Scotland 2015, the story behind the story.

Aaaah..  Nondeju.

Maak ik de mannen nu wakker of wacht ik tot morgenvroeg ? Nee dit is niet normaal meer. Ik maak ze nu wakker………………………………… Hierdoor achteraf misschien wel een nieuw WR gevestigd.

 

Afgelopen februari hebben we als VVG meegedaan met een veiling  tbv “The Scottish Salmon Trust” of zoiets. We boden mee op het kavel, een week onderdak en visrechten van/op de Inverpolly lodge, de plaats in Schotland waar een aantal van ons al jaarlijks hun visvermaak beleven en waar we elk jaar een gevoel van ‘thuiskomen’ hebben. Nu, jullie zullen het al raden;  We waren de hoogste bieder en dus mochten we de laatste week van juni naar Schotland om te proberen ons vermaak  te zoeken  op riviertjes, Lochs en op zee, hoog in the Highlands in ‘the middle of nowhere’.  We gingen met zes VVG leden naar een accommodatie voor 18 personen dus  aan ruimte geen gebrek. Omdat de dichtstbijzijnde supermarkt al gauw op zo’n 50km afstand ligt hebben we al veel in Nl gekocht, klaar gemaakt en ingevroren meegenomen. Hoe kunnen zes mannen twee grote auto’s van de middenklasse zo verschrikkelijk volstouwen met van alles wat we, misschien, nodig hadden of wel konden gebruiken. Een helikopter zou in deze contreien een handig en wellicht onmisbaar transportmiddel zijn, en blijken te zijn.

Ik schrijf dit nu vrijdagmiddag, de dag voordat we weer op huis aan gaan. Gisteren ben ik met een taxi terug gekomen en de mannen gaan nu nog voor de laatste keer de zee en loch Sionascaig op. Ik blijf gewoon thuis. Zij wilden me eerst niet alleen thuis laten (ik wist niet dat Janneke’s  sterke arm en wil tot in Schotland reikte) maar ik heb ze verzekerd dat het goed met me ging en dat ze rustig nog een lekker middagje kunnen en moeten gaan vissen. De mannen, je vismaten, konden het toch niet laten om, onder het mom van “ach dan hebben we vanmiddag wel een paar keer contact” een walky-talky achter te laten, voor het geval dat.  Tsja achteraf zie je dat mijn keuze van vrienden en vismaten een goede – was. Niet alleen door dik maar ook door dun staan ze naast je. Met hun daden en typische mannenhumor, waarvan vrouwen niets maar dan ook niets begrijpen maar wat een extra dimensie aan de hele schotlandbeleving geeft.

 

Afgelopen maandag, de eerste visdag, besloten Hans, Onno en ik om op zee pollak te gaan trekken. Heerlijke visserij om je #10 tot in het handvat krom te zien en voelen gaan. Een betere workout kun je als vliegvisser bijna niet voorstellen. We hebben die middag dan ook  voldoende gevangen om een keer of twee vis te eten en fileetjes in te vriezen voor thuis. Ondanks de 17* was het door de wind nog vrij koud. Om een uur of vijf gingen we op huis aan. Hans bracht de boot weg, Onno maakte de meegenomen pollakken schoon en ik sjouwde onze spullen naar de auto.

 

SAMSUNG CAMERA PICTURES

Terug bij de boothelling aangekomen voelde ik wat pijn in mijn maag welke na zo’n tien minuten alweer verdween. ’s Avonds heerlijk gegeten van de thuis al voorbereidde, groentesoep en babi ketjap. Na het eten nog even een wandelingetje gemaakt naar zee en wat bruinvissen gespot, wat achteraf bezien droogvallende keien waren. Den dju, toch iets verkeerd gegeten want mijn maag begon weer op te spelen. Maar ook deze keer trok de pijn na een kwartier of wat weer weg.

Op de lodge een paar biertjes en 2 whisky’s gedronken om tegen elven naar bed te gaan, want ik was best wel moe. In bed kreeg ik weer last van mijn maag de pijn zat achter mijn borstbeen. Nou dan maar een paar rennies en wat drinken. Maar gaande weg nam de pijn behoorlijk toe en om en uur of half drie, nog geen oog dicht gedaan, besloot ik Onno, die ook beroepsmatig een medische achtergrond heeft, wakker te maken om te overleggen wat te doen. “Onno het gaat niet goed met me. Ik denk dat ik het best wel eens aan mijn hart zou kunnen hebben” “Weet je  het zeker, zou het ook niet je maag kunnen zijn?” “Ik denk het niet, wat is wijsheid om te doen?”

 

Tsja, wat doe je op zo’n moment ? Je zit midden in de nacht met een wellicht groot lichamelijk probleem en daarbij zo’n 60km van de dichtstbijzijnde hulppost af welke op dat moment gesloten is en niet meer is dan een veredelde dokterspost. Inverness, waar het dichtstbijzijnde ziekenhuis is, ligt op een kleine twee uur rijden hier vandaan. Onno besluit om Hans ook wakker te maken om tot een betere overwogen beslissing te komen maar door het gestommel zijn ook de andere mannen wakker geworden.

Na ampel beraad wordt er besloten om het Schotse 112 te bellen en hen ons dilemma voor te leggen. Telefonisch wordt ons toegezegd dat er een ambulance naar ons toekomt die de zaak dan nogmaals naar zijn merites zal beoordelen. Na een dik half uur arriveert de ambulance en na mijn verhaal gedaan te hebben wordt ik meteen aangesloten op het portable ECG apparaat. Helemaal duidelijk is de uitdraai niet. Er is iets niet helemaal goed maar een grote afwijking is niet te vinden. Toch wordt er besloten om de helikopter op te roepen om mij naar het ziekenhuis in Inverness te brengen, liever een keer teveel voor niets als een keer niet terwijl er misschien wèl wat aan de hand is. Ondertussen kreeg ik wat medicatie om de situatie te stabiliseren en de pijn te verlichten.

IMG_20150623_061354

Alzo; Na zo’n drie kwartier lig ik in de helikopter op weg naar Prof. Dr. Steve Leslie afd. cardiologie van het Raigmore Hospital in Inverness.

Later zag ik een filmpje van mijn vertrek in de heli waarop de zwarte humor van je maten helder te verstaan was. “Zo, weer een concurrent minder” “Koffie” “Ja graag” Je zou ze toch kapot………………….

Knuffelen.

IMG_20150623_062536

Terwijl de pijn net voor het instappen tot aanvaardbaar ongemak was afgenomen nam hij eenmaal ìn de heli weer in alle hevigheid toe. Daarop besloot men mij een dosis morfine en nog wat andere medicatie toe te dienen. Eenmaal geland werd ik met gezwinde spoed naar de afdeling cardiologie gebracht waar een man/vrouw of zes al klaar stond om met mij van alles te gaan doen.

In het ziekenhuis aangekomen hoorde ik, tijdens de overdracht, dat ik tijdens de vlucht een hartinfarct gehad, zou, hebben. Meteen kreeg ik weer diverse spuiten en pillen in mijn  lichaam geduwd en werd een groot ECG apparaat aangesloten. Nadat men hiervan de eerste uitdraai bestudeerde ontstond er enig dispuut. Op de uitdraai van de ECG uit de heli was duidelijk te zien dat ik een infarct had gehad, ook mijn bloedwaarden gaven dit aan. Dit terwijl de ECG in het ziekenhuis alleen maar aangaf dat er in mijn rechter hartkamer iets niet in orde was.

Inmiddels zal het een uur of 07.00u geweest zijn en eigenlijk voelde ik me toen, misschien door de medicatie, kip lekker.

 

Ik zal jullie besparen om alle onderzoeken die ik die dag heb ondergaan op te noemen. Maar besloten werd om ergens op de donderdag een coronaire angioscopie (bloedvatonderzoek van het hart) te gaan doen en afhankelijk daarvan de verdere strategie en aanpak te bepalen. Dotteren/plaatsen stent/operatie. In het meest optimistische scenario zou ik dan zaterdag uit het ziekenhuis mogen en onder begeleiding gerepatrieerd kunnen worden.

Eerste onderhandeling met de hartchirurg Prof.Dr.Steve Leslie:

  • “Uhhhm dokter ik voel me momenteel gewoon goed en zaterdag vertrekken we met de ferry weer naar huis. Ik denk dat er best wel een mogelijkheid te vinden is dat ik het onderzoek morgen al onderga. Dit zodat ik misschien vrijdag al ontslagen kan worden”
  • “Nou de lijst voor morgen staat al helemaal vol”
  • “Maar er staat vast wel iemand op waarvoor een dag eerder of later niet veel uitmaakt”
  • “Zijn jullie Nederlanders allemaal zo assertief ?”
  • Pfff…. Moet u mijn vrouw eens meemaken”

Toen na mijn laatste opmerking de plooi uit zijn gezicht viel en er een tevergeefs verborgen glimlach rond zijn mond verscheen wist ik dat ik dit steekspel gewonnen had en dat ik het onderzoek op woensdag zou mogen ondergaan.

Nu kwam de volgende ronde ter onderhandeling met mijn persoonlijk cardioloog (hoofd van de afdeling) Dr.Clarkson

  • “Dokter ik krijg morgen mijn angioscopie zodat ik, als alles naar wens verloopt, vrijdag uit het ziekenhuis ontslagen ga worden. Nu is het zo dat donderdagmiddag/-avond mijn vrienden langs komen. Het zou voor mij praktischer zijn als ik dan met hen mee naar huis zou kunnen gaan”
  • “Ik denk niet dat dat kan want u moet onder begeleiding van een verpleegkundige vervoerd worden”
  • “Nou dat is dan ook geregeld want één van mijn maten is een voormalig ok assistent, dus is wat dat betreft bevoegd”

Charles Bloe, Charlie voor intimi zoals ik, hoofdverpleegkundige van Hollandse komaf heeft beide gesprekken met zichtbaar genoegen beleefd en stond evenals ik paf toen woensdagavond mijn maten aan de rand van mijn  bed opdoken. Er mochten maximaal twee personen per patiënt op bezoek komen. Zij kwamen met de gezonde Brabantse assertiviteit dus gewoon met zijn vieren zowel voorbij de balie bij de ingang als die bij de afdeling.  Niet zo slim van die mannen want de inspanning van zo’n 5 uur om mij te bezoeken ging zo maar van hun netto vistijd af. De lulhannessen.

Maar deze exercitie zadelde mij wel met een probleem op. Want ik wilde hen niet vragen om de volgende dag weer zo’n 200km door de Highlands te tuffen om mij op te komen halen.

Dus de derde onderhandelingsronde moest ingezet worden. Ditmaal met Charlie.

  • Charles…… Is er misschien een taxi te vinden die mij naar het Inverpolly estate zou willen brengen. Ik regel dat wel met de verzekering”

Zijn glimlach vertelde me dat al voordat hij ook maar iets gezegd had, ik deze hobbel ook al overwonnen had. Toen hij ’s avonds kwam vertellen dat hij mij persoonlijk zou uitschrijven en naar de uitgang zou begeleiden, dit om zijn superieuren administratief te ontlopen, was het wat mij betreft helemaal in orde. Dat de taxi ongeveer 110 GBP zou gaan kosten was maar bijzaak. Echter ik zou pas na de lunch mogen vertrekken. Uit jolijt en genoegdoening vroeg ik of hij misschien een filmpje van onze aankomst in Schotland uit 2008 wilde zien. Nou leek hem wel leuk. https://www.youtube.com/watch?v=qsTHlOYAQ70

Hierna heb ik geen moment rust meer gehad want om het half uur kwam er iemand langs om iets recht te zetten, de vloer te dweilen, te vragen of ik nog iets nodig had, of iets anders belangrijks te doen op mijn kamer. Steevast volgde de vraag net voordat hij/zij naar buiten ging; “Oh ja u had nog een filmpje over Schotland, zou ik dat mogen zien ?”

 

Even terug naar woensdagmorgen.

Na het ontbijt kreeg ik van Charlie te horen dat Dr. Leslie mij om 12.30u had ingepland. Normaliter het begin van zijn lunchtijd. Om het kort te maken. Ik had twee ernstige vernauwingen in de kransslagader bij mijn rechter hartkamer. Ik heb daar twee stents gekregen en de laatste ECG gaf aan dat er geen enkele blijvende schade aan mijn hartspier aanwezig is. J J JJJ

Ik was er maar net op tijd bij want nog even getreuzeld en er zou zo maar een ‘hartattack with serious and severe damage’ opgetreden kunnen hebben. Met dank aan of dankzij de doortastendheid van mijn maten zal ik ze dus nog vaak lastig gaan vallen met mijn aanwezigheid op hun verschillende trips.

 

Bij mijn Checkout nog even een evaluatie gesprekje met Charlie gehad over de “twee fantastische dagen” die ik onder zijn directe zorg heb mogen beleven.

  • “Do you quit smoking ?”
  • “By accident last Monday”
  • “Hey Charlie, how about alcohol ?”
  • “Ooo two or three whisky’s a day doesn’t matter. But don’t overdo it. Listen to your body”

Ik denk dat whisky in dit geval wat cultureel bepaald is want in Frankrijk zullen dit glazen wijn zijn, in Duitsland braadworsten, in België frieten en in Nederland Hollandse nieuwe.

 

Ik ben daar in één klap vrienden voor het leven geworden mer Charlie en zijn team. Daarom heb ik ook onderaan het evaluatie-formulier ik het navolgende geschreven.

“Dear team Charlie: If I was in Southern Europe or  you were from opposite sexe, I would give you all a big hug and an intens kiss to show you my borderless thanks and – appreciation to you and your team. TOP!!!!

But allas Charlie you are a man, so some simple words and a handshake must do for us, hard to show emotion North European men.

Afterall: A well mend and sincere THANK YOU ALL for everything.

 

Ik weet niet of alles grammaticaal klopt maar als die Britten weten wat Louis van Gaal bedoelt zullen ze dit ook wel begrijpen.

Daarom kan ik met een gerust hart jullie de navolgende raad meegeven.

Mocht je ooit overwegen om een hartinfarct te krijgen ? Zorg dan dat je als de wiedeweerga naar Inverness gaat en je laat opnemen in het Raigmore hospital. Vraag of je onder de hoede van Charlie mag komen. Je mag mijn naam wel noemen. Ik weet zeker dat hij dan zijn ‘utmost’ voor je zal doen.

Trouwens, schiet me nu ineens te binnen. Ik mag nog niet veel doen en zwaar tillen. Dus de mannen mogen de hele terugreis als kruier voor me optreden. Doen ze eindelijk ook iets nuttigs.

 

Zo nu even liggen want het is weer een lang en inspannend verhaal geworden.

Bert Martens

IMAG3064IMAG3083_SELFIE002_1

2 gedachten over “Scotland 2015, the story behind the story.”

  1. Bert,
    Wat een verhaal!!! Ik wist van Erik dat jullie eind juni op Inverpollly lodge zouden gaan vissen. En net terug van mijn vakantie dacht ik; ’s even kijken wat de boys hebben gevangen en hoe het is gegaan. En dan lees je dit verhaal!
    Beterschap in ieder geval en wellicht is er nog een herkansing eind september!

  2. Kees, dank voor je reactie.
    Inmiddels alweer ‘alive and kicking’. Daarnaast……. onkruid vergaat niet 🙂
    En ja ik ben al zo’n €200 gestopt met roken.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *