Tagarchief: floating

Vancouver Island october 2005, Canada.

Zoveel "H-S" momenten heb ik nog niet meegemaakt maar 1tje staat me nog helder bij.

Patiënt belde zojuist af dus ik heb even de tijd om dit gebeuren op papier te zetten

We schrijven oktober 2005 een mooie dag aan de Nitinat river op Vancouver Island, Canada.

We waren met vijf gelijkgestemden op een visvakantie. Overigens een onvergetelijke, geweldige tijd gehad.

’s Morgens vertrokken we in onze dikke 4X4 op weg naar de rivier die ons die dag zalm zou gaan opleveren.

Eenmaal aangekomen en de hele zut uitgepakt, hengels opgetuigd bleek ik mijn waadpak vergeten te hebben, lulhannes, nou ja dan maar zonder. Ik had mijn wandelschoenen aan dus ik kon zeker tot enkeldiepte waden.

Over een smal berenpad (want er zijn daar in de bush weinig wandelpaden) moesten we tot aan de rivier kunnen komen, althans volgens de stafkaart die we geraadpleegd hadden.

Binnen tien minuten stonden we aan de oever van de Nitinat. Dat viel dus dik mee.

"Pfoeh der staan hier wel veel beren" vertelde een van mijn maten totaal overbodig want ook wij zagen dat er een stuk of zes ‘collegavissers’ probeerden een zalm te vangen. Overigens doen zij dat veel sneller, beter en effectiever dan dat wij plachten te doen.

Als we een beetje bij elkaar bleven en ons wat rumoerig en bombastisch zouden gedragen schoven de beren vanzelf wel wat op, zo wisten we uit ervaring. Wat we ook uit ervaring wisten was dat waar beren aan de waterkant stonden er op dat moment op die plaats in de rivier altijd zalm zat.

Zo gezegd zo gedaan en na zo’n tien minuten begonnen we te vangen. De ene Chinook na de andere Chum. We stonden ondertussen zo’n <metricconverter productid="30 meter" w:st="on">30 meter</metricconverter> uit elkaar te vissen.

Paul als eerste in de rij daarna Hans, ik zei de gek, Bas en Erik sloot de rij af.

Plots riep Paul: “Mannen opgelet daar komt een beer aan” en ja hoor een behoorlijke beer kwam langs de oever onze richting op gelopen. Paul en Hans namen het zekere voor het onzekere en liepen zo’n meter of dertig het water in zodat de afstand tussen de naderende beer en henzelf toch nog overzichtelijk en dus betrekkelijk veilig bleef. De beer kwam steeds dichterbij langs het struikgewas wat zo’n meter of vijf van de waterkant af lag.

In deze situatie miste ik mijn waadpak pas echt, ik kon niet verder de rivier in als dat de schachthoogte van mijn schoenen toeliet. Ja…. Ik kon nog een metertje winnen door op wat stenen te balanceren maar ondertussen had ik al natte voeten en de beer bleef maar naderen.

Sodeju……………….. BEET. Ik stond met mijn schoenen vol water op wankele stenen en een beer op zo´n twintig meter een zalm uit te drillen.

Nou ja uit drillen………. Het risico van materiaalbreuk incalculerend hees ik dit beest richting topoog. Nog nooit heb ik zo snel een zalm ´getaild´ onthaakt en terug gezet. REANIMEREN ?????  ZOEK HET FF LEKKER ZELLUF UIT.

Met een zwiep die me bij de Olympische Spelen in Peking zeker een medaille had opgeleverd belandde de zalm, ver weg van mijn plaats van onheil, in het water. Ik had er immers geen zin in om met een beer het eigendomsrecht van een zalm te betwisten.

Ik begon het overigens behoorlijk warm te krijgen want de beer naderde gestaag langs mijn oever hij bleef maar lucht snuffelen. Beren schijnen heel slecht te zien maar des te beter te ruiken.

Bas begon ook steeds verder de rivier in te lopen, de schijtluis. Maar als een echte paparazzi wist hij wel dat de volgende momenten eeuwigheidswaarde zouden kunnen hebben.

“Hee Bert hou jij even mijn blikje Red Bull vast dan maak ik een foto van jou met de beer dicht bij je” Hij gaf het blikje aan mij en wist niet hoe snel hij weer verder de rivier in moest komen weg bij die stumper op de keien en de beer.

Het is maar goed dat Bas een digitale camera had met een flinke geheugenkaart want in het analoge tijdperk had hij, met deze inspanning zo een paar rolletjes vol geschoten.

De beer bleef maar dichterbij komen en snuffelde steeds meer met zijn neus in mijn richting.

Toen rook ik het ook………………………. Die Red Bull verspreidt een weeïge zoete lucht.

Die beer had dat natuurlijk ook geroken.

NONDEJU WEG DAT SPUL……….. MILIEU ?????? AMME REET .

Met een zwiep, waarvan de afstand me zeker goud zou opleveren in Peking verdween het blikje ver van me weg in de rivier.

De beer was me tot op zo´n meter of acht genaderd, mijn maten zeggen dat het een meter of vijftien was. Maar op de afstand waarop zij stonden kon je dat nooit juist inschatten.

Canadezen vertelden later dat je pas dicht bij een beer staat als je hem kunt ruiken.

Nu ik kan je vertellen dat deze beer zijn tanden die ochtend niet gepoetst heeft en dat een deodorant geen overbodige luxe is voor hem.

Na een tijdje (Ik schat een paar uur, mijn maten zeggen een paar minuten) sukkelde de beer verder langs de rand van het struikgewas en de oever, weg van mij.

PFFFFFFFFFFFFFFFF. Die was weg.

Toen pas kwamen mijn maten, de helden, mij de steun betuigen die ik de momenten daarvoor zo ontbeerde. “Yooh Bert je bleef wel kalm zeg !!!!!!!!”

Ik vertel dit verhaal nu met veel bombarie en grootspraak maar neem maar van mij aan dat er tijdens dit “H-S” moment liters zweet door mijn bilnaad gutsten.

Gr

Bert Martens