijn nu ontdooid, dus die kunnen niet wachten. Toch maar even beetpakken. Het is tenslotte vakantie, dus tijd zat. Vellen in een emmer, poeder van Bertus erbij, wassen, wassen, wassen, sorteren, binnenstebuiten keren en opspannen. Weerzinwekkende klus eigenlijk. Enfin. Platen met vellen de schuur in. Best nog koud, buiten. Wat? Tien uur? Nu al? Tijd voor een wijntje. Morgen nog een paar drempels lakken. En een muurtje witten. Het is tenslotte vakantie, dus tijd zat.

Maar mijn FJS, die heb ik terug.

Mart