Wat doet de VVG-er na en dagje stevig blanken?

Wat doet de VVG-er na een dagje stevig blanken?

Die vraag stelden wij ons vanmiddag terecht af, nadat we op vrijdag, met een sterk wisselende barometer , noordenwind en sterk dalende temperaturen toch op snoekjacht waren getogen rondom de watertjes van Son en Breugel.

Soms kriebelt het gewoon en trek je er met je hengel toch op uit, waarbij je alle tekenen van de natuur negeert..

We zagen nog wel een mooie snoek liggen. Maar die schrok van nieuwsgierig voorover gebogen gestalte van Bas. En zeg nou zelf…wie schrikt daar nu niet van. Een fraaie boeggolf achter een wegschietend gevaarte van 60 cm was de enige actie van de dag.

Vanmiddag dus eerst even een strak plan. De omstandigheden waren iets gunstiger. De wind vanuit het noordoosten, temperatuur 6 graden boven nul, en zo nu en dan een heerlijk zonnetje aan een strak blauwe hemel.

Op weg naar het water van de middag, heb je het met je vismaat kort over de dag ervoor en komt het gesprek even op het bockbier terecht, dat er weer is. Die opmerking leidt tot een korte tussenstop in Cromvoirt. We laden een lekker bockbiertje in en beloven elkaar dat we die pas open maken als we vanmiddag vis hebben aangeraakt.

Laat er nu net een viskar in de buurt staan….

Onze trip is nog voor we water hebben gezien al geslaagd!

De omstandigheden zijn niet echt optimaal. Er ligt veel blad in het water. De eerste vorst vannacht heeft talrijke bladeren doen besluiten zich los te maken van een seizoen gebondenheid. De streamers kleuren mooi in het heldere water. Als de snoek los is moet ie toch zeker een keertje zo’n mooi, fel patroontje willen pakken. We bevinden ons deze middag in een prachtig schilderij en een bond palet van kleuren siert de bosranden. Het is herfst, maar met het zonnetje op de rug, de ijsvogel scherend over het water en de paddenstoelen in vol ornaat, is het echt een mooie middag.

En gelukkig! Wie het kleine niet eert, is het bockbier niet weert. Een mooi gaaf klein snoekje, kan het dan toch niet laten, om de streamer van mij aan te vallen. Gelukkig blijft de schade voor de vis beperkt tot een kleine piercing in de bovenlip. Hij zwaait boven land parmantig met zijn staart en kiest dan vrolijk weer het ruime sop. Ons tevreden glimlachend achterlatend.

Onze missie is geslaagd. De flessen worden van hun dop ontdaan. Een zilverreiger verschiet van het ploppen van de kronen en laat het prachtige wit van zijn vleugels zien. Het geestrijke water glijdt door onze kelen. “Proost!”

HfH

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *