Alle berichten van Bert Martens.

Sessentwintig

Vrijdag 18 mei 2012 zouden we met vier vliegvissers van het VVG naar de Kyll gaan om ons klem te gaan vangen. Kleine forel en/of vlagzalmvangen zou het gaan worden, een grote vis zou ook welkom zijn. Maar voorop zou gezelligheid en plezier het weekend gaan bepalen.

We zijn tenslotte van het VVG.

In één auto reizen, bakkie doen onderweg, hotelletje, pilsje, sterke verhalen, lekker eten, maar bovenal vissen. Ach je weet wel hoe dat gaat.

De donderdag, een week vooraf, kregen we te horen dat het echt niet goed ging met Lenie, de moeder van Paul die ook de schoonmoeder van Bas is. Paul en Bas meldden zich, begrijpelijkerwijs, af voor het aankomende evenement. Zij hadden immers andere zaken aan hun kop.

De woensdagavond, de week erop, kregen we te horen dat Lenie overleden was……

Wat doe je dan als meelevend VVG lid ? Ga je gewoon vissen alsof er niets aan de hand is of pas je je schema aan. Wij, Hans en ik, hadden geen enkele invloed of bemoeienis in de ontstane situatie maar voelden ons zeker wel betrokken naar wat er speelde bij onze mede VVG-ers. Dus nogmaals wat doe je dan??

Met Hans alleen op stap om te vissen zou gewoonweg een feest zijn, weet ik zeker, of je nu vangt of niet. Daar heb ik al voldoende ervaring mee opgedaan in o.a. Nederland, Schotland en Canada.

Memorabele momenten zouden jarenlang als anekdote op elk feestje voorbij kunnen komen.

Dus wat te doen ??

Hans en ik besloten om toch te gaan!! Dus daarom dit verkorte tripreport.

Na een dagje heerlijk gevist te hebben op de Kyll loop je met je vismaat langs het riviertje door de weilanden, terug naar het hotel. Lekker nakeuvelen over de op deze dag doorgemaakte mooie momenten.

“Joh bedankt voor weer een heerlijk dagje met jou aan het water”.


“Heb je die zwarte Wouw zien vliegen ? Mooi en imposant dier is het toch”.


“Ik zat gehurkt in het water te vissen en toen ik overeind kwam stond er een ree op zo’n twintig meter van me af te drinken uit de rivier. Nou ik weet niet wie het meest verrast was want zowel het ree als ik schrokken ons een ongeluk”.

“In die diepe pool bij die dikke omgevallen boom ligt een hele grote dikke forel. Kreeg hem verdorie niet te pakken. Ik wil morgen nog even terug naar die plek en kijken of ik hem dan wel kan laten zien wie de baas is”.

Van deze goudomrande momenten kan ik enorm genieten want je deelt en herbeleefd je visdag en die van je maat nog een keer. Het later in het hotel bekijken van de foto’s en filmpjes geeft ook zo’n herbeleving. Dit soort momenten blijven je bij, je leven lang.

Zien we plots een collega vliegvisser de tegengestelde kant op komen. We lopen hem te gemoed om even een korte babbel te maken.

“Hallo, guten Abend. Sind Sie Deutsch ?” “Nee ook Hollander” komt er met een scherpe Westerse tongval uit.

“Was een lekker dagje om zo te vissen hè ?”

“Sessentwintig en allemaal bofe te tertig” Krijgen wij medegedeeld voordat de vraag goed en wel gesteld was.

Stuk of fèf, sèsj uit elke pool en ellef op het rechte stuk. Foor de eerste keer op stromend dit jaar niet gek dacht ik” werd er direct aan toegevoegd.

Op zo’n moment zakt mijn broek af. Maar toen mijn vismaat zei;

“Och ik had er zevenentwintig” Moest ik me even afwenden om mijn pretmomentje niet al te openlijk te tonen.

Toen we verder liepen bespraken we deze ontmoeting.

Wat bezield zo’n jongen om zo gedreven het aantal van zijn gevangen vissen als wellicht belangrijkste element van de dag te beschouwen? Ik heb overigens nergens een tellertje of scorebord aan zijn vest kunnen ontdekken. Zelf raak ik na zo’n zes a zeven vissen de tel kwijt en kom dan bij het opnoemen van mijn wapenfeiten niet verder als “een stuk of …,” Ook weet ik nooit de lengte of het gewicht van een vis.

Zo iemand als deze vliegvisser mist, in mijn ogen, toch heel veel moois wat het vliegvissen te bieden heeft naast het vangen van je visje.

In de opinie van het VVG steekt het allemaal toch wat anders in elkaar.

De volgende spreuk heeft misschien wel een beetje te groot esoterisch gehalte maar heeft voor ons, denk ik, wel een kern.

Wil je snel gaan, ga dan alleen.

Wil je ver komen ga dan samen.

Splitcane “De Rietvoorn #3/4”

“De Rietvoorn #3/4”

“Doe nou eens r u s t i g man”

Dit waren de eerste woorden die mijn nieuwe hengel tegen me sprak toen ik gisterenmiddag een beetje gehaast wilde testen hoe hij aanvoelde en wierp. Snel een paar worpjes maken met verschillende lijntjes om te kijken welke lijn het beste bij hem zou passen.

Nu weet elke vliegvisser dat ‘snel en gehaast’ termen zijn die totaal niet passen in het werpen met een splitcane (tonkin) hengel Een splitcane hengel is gebouwd van natuurlijk materiaal en voelt daardoor, in tegenstelling tot de ‘moderne’ hengels, levend aan. Daardoor moet je een splitcane hengel leren kennen en aanvoelen. Waar zit zijn energie ? Waar zit zijn reserve en wanneer spreek je die aan ? Gaandeweg het gebruik groeien de cane en jij naar elkaar toe.

Donderdag, tijdens onze clubavond mocht ik mijn nieuwe hengel in ontvangst nemen van Kees van der Hulst, de bouwer van dit juweeltje.

Nu kende ik Kees al een paar jaar van ons jaarlijks weekje vissen in de Highlands.

Kees, de rust zelve en eigenaar van een moustache ala Kader Abdulah, is een begenadigd visser en werper. Hij weet elk jaar zijn zalm wel te vangen. En dan uiteraard met een splitcane hengel . Stel je een vliegvisser voor die recht uit een Hardyfolder gelopen is en je ziet Kees van der Hulst voor je.

Nu wist ik dat hij een man met twee rechterhanden was en dat hij altijd met een cane hengel viste maar dat hij deze hengels zelf bouwde was voor mij twee jaar terug een openbaring. De hengels waren geweldig mooi en met een enorme precisie gebouwd. Je kon er het vakmanschap en de liefde voor de hengel zo van af lezen. En alle, maar dan ook alle onderdelen voor de hengel maakt hij gewoon zelf.

“Ik heb zelf ook een splitcane. Redelijk strak en snel maar lang niet zoals mijn Loomis Slate of mijn Hardy Ultralite”(Mijn favoriete kleine stokjes)

“Oh Bert, maar ik kan de taper zo maken dat een splitcane een vergelijkbare actie heeft”

Toen Kees dit zei was mijn interesse gewekt en na een korte babbel was hij bereid om voor mij een splitcanehengel te bouwen met de door mij gewenste specificaties. Op korte termijn zou het niet lukken maar wanneer hij wat meer ruimte in zijn agenda had zou hij me even bellen.

Net na Nieuwjaar kreeg ik het lang verwachte telefoontje van hem.

“Bert heb je nog interesse in de hengel die ik voor je zou bouwen ?”

“Uuuuhhhhmm Kees; Is de Paus katholiek ?”

Besloten werd om een 2.30m #3/4 stok te bouwen. 2.30m is behoorlijk aan de lengte om een snelle splitcane te bouwen en hem toch niet teveel gewicht mee te geven. Maar Kees vertelde me dat hij dit klusje wel kon klaren.

“OK dan. Geef me nog wel even je Loomis mee dan weet ik welke actie je prefereert in een hengel, als ik de blank gebouwd heb moeten we maar een afspraak maken om te bespreken hoe je jouw splitcane afgebouwd wil hebben”

“Kees doe maar rustig aan en neem je tijd want van vissen komt er de komende tijd toch niets want ik zit met een gebroken pols thuis”

Half augustus zat ik dus bij Kees Thuis op zijn hobbykamer om de afbouw te bespreken.

Je wil niet weten wat er allemaal mogelijk is, ik zal dan ook niet alles opsommen waarin ik een keus heb moeten maken. Reelseat, grip en de kleur van de wikkelingen waren nog de gemakkelijkste zaken.

Zoals gezegd kreeg ik afgelopen donderdag het meesterwerk overhandigd. Kees heeft meteen voor alle VVG leden een soortement van lezing gegeven over hoe hij hengels bouwt en waarom hij het zo doet. Niet alleen voor mij, maar ik weet zeker ook voor de andere VVG’ers was het een hele leuke, gezellige en leerzame avond. Heerlijk ouweneelen over de hobby die ons bindt.

Hieronder dan twee foto’s van het eindresultaat. FANTASTISCH MOOIE hengel.

De volgende dag heb ik hem bij daglicht nog eens goed bekeken en ik geloof niet dat ik nog nadere toelichting hoef te geven over wat ik er van vond en nog steeds vind.

De komende weken maar eens bekijken welk lijntje er voor mij op deze hengel het beste werpt en daarna nog ergens een passend reeltje scoren.

Als er iemand overweegt om een splitcane aan te schaffen die ook nog ‘custom made’ is en, hoe Hollands gedacht, populair geprijsd is moet hij zeker Kees van der Hulst in zijn overwegingen meenemen. Er is een website in aanbouw www.vanderhulst-splitcane.nl waar het één ander nader te bekijken is/zal zijn.

Ik heb totaal geen (commerciële) belangen in welke vorm dan ook naar Kees toe maar deze veer in zijn achterkant heeft hij dubbel en dwars verdient.

Bert Martens

De Wenne Duitsland mei 2011

‘Short break’ naar de Wenne

Even twee daagjes er tussen uit om te vliegvissen op een voor ons onbekend watertje in Sauerland – Duitsland.

Van horen moest dit een mooi, goed onderhouden, riviertje zijn met een goed visbestand.

Erik, Hans, Max, Paul en ikzelf, zei de gek. Vier leden van het VVG en Max dus, zoon van Paul die het goede vliegvisleven van zijn vader wel eens van nabij wilde mee maken.

Hans had de overnachting in “Haus Hochstein” in Wenholthausen al een maand of wat geleden gereserveerd. Ik mag en moet zeggen dat dit onderkomen een bovengemiddeld niveau presenteerde, en het VVG is normaliter toch erg verwend mbt haar plaatsen om de nacht door te brengen. Zie de andere verslagen en met name Canada.

“Haus Hochstein” ligt stijf aan het traject van 4 km wat je mag bevissen met de vergunning van €24 p/d.

Daarnaast heeft het een goed restaurant, mooie ruime kamers, een gezellige bar, een uitgebreid ‘European’ ontbijt en daar boven, het ligt pal naast de kerk. En dit geheel is alleszins zeer betaalbaar.

De week vóór vertrek maakten we ons toch wel ernstig zorgen over de waterstand van het riviertje. De normale waterstand van 60 cm werd bij lange niet gehaald. Een schamele waterhoogte van zo’n 32 cm zou ons deel zijn want regen van betekenis zou er niet meer vallen. Ja tijdens onze twee visdagen werd er regen verwacht. Dus………

– Zou het wel verstandig zijn om af te reizen?

– Zou er met de huidige waterstand wel vis te vangen zijn ?

– Zouden we niet met zijn allen, schouder aan schouder staan aan die

ene pool waar nog wel water in stond ?

– Zou het niet verstandig zijn om de ‘short break’ uit te stellen ?

– Zou een waadpak wenselijk zijn of konden we volstaan met een paar

stevige wandelschoenen?

– Zou de te verwachten regen niet zorgen voor chocolade bruin water ?

Maar na al deze zaken afgewogen te hebben besloten we toch te gaan. Want binnen het VVG is het niet de norm dat alleen het vissen en de gevangen vis als enige telt om een geslaagde trip te beleven. Bij ons zijn de secundaire zaken die bij zo’n trip horen zeker zo bepalend voor het welslagen er van. En met die secundaire zaken zit het normaliter wel snor.

Daarbuiten, uit ervaring weten we dat een VVG-er altijd wel zijn visje weet te vangen.

Aldus vrijdagmorgen na een lekker bakkie koffie in de auto gestapt om Erik onderweg op te pikken op weg naar Wenholthausen. Max heeft een tijdje liggen slapen in de auto omdat hij wat ziek was……. Daarom had Paul hem deze ochtend ook afgemeld op school. De frisse lucht, stevige wandelingen en het goede eten de komende dagen zouden hem in zijn genezingsproces zeker steunen was onze overtuiging.

De reis was een fluitje van een cent want een kleine drie uur later stonden we op de plaats van bestemming voor ons hotel. Vanaf een afstandje zagen we dat er in ieder geval nog water stroomde door de bedding van de Wenne maar hoeveel was nog niet te beoordelen.

Nadat we ingecheckt, en omgekleed waren gingen we eerst even naar de bar om ons eerste Duitse pilsje die dag te proeven. Hierna vertrokken we voor de middagsessie naar het traject van de rivier wat meteen achter het hotel ligt. Normaal doen we dit dus nooit want dit is waarschijnlijk het drukst door vliegvissers bezochte stuk van de rivier met de hoogste hengeldruk en de meest gedresseerde vissen. Maar toch, binnen het uur was al iedereen ‘in de vis’ zoals dat heet in het vissersbargoen. Geen kleine lullige visjes maar forellen, kopvoorns en vlagzalmen van dik in de twintig- tot over de dertig centimeter. We hebben die middag allemaal leuk gevangen.

Enne de waterstand………… helemaal geen probleem. Er stond meer dan voldoende kniediep water. Soms moesten we bij een doorsteek zelfs door heup- naveldiep water. Die vijf druppels regen die er die middag gevallen zijn baarde ons ook geen zorgen.

Om een uur of zes zijn we aan tafel gegaan om ons tegoed te doen aan het copieuze diner, wat we geserveerd kregen in het hotel, zodat we hierna nog even de avondsessie konden “doen”.

’s Avonds hebben we wederom goed gevangen. Zowel Paul als Max wisten hun forellen en vlagzalmen te vangen, Hans ving naast een hele mooie forel o.a. zijn eerste vlagzalm ooit. Niet groot maar toch. (“ze ruiken inderdaad naar thijm”) Erik en Bert wisten beiden naast forelletjes van in de twintig iedere een forel van in de veertig te landen. Erik een hele mooie bruine en Bert een anabole regenboog op droog.

Omdat er redelijk wat oppervlakte activiteit was hebben we ook een aantal vissen op de droge vlieg gevangen wat eigenlijk toch de mooiste manier van vliegvissen is.

De meeste vissen werden gevangen op vliegen gebonden op haakmaat 12, 14 en 16. Zowel nat als droog. Paul en Hans hebben nog een tijdje staan vissen op een breed (15 a 20 mtr) dieper en langzaam stromend stuk met hele dikke verzwaarde buggers. Regelmatig kregen zij onmiskenbare beuken van grote forel op hun vlieg a la OVM waar de forel soms de vlieg ahw aanvalt. Aan de grijns op hun gezicht kon je al van verre zien dat deze mannen zich opperbest vermaakten. Ze mochten die avond dan ook een aantal hele mooie vissen van ver in de 30 cm bijschrijven op hun palmares.

Om en nabij 22.00u zijn we gestopt met vissen. Even omkleden om in ‘casual suit’ in de bar nog een, paar, afzakkertjes te pakken en om de dag te evalueren.

Met betrekking tot de evaluatie kan ik kort zijn. Zonder ook maar enige verwachting mbt de omstandigheden en visvangsten deze dag, waren we het er alle vijf unaniem over eens dat we een fantastische dag beleefd hebben die onze stoutste dromen ver overtrof.

Toen Erik, Max en Paul het mooi genoeg vonden bleven Hans en ik nog even zitten om er nog ééntje te pakken. We hadden immers al besloten om de volgende dag niet al te vroeg te beginnen. 08.00u ontbijten om dan om 09.00u te kunnen gaan vissen. We kwamen in gesprek met een sympathieke “echte Duitser” (Stel je een prototype van een “echte Duitser” voor en je ziet deze man) die net binnen was gekomen om een afzakkertje te pakken na zijn werk wat tot in de kleine uurtjes doorliep. De man moet een hoog arbeidsethos hebben want geen overwerkuurtje was hem klaarblijkelijk te veel. Hij was ons ’s middags al opgevallen omdat hij in twee slokken zijn biertje wist weg te werken. Terwijl wij één pilsje dronken nam hij zeker zo’n zes slokken. De goede man was aan het werk om zo’n vijf inbouwspots in de overkapping bij de intree te ???? Toen wij om 22.00u terug kwamen was hij nog bezig de spots te ???? Op de grond naast hem stonden de getuigen van zeker tien doorgemaakte slokken. Hij bleek geen monteur van e.o.a. elektrotechnisch bedrijf maar “das Manusje von jedes” van het hotel te zijn. Na zijn werk moest hij ook het animeer werk aan de bar verzorgen want, “Ich muß Gäste, die sich einsam oder gelangweilt fühlen Spaß machen“ En, Hans zal zeker beamen. Hij kweet zich op een leuke informerende manier perfect van zijn taak. Dit terwijl hij zo’n tien slokken nam. Leuk ook om te weten dat zowel Hans als ik ons gaandeweg steeds beter in het Duits duidelijk konden maken en dat het Wenholhausische dialect ons totaal geen problemen oplevert. Toen wij toe waren aan onze derde ‘nog ééééntje dan’ vond de barkeeper het mooi. “Nein Jungs das muß sein“.

Zaterdagmorgen stonden we dus om 09.00u vol van verwachting weer aan het water. Na zo’n dag als gisteren gingen we er nu helemaal voor. We reden met de auto naar een geheel ander deel van het traject. Hier zouden we opsplitsen zodat iedereen zijn ding kon gaan doen. Laat ik kort zijn. Alles gedaan en geprobeerd maar buiten een paar visjes waren de vangsten niet om naar huis te schrijven. Max heeft onder het toeziend oog van de vier VVGers helaas twee vissen verspeeld. Maar ik weet zeker dat het in de toekomst helemaal goed gaat komen met dit aspirant VVG lid. Zijn eerste skinnydip heeft hij in ieder geval al meegemaakt. Elke vliegvisser wordt na zijn eerste voorzichtige waadervaring wat losser en nonchalanter zo ook Max. Tot je heupen door stromend water lopen is toch gaaf man ? Tuurlijk……. totdat je uitglijdt op een gladde steen. Vol dook hij onder water om als een verzopen kat weer boven te komen. Gelukkig had Papa een droog setje kleren meegenomen zodat het ergste leed binnen een kwartier al weer was opgelost. Enne….. om een waadpak en schoenen aan te doen heeft hij de hulp van Pa(ul) niet meer nodig. Dat kan hij zelf net zo goed en snel.

Na de standaard BBQ op de tweede dag besloten we de middagsessie weer achter het hotel plaats te laten vinden. Totaal andere visserij als gisteren. Na wat ’trial and error’ kwamen er achter dat klein, kleiner kleinst deze middag het beste werkte.

Gisteren ontdekten we al dat vissen met dunne tippet noodzakelijk was om überhaupt aan de vis te komen. Maar tipje 7X is niet de dikte om de grotere vissen te vangen. Ook is een dunne tip niet ideaal om je vlieg los te trekken uit gras of boomtakken. Dus om de wat grotere vis te vangen moesten we zo dun mogelijk vissen maar wel zo dik als noodzakelijk. Ik heb nog nooit zoveel vliegen verspeeld en leaders zitten knopen als dit weekend. En wilden we vis vangen dan moesten we onder de overhangende boomtakken in de pooltjes dicht tegen de kant met boomwortels onze vlieg presenteren, metertje te kort of er naast en je was nagenoeg kansloos.

De zaterdagmiddag waren vliegjes van 18 tot 24 noodzaak. Hans ving naast een hele dikke forel op zijn minute-fly #18 een paar mooie mooie vlagzalmen op een grijs/witte spent #22. Jammer dat hij een hele dikke vlagzalm verspeelde. (Te dunne tip ??) Paul, onze stille kracht die altijd innoverend bezig is, bleef maar vlagzalmen vangen met zijn KGVtje ook #18 en verspeelde ook nog een dikke forel op een 7X tippet. Erik ving zijn regenboog van dik in de veertig op een nymphje #20.

Tot zover de scorebord cijfers.

Ikzelf heb die middag weinig meer gevist omdat mijn pols nog teveel opspeelde. Na één visje hield ik het voor gezien. Maar bescheiden als ik ben voel ik me toch zeker voor zo’n 40% verantwoordelijk voor het monster van Erik. Coachen van je vismaat die de vis dan vangt geeft ook bevrediging en is één van de toegevoegde waarden voor het VVG gevoel.

Op de kant in het hoge gras gezeten.

“Ooooh Erik Stilstaan niet bewegen……… Een meter of acht voor je ligt een hele dikke. Iets rechts van die takken op elf uur en een dan een halve meter uit de kant“

Erik werpt…………… CDCje droog haak 16.

“Nee een meter verder en iets meer naar rechts“

Erik werpt.

“Ok Laat maar mee driften.. …… strip, strip. Hij komt……………. Dju hij weigert. Nog een keer naar hetzelfde punt“

Erik werpt.

“Mooi die is weer goed. …. Strip. Ja hij komt………..dju hij weigert weer…… Das dus niet de goeie vlieg. Hier pak mijn hengel zit een spentje haakie 22 op“

Erik werpt…………………..K** in de takken…………. vlieg weg!!!!!!!!

“Niet bewegen Erik. Oei hij kruipt tegen de kant aan bij de wortels van de boom. Ik knoop er wel een andere vlieg aan. Niet bewegen.“

Na inspectie van de vlieg.

“Hee Bert das zon soort minute vlieg. Das toch ginne droge“

“Nee die weigert ie, probeer deze maar eens“

Erik werp.

“Mooi perfect…………………..Laat maar even driften……..strip strip……. hij komt…………………… SLAAN…………. HANGEN !!!!!!!!!!!!!!!!!!!! “

Erik drilt de vis uit en ik ben al lang blij dat het scenario na het verspelen van de vis laat zien dat er een klein krulletje aan het eind van de tip zit dit keer niet bewaarheid wordt. Zou bij mij niet de eerste keer zijn.

Heerlijk om zo je maat een vis te zien vangen.

Hierna hebben we nog even gevist maar om 19.00 was het mooi geweest. Omgekleed en in het restaurant nog wat gegeten.

De avondsessie hebben we aan ons voorbij laten gaan om niet al te laat thuis te zijn. Rond half tien zijn we op huis aan gegaan. Onderweg nog even een bakkie koffie en om 01.00u was iedereen weer thuis.

Erik reed naar huis terug en ik fungeerde als zijn co-piloot op de bijrijdersstoel.

“Erik ik heb de hele drill op video staan“

“Da’s mooi, mar hedde ok den aanbeet op video ?“

“Nee. Want ik was druk bezig om jou naar de vis te begeleiden“

“Nouw mooie coach bende gij. Ge het nog hil wa te lere. Het moment suprème hedde dus gewoon totaal gemist. Un bietje coach die wit watter stat te gebeure legt zon moment natuurlijk ok vast op video“

Bij thuiskomst overheerste het voldane gevoel maar ik stond ook meteen weer met beide voeten op de grond.

Bert