Wat doet de VVG-er na een dagje stevig blanken?

Die vraag stelden wij ons vanmiddag terecht af, nadat we op vrijdag, met een sterk wisselende barometer , noordenwind en sterk dalende temperaturen toch op snoekjacht waren getogen rondom de watertjes van Son en Breugel.

Soms kriebelt het gewoon en trek je er met je hengel toch op uit, waarbij je alle tekenen van de natuur negeert..

We zagen nog wel een mooie snoek liggen. Maar die schrok van nieuwsgierig voorover gebogen gestalte van Bas. En zeg nou zelf…wie schrikt daar nu niet van. Een fraaie boeggolf achter een wegschietend gevaarte van 60 cm was de enige actie van de dag.

Vanmiddag dus eerst even een strak plan. De omstandigheden waren iets gunstiger. De wind vanuit het noordoosten, temperatuur 6 graden boven nul, en zo nu en dan een heerlijk zonnetje aan een strak blauwe hemel.

Op weg naar het water van de middag, heb je het met je vismaat kort over de dag ervoor en komt het gesprek even op het bockbier terecht, dat er weer is. Die opmerking leidt tot een korte tussenstop in Cromvoirt. We laden een lekker bockbiertje in en beloven elkaar dat we die pas open maken als we vanmiddag vis hebben aangeraakt.

Laat er nu net een viskar in de buurt staan….

Onze trip is nog voor we water hebben gezien al geslaagd!

De omstandigheden zijn niet echt optimaal. Er ligt veel blad in het water. De eerste vorst vannacht heeft talrijke bladeren doen besluiten zich los te maken van een seizoen gebondenheid. De streamers kleuren mooi in het heldere water. Als de snoek los is moet ie toch zeker een keertje zo’n mooi, fel patroontje willen pakken. We bevinden ons deze middag in een prachtig schilderij en een bond palet van kleuren siert de bosranden. Het is herfst, maar met het zonnetje op de rug, de ijsvogel scherend over het water en de paddenstoelen in vol ornaat, is het echt een mooie middag.

En gelukkig! Wie het kleine niet eert, is het bockbier niet weert. Een mooi gaaf klein snoekje, kan het dan toch niet laten, om de streamer van mij aan te vallen. Gelukkig blijft de schade voor de vis beperkt tot een kleine piercing in de bovenlip. Hij zwaait boven land parmantig met zijn staart en kiest dan vrolijk weer het ruime sop. Ons tevreden glimlachend achterlatend.

Onze missie is geslaagd. De flessen worden van hun dop ontdaan. Een zilverreiger verschiet van het ploppen van de kronen en laat het prachtige wit van zijn vleugels zien. Het geestrijke water glijdt door onze kelen. “Proost!”

HfH

Potje zeevliegvissen vanaf de pier in IJmuiden.

Lekker hoor. Om ondanks de wat mindere weerberichten, als de vrouw van honk is, even met wat vismaten uit te waaien.

Vliegvissen aan de kust bij de spuisluizen van IJmuiden, op zeebaars, makreel, fint? Wie zal het zeggen.

Onder de bezielende leiding van de alom bekende vliegvisgids Don Mc Farmer was het vooral ook even een weerzien van enkele andere Schotland-gangers, Cor, Cor en Randy. Ook mijn zwager Double U Pee wilde dit feestje wel eens meemaken van dichtbij.

De omarmingen, het gereed maken van de hengels, het hijsen van de lieslaarzen, de keuze van de vlieg, een blik op het water. Eerst denken dan doen….

Zo zou het moeten. Maar ja.. Wie mij kent herkent wel een stukje van de navolgende 2 minuten die mijn eerste minuten van deze vliegvisdag kleurden.

Met de hoogovens op de achtergrond en de eerste zonnestralen op een dalende waterspiegel voor de sluis, zie ik op weg naar de pier een dikke vis draaien. “Verrek.. wat een dikke vis. Is dat een zeebaars?” Don weet het niet maar antwoordt: “gooi je vlieg er maar overheen”. Afijn ineens moet dan de knop om. Van een lichte langzame wandeltred, gaan mijn stappen over in een versnelling, intussen de vliegendraad op lengte brengend en vanaf de weg neerdalend richting de waterlijn wil ik net mijn eerste worp lanceren……..

Mijn linkervoet raakt de verse algenlijn, ongeveer 1,5 meter boven de waterlijn. En ik weet niet of u wel eens met zo’n waterlijn in aanraking bent geweest, maar de weerstand van zo’n lijn is vergelijkbaar met de weerstand van een pot groene zeep op een plastic matje, of de schaatsen van Sven Kramer op een pasgedweilde Thialfbaan. Kortom eigenlijk is er geen weerstand te bekennen. En als je een gewicht van bijna 96,1 kg op een weerstandloze helling van 45 graden plaatst, dan glijdt dat bijzonder fijn en hard op weg naar beneden. Als die weg vervolgens geplaveid is met wat rotsblokjes, dan hoef ik u niet verder uit te leggen dat ik niet geheel zonder kreukels op de waterlijn belandde… Precies 1,3 seconden had mijn visavontuur geduurd. Het eerste wat ik voelde, was de kou van het water dat langzaam mijn edele delen bedekte, omdat de lieslaarzen nu eenmaal niet verder reiken dan liezen. Het tweede moment was mijn controle op het gezicht van Mc Farmer. Gelukkig. Die stond nog in de bezorgde stand. Want als die toch op een grijns had gestaan….Ik had niet voor mezelf ingestaan.

Gelukkig…Het resultaat van de val: een nat pak, sigaren nat en een kapotte vliegendoos die een groot deel van mijn val had opgevangen. En omdat ik mijn vliegen toch wat dikker bindt dan de gemiddelde binder, onder het motto van: “more is softer”, had ik buiten wat oppervlakkige schaafwonden geen verder letsel. Het dons van de veertjes had duidelijk mijn val gebroken.

Een kwartiertje later kunnen we er bij een potje bier alweer om lachen. “Ik geef je een 9.2, met een moeilijkheidsgraad van 6.8”, klinkt het alweer. De wereld van een vliegvisser is hard. De vliegvisser gaat over lijken. Over 10 jaar wordt deze val tijdens een van die nieuwe mooie tochten waarschijnlijk door Mc Farmer zelf nog een keer nagebootst, maar dan met dubbele schroef. En eigenlijk vrees ik dat het geen 10 jaar zal duren.

Oh ja… Natuurlijk werd er nog gevist die dag. In een heel bijzondere omgeving met bijzondere mensen.

Ik mocht mijn allereerst zeebaars en makreel aan de vliegenlijn begroeten vanaf de kant en zo ook mijn zwager. De maaltijd in het zonnetje met een pilsje erbij, met veel gezelligheid werd kosteloos en met groot genoegen door “de verftent” aangeboden.

Helaas werd mijn val die dag niet meer geëvenaard die dag. Cor P was verstandig en bleef buiten bereik van de gevaarlijke zones. Randy deed met een 7,8 val en een gebroken waadstok nog wel goed zijn best om in de buurt te komen. En ook Cor kwam met zijn “net-niet”spagaat, en nat te achterwerk en een speciale waardering van de jury toch ook nog dicht in de buurt.

Mannen over 5 weken weer een herkansing in de highlands! Het begint alweer te kriebelen.

HfH

Reacties op dit report:

Mooi stukje Hans, ben blij dat mijn spagaat niet is vastgelegd. Riet is alvast bezig met de gehaktballen voor Schotland, (die zullen over 5 weken toch wel gaar zijn?). Weet niet of we voor die tijd nog iets vissigs gaan doen. Zo niet, ik zie je dan in Schotland.

Groeten Cor.

PS Riet vond het een strak kontje

Ze zijn er weer!

Vandaag word ik opgeschrikt door een berichtje van Mc Brutus.

Er lijkt iets op komst te zijn, want er wordt een groepsgesprek geopend op Whatsapp.

Terwijl ik met inspanning teksten probeer op te stellen, toetert mijn telefoontje het ene na het andere berichtje binnen.

Ze zijn los!

En juist vandaag zit de agenda vol tot 19.00 uur. … ;-(

Afijn, ik verbijt mijn dag in gedachte zie ik mijn vismaten zich te goed doen aan de ene na de andere vis.

Als ik toch wat eerder dan gepland het gesprek in Rossum dicht bij de kribben van de Hurwenense Uiterwaard heb afgerond, blijft er misschien toch nog net even wat tijd over…??

Met iets meer dan de gemiddeld toegestane snelheid, spoed ik mij door het drukke verkeer richting de Ranonkelstraat. Ik bel aan en een brede glimlach verschijnt op het gelaat van mijn vismaat: Mc Brutus.

“Pak een stoel, je bent nog net op tijd. Ik heb Paul of Bas nog niet gezien!” Een zucht van verlichting ontsnapt mijn lichaam. Vol overgave laat ik de vis, volledig weerhaakloos, maar met uitje achter in mijn keelgat verdwijnen. Mijn hemel… wat zijn ze lekker vet en zacht van smaak dit jaar… Ik zie de familie Martens zichtbaar ook genieten van zoveel geluk.

Ps.. Laat Bas nou net voor sluitingstijd ook nog een vis aan de haak slaan :